«Ατέλειωτες ουρές σχηματίστηκαν χτες έξω από τα κεντρικά εκδοτήρια των μεγάλων ελληνικών πόλεων για ένα και μόνο εισιτήριο της δημοφιλούς αγγλίδας τραγουδίστριας και βασίλισσας της ποπ,P.J.Harvey!Υπολογίζεται ότι και τα 80000 εισιτήρια θα εξαντληθούν ως το τέλος της εβδομάδας και όλα αυτά μήνες πριν την μεγάλη συναυλία!»
Σε πιο άραγε κόσμο θα συνέβαινε το παραπάνω σενάριο?Τι σχέση με την πραγματικότητα θα είχε και μόνο η σκέψη για κάτι τέτοιο?
Θα πείτε καμιά. Και ο λόγος? Προφανέστατος. Άλλη είναι η βασίλισσα της ποπ.Για μισό λεπτό όμως: ποιος καθορίζει τι είναι ποπ και τι όχι?Εμεις που ακούμε, αγοράζουμε βλέπουμε, ξοδεύουμε? Οι δισκογραφικές που επενδύουν? Τα media που προωθούν? Με τι κριτήρια όλα αυτά?το ότι η μουσική είναι διασκέδαση ας πούμε?και γιατί να είναι διασκέδαση μόνο ο χορός και το «κούνημα» η έστω το κουπλέ και όχι η ίδια η μουσική, οι στίχοι, η αυθεντικότητα του καλλιτέχνη ,το πώς παρουσιάζει το έργο και φυσικά το τελικό αποτέλεσμα που μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη ευφορία και ανάταση ψυχής η ακόμα και σε συναισθηματικό παραλήρημα του θεατή-ακροατη?Γιατι αν ισχύουν τα τελευταία, τότε το βράδυ της Τρίτης(30/6) είδαμε την πραγματική βασίλισσα, στο θέατρο Badminton,στην Αθήνα..
Τώρα τι να πρωτοαναφέρω για την συναυλία?H Poly J. Harvey κατάφερε με την παρουσία της και μόνο να γεμίσει το θέατρο και χωρίς την βοήθεια κανενός μουσικού να παρουσιάσει ένα τέτοιο show-παράσταση, που προσωπικά δεν το έχω ξαναδεί από κανέναν και καμιά. Πόσοι καλλιτέχνες αυτής της μουσικής , έχουν τολμήσει να βγουν μόνοι στην σκηνή και να παίζουν 6-7 διαφορετικά όργανα και εσύ πέρα από το ότι μένεις άγαλμα,να μη καταλαβαίνεις την διαφορά?Πολυ λίγοι.. «είναι ωραία όταν παίζεις μόνος σου τα τραγούδια σου,γιατι αυτά ακούγονται όπως ακριβώς δημιουργήθηκαν!» είπε κάποια στιγμή η καλλιτέχνης. Ξεκίνησε με μια διαολεμένη εκτέλεση του “to bring you my love”,και του “send his love to me”,με την απαραίτητη συνοδεία της Gibson,έκανε ένα πέρασμα από το πρόσφατο της άλμπουμ White Chalk(The Devil,The Piano) βάζοντας μας για τα καλά στο κλίμα με το πιάνο της να παίρνει φωτιά και συνέχισε επιλέγοντας τραγούδια από όλες σχεδόν της δουλειές και όχι μόνο από το πλέον γνωστό και επιτυχημένο “Stories from the city..”
Να πω για την φωνή της?Που άλλοτε γλυκιά και μελωδική και άλλοτε τραχιά και επιβλητική,άλλοτε δυνατή και άλλοτε ψιθυριστή ,άλλοτε καθαρή και άλλοτε υπόκωφη, σε κρατούσε συνέχεια σε κατάσταση εκστασιασμού? Να πω για την ερμηνεία που σε ορισμένες στιγμές ήταν συγκλονιστική?(Com’on Billy, Angelene,Snake) Ή για τις στιγμές που σε παρέσερνε σε ένα τρελό, διονυσιακό, μεθυστικό χορό, ναι χορό! (Down by the Water, My Beautiful Leah) με την βοήθεια του autoharp ή του drum machine που η ίδια έπαιζε?
Να πω για την συνολική παρουσια, αυτή την ήρεμη γλυκύτητα,το τρυφερό χαμόγελο που σε συνδυασμό με το κατάλευκο βικτωριανού τύπου(!) φορεμα,σου δημιουργούσε την επιθυμία να ανέβεις στην σκηνή και αφού της δώσεις ένα ευχαριστήριο φιλι,να της πιάσεις το χέρι και να της ζητήσεις ένα και μοναδικό χορό? Ακόμα και όταν της ξέφυγε από το στόμα για δευτερόλεπτα η φυσαρμόνικα(white chalk),μας αποζημίωσε με το «μη με μαλώσετε» εκείνο χαμόγελο του 12 χρόνου κοριτσιού αμέσως μετά την ζαβολιά»..
Ότι ήθελε έκανε η Polly…Η μουσική της, έτσι κι αλλιώς γεννά συναισθήματα-πόσο μάλλον όταν την ακούς ζωντανά. Τότε μόνο αυτά παίρνουν σάρκα και οστά, βιώνεις και συ μαζί της σε ένα διαδοχικό και ατελείωτο μουσικοακουστικό-θεατρικό πανδαιμόνιο, την χαρά, την θλίψη, τον πόνο, την οργή, την αγωνία, την ελπίδα, την απογοήτευση…
Αφού μάγεψε, μας ευχαρίστησε (μέσα σε αποθέωση)και απλά ανανέωσε το ραντεβού για την επομένη φορά. Θα είμαι συνεπής. Μέχρι τότε έχω αποθηκεύσει πολύ βαθιά μέσα στην μνήμη του εγκεφάλου μου τούτη τη βραδιά.
ΥΓ
Ίσως ήμουν υπερβολικός στην εισαγωγή, όμως πιστεύω ότι στον καθένα μας αμέσως μετά από μια συναυλία έρχονται αυθόρμητα κάποιες σκέψεις, δεν έχει σημασία ποιες. Εμένα λοιπόν μου ήρθε στο μυαλό το δελτίο ειδήσεων που άκουγα το πρωί εκείνης της μέρας. Και αμέσως μετά σκέφτηκα το πόσο καλά έκανα που ταξίδεψα τόσα χιλιόμετρα για να πάρω λίγο από την μαγεία μαζί μου πίσω. Τώρα, εσείς αν θέλετε ,στηθείτε στην ουρά ή παρακαλέστε για ένα εισιτήριο της Madonna..
Το track list:
Bring You My Love
Send His Love To Me
When Under Ether
The Devil
White Chalk
Man-Size
Angelene
My Beautiful Leah
Nina in Ecstasy
Electric Light
Snake
Shame
Big Exit
Down By The Water
Grow
The Dancer
Rid Of Me
Mountain
Silence
C’mon Billy
The Piano
The Desperate Kingdom Of Love
* ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΘΡΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ www.mic.gr
check here:
http://www.mic.gr/Live.asp?id=15661
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου