Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

BEST SONGS of 2013! ΠΟΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ 2013



TA 30 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΘΗΚΑΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ!

Dropkick Murphys-Rose Tattoo
Arctic Monkeys - Do I Wanna Know
Duft Punk-Get Lucky
The National-Hard To Find
Steven Wilson - Drive Home
Arcade Fire - Reflektor
David Bowie-The Stars (Are Out Tonight)
Kings Of Leon - Family Tree
 Moby - 'The Perfect Life (with Wayne Coyne)
The Black Angels-Evil Things

Nick Cave & The Bad Seeds-Mermaids
Kurt Vile-Was All Talk
Bill Callahan - Spring
Elvis Costello and The Roots - Wake Me Up
Queens of the Stone Age - I Appear Missing
Primal Scream - Goodbye Johnny
Pearl Jam- Sirens
Clutch-Earth Rocker
Depeche Mode-Soothe My Soul
Prince - Screwdriver

Southern Sky - John Murry
Atoms for Peace-Before Your Very Eyes
Stevie Nicks, Dave Grohl, Taylor Hawkins & Rami Jaffee - You Can't Fix This
Alice in Chains-Breath On A Window
Arcade Fire - Here Comes the Night Time
Nine Inch Nails - Came Back Haunted
Laura Marling - Master Hunter
Black Sabbath - God Is Dead
Gin Wigmore - Devil In Me
Yeah Yeah Yeahs - Sacrilege

Η ΣΚΟΥΡΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ RADIO SHOW:
MONDAYS @ 21:00 on Rockarolla Radio!
www.rockarolla.eu


Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

BEST 2013 ALBUMS! ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΛΜΠΟΥΜΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ













Η φετινη μας λιστα με τα 40 καλυτερα λοιπον!
Τι ακουσαμε περισσοτερο αλλα και μεταδωσαμε απο την "Σκουρια" στον αερα του www.rockarolla.eu

Σειρα προτεραιοτητας:

Arctic Monkeys-AM
Arcade Fire - Reflektor
The National - Trouble Will Find Me
Phosphorescent-Muchacho
Daft Punk - Random Access Memories
David Bowie - The Next Day
Nick Cave & The Bad Seeds - Push The Sky Away
Queens of the Stone Age, '…Like Clockwork'
Clutch - Earth Rocker
Primal Scream - More Light

Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
Black Sabbath - 13
Atoms for Peace-Amok
The Black Angels - Indigo Meadow
Elvis Costello and The Roots - Wise Up Ghost
Kurt Vile - Wakin on a Pretty Daze
Pearl Jam - Lightning Bolt
Moby - Innocents
Bill Callahan - Dream River
Nine Inch Nails - Hesitation Marks


Motörhead - Aftershock
Red Fang - Whales And Leeches
Kings of Leon - Mechanical Bull
How to Destroy Angels-Welcome Oblivion
Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
Franz Ferdinand - Right Thoughts
The Flamming Lips-The Terror
John Fogerty - Wrote A Song For Everyone
my_bloody_valentine- mbv
Endless Boogie-Long Island


Gin Wigmore - Gravel And Wine
Alice in Chains-The Devil Put Dinosaurs Here
Dropkick Murphys - Signed And Sealed in Blood
Deerhunter - Monomania
Depeche Mode - Delta Machine
Savages - Silence Yourself
VA - Sound City - Real To Reel
Eric Clapton - Old Sock
John_Grant-Pale_Green_Ghosts
Editors - The Weight of Your Love

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Family Tree - Kings of Leon

http://www.youtube.com/v/1cMKx_cJ-CA?autohide=1&version=3&autohide=1&attribution_tag=n6QZ5Mrx1xQHHrXdU3njOg&autoplay=1&showinfo=1&feature=share



το "power play" της "Σκουριας"!
Mondays @21:00 on Rockarolla Radio www.rockarolla.eu

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

ROGER WATERS THE WALL LIVE- VASIL LEFSKI,SOFIA -30/8/2013







Υπάρχουν οι Rock συναυλίες και υπάρχει και το “The Wall”..
Τον διαχωρισμό αυτόν θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε μαζί με την ανταπόκριση από την μεγάλη παράσταση της Σόφιας
Του Κώστα Πετρίδη

Γιατί το the Wall εν έτει 2013?
Τι θέλει ο Roger Waters να πετύχει, επαναλαμβάνοντας την προ- τριετίας  πολύ επιτυχημένη περιοδεια?Τι θέλει τελικά ο Roger Waters από την ζωή μας?
Τι ακριβώς ήταν και αντιπροσώπευε το the Wall?Είναι ακόμα επίκαιρο και σημερα?Διαχρονικό?
Τι σήμαινε και σημαίνει το συγκεκριμένο μνημειώδες έργο για την Rock και την σύγχρονη γενικά μουσική? Είναι το προσωπικό  Άστρο του Waters,το προσωπικό του «μανιφέστο», η ..«Τζοκοντα» του? Που σαν νέος «Ντα Βίτσι της Ποπ Μουσικής», κατέθεσε στην Ανθρωπότητα το απόλυτο ροκ «έργο-σύλληψη» για να τον θυμούνται οι επόμενες γενιές (και να γεμίζουν και οι τσέπες και των δισέγγονων του)?
Τι σήμαινε τότε για τους ίδιους τους Pink Floyd? Ήταν η αρχή του τέλους για το θρυλικό γκρουπ που πάνω στο αποκορύφωμα της πορείας του και ενώ απολάμβανε την  απόλυτη εμπορική επιτυχία, έβαλε οριστική ταφόπλακα στην ψυχεδελική του υπόσταση, αφήνοντας άπλετο χώρο για τις ιδέες του Roger (στιχουργικές και μουσικές) και απλά τις ακολούθησε σχεδόν πιστά διχάζοντας έτσι τους απανταχού παρόντες φίλους των «παλιών καλών Floyd”?Προσελκύοντας όμως ταυτόχρονα εκατομμύρια νέους ανυποψίαστους οπαδούς από όλους τους μουσικούς χώρους?Γιατί το the Wall, μπήκε σε πάνω από 100 εκατομμύρια σπίτια και επηρέασε ίσως όσο κανένα άλλο άλμπουμ όλη την δεκαετία του 80 και δωθε..


ΚΑΝΕΝΑ από όλα αυτά τα ερωτήματα δεν πρέπει να μας απασχολήσει αναλυτικά  σε αυτό το κείμενο.. Διότι πολύ απλά όταν χαμήλωσαν τα φώτα στο κατάμεστο Vasil Lefski stadium  και ακούστηκε η γλυκιά εισαγωγική μελωδία του Outside The Wall, όλα τα παραπάνω ξεχάστηκαν με μιας και πέρασαν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα..
Το να προσπαθήσω να μεταφέρω με λέξεις το υπερθέαμα που ακολούθησε για 2 περίπου ώρες είναι τρομερά δύσκολο. Δείτε καλυτέρα τα βιντεακια που παραθέτω ή ψάξτε στο YouTube.Σκέψεις και συναισθήματα θα διαβάσετε..





















Και μόνο η  πρωτοποριακή ιδέα του σταδιακού χτισίματος ενός τοίχου μήκους περίπου 100 και ύψους 15 μέτρων (ειδικά για τα δεδομένα της εποχής της σύλληψης της 30 χρόνια πριν) μεταξύ του κοινού και της σκηνής,φτ’ανει για να δείξει πόσο μπροστά ήταν (και είναι ακόμα )το συγκεκριμένο show τοποθετώντας το στις κορυφαίες θέσεις των συναυλιακών θεαμάτων και της performance art του 20ου αιώνα.
Αφού συνήρθαμε λίγο από το σοκ της απίστευτης και φαντασμαγορικής εισαγωγής (In the Flesh ) με την συντριβή του αεροσκάφους πάνω σε σημείο του τείχους και αφού αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε σιγά σιγά τι γίνεται επί σκηνής με το Thin Ice, από το "Another brick in the wall Pt.1" και μετά,  παραδοθήκαμε σε αυτό που τελικά θέλει να πετύχει η «παράσταση». Θες δεν θες,σταδιακά, αρχίζεις να τραγουδάς και εσύ(εάν γνωρίζεις τα τραγούδια και ειδικά αν έχεις μεγαλώσει με αυτά κάτι που ασφαλώς ίσχυε για ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού) ,μπαίνεις  στο «πετσί» της, ενώ ταυτόχρονα ο εγκέφαλος σου επεξεργάζεται αυτήν την απόλυτα επιτυχημένη μίξη μουσικής,στ’ιχων και προβαλλομένων η αναδυόμενων αλλά και ιπτάμενων εφέ..

Εφέ για τα οποία υπεύθυνος είναι ο τρομερός Μπεν Ιμπ  του οποίου τα γραφικά σε καθήλωναν, απογειώνοντας το αρχικό – τόσο τρομακτικό όσο και διαχρονικά συγκλονιστικό - animation του Τζέραλντ Σκάρφ, στην πρώτη εμφάνιση του The Wall, το 1982. Θαρρείς και το άλμπουμ γράφτηκε τότε για αυτό το σκοπό, αν και όλοι ξέρουμε ότι προηγήθηκε της εκπληκτικής και πολυσυζητημένης ταινίας του Alan Parker .


Και ενώ όλο το στάδιο τραγουδά και κουνιέται στους ρυθμούς του "The happiest days of our lives" και "Another brick in the wall Pt.2" ξαφνικα συνειδητοποιώ που ακριβώς βρίσκεται η επιτυχία του όλου project!Αλλά αυτό, θα σας το πω παρακάτω..
Η συναυλια,εάν μπορεί βεβαία να χαρακτηριστεί συναυλία, συνεχίζεται με την πιστή απόδοση του έργου και των τραγουδιών ενώ τα μηνύματα και οι συμβολισμοί που διοχετεύονται από τις εικόνες και τα εφέ εναλλάσσονται γρήγορα και με αριστουργηματικό τρόπο! Η  τεράστια μαριονέτα που απεικονίζει τον αυταρχικό και οπισθοδρομικό δάσκαλο ("The happiest days of our lives") η τεράστια επίσης φουσκωτή κούκλα που απεικονίζει την  «στεγνή» και «άδεια» αγκαλιά της μάνας (Mother), τα σφυριά που επιβλητικά παρελαύνουν με ναζιστικό βήμα (Run Like Hell-Waiting For The Worms), τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα που ξερνάνε αντί για βόμβες  σύμβολα που στην σύγχρονη κοινωνία αποτέλεσαν καταπιεστικά όργανα ("Goodbye Blue Sky") και όλα αυτά ενώ το τείχος σιγά σιγά  χτίζεται από πίσω..Ανοιχτό στόμα, όλο το στάδιο..

Κανένας, ούτε ο πιο πιστός οπαδός των Floyd (μην κοιτάτε εμένα) δεν θα «ξινίσει» στα σόλα του Snowy White και Dave Kilminster (ίσα -ίσα), όσο και αν θα θέλαμε βέβαια τρελά έστω και για ένα Comfortably Numb να ακούσουμε το παίξιμο του Gilmour..


Ο ίδιος ο Waters, άλλοτε παθιασμένος και βλοσυρός (Empty Spaces
What Shall We Do Now?
Young Lust), άλλοτε τρυφερός και μελαγχολικός (Hey You,Vera Lynn),άλλοτε εκρηκτικός (Run Like Hell,Stop,The Trial) , αποδίδει συγκλονιστικά όλες τις μεγάλες στιγμες. Κορυφώνοντας μάλιστα την επικοινωνιακή του τακτική (εμ…) θα μιλήσει και στα βουλγαρικά κάνοντας το πλήθος, το εκάστοτε πλήθος γιατί αυτό γίνεται σε κάθε χώρα που φιλοξενεί το show, να ουρλιάξει από ικανοποίηση και ταυτόχρονα να συνθηματολογήσει και κατά της κυβέρνησης του..τι κάνει η Μουσική ε?
Μα…το μόνο εύκολο είναι αυτό,θα μου πείτε.Σε ποια χώρα παγκοσμίως αυτή τη στιγμή αν συνθηματολογήσεις κατά της κυβερνησης,δεν θα πάρεις με το μέρος σου το κοινό ?Βάλτε μια άνω τελεία εδώ γιατί προσωπικά εγώ αυτό το αντιμετωπίζω σαν φτηνό λαϊκισμό..Τέλος παντων.Και τέλος πάντων γιατί δεν περίμενα ποτέ από έναν σουπερ σταρ  της ροκ να με πείσει με ειλικρίνεια για τις πολιτικές απόψεις και τοποθετήσεις του..Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ωραία  λοιπόν, «γαμιέται η κυβερνηση».Ναι, αλλά Roger, δεν «γαμιέται» ΜΟΝΟ η κυβέρνηση..Εδώ ίσως είναι το όριο που ξεπερνά ο Waters.Και ίσως για αυτόν τον λόγο  τον κατατάσσω στην κατηγορία ..Bono!Έχει κάποια όρια το The Wall.: Δεν πρόκειται να σου δείξει την διέξοδο, ούτε καν να σε «διαφωτίσει».
Όχι το the Wall δεν είναι και δεν ήταν ποτέ  πολιτικό μανιφεστο,ουτε καν ιδεολόγημα. Δεν είναι και ένα απλό μουσικό έργο η ροκ αλμπουμ.Δεν είναι ούτε ροκ όπερα, ούτε ταινία, ούτε κινούμενα σχέδια.Tι επιτέλους είναι? Όλα αυτά?
Μπορεί ο δίσκος να ήταν  λιγότερο “ακόμα ένας καλός δίσκος των Floyd” και περισσότερο η προσωπική κατάθεση ψυχής του Waters, η αγωνία και ο προβληματισμός του για όλα τα κακώς κειμενα,την αποξένωση του ατόμου και την ισοπέδωση του από την οποιαδήποτε εξουσία ,πόλεμο,καταπίεση ,μια  λεπτομερής καταγραφή των πολιτικό-κοινωνικών παραγόντων  που οδηγούν τον άνθρωπο στη προσωπική μοναξιά, στην υπαρξιακή αγωνία και στη συνειδησιακή κρίση. Ναι, μπορεί όλα αυτά. Ολα αυτά όμως ήταν  ντυμένα επιδέξια με τον καλύτερο δυνατό τροπο:Την Μουσική.Την  υπέροχη μουσική των  Floyd -έστω έτσι όπως αυτή  εξελίχτηκε το 1980. Γιατί καλά όλα αυτά, μας τα είπαν και άλλοι (και καλυτέρα ίσως), αλλά το θέμα είναι πως ο δημιουργός καταφέρνει να συνδυάζει τόσο αριστοτεχνικά τον στίχο και την έξοχη μουσική ένταση, με το κατάλληλο υπερθέαμα για να προκαλέσει τόσο έντονη συγκίνηση. Το αρχικό Έργο ήρθε και βρήκε την πραγματική του υπόσταση με την προσθήκη της οπτικής και γραφιστικής του επένδυσης σαν ένα ενιαίο μεν αλλά και διπλής-τριπλής κατεύθυνσης οπτικοακουστικό επιτευγμα.Και για αυτό αποκλειστικά σχεδόν υπεύθυνος είναι ο δημιουργός Roger Waters ακριβώς στο σημείο που η υπόλοιπη μπάντα του άφησε το χώρο και απλά υποστήριξε μουσικά.


 Από την στιγμή που θα δεις όλο αυτό το project, το άλμπουμ (δυστυχώς η ευτυχώς) περνάει σε δεύτερη μοίρα και σε άλλη διάσταση.Για πάντα..
Να λοιπόν που βρίσκεται η επιτυχία του όλου εγχειρήματος!
Το The Wall Live είναι κάτι σαν καθρεφτης.Το Βλέπουμε μπροστά μας και ταυτιζόμαστε με πράγματα που βιώνουμε καθημερινά και μας ενοχλούν αφάνταστα.. Το Τείχος θα υπάρχει για πάντα.Γιατι το τείχος είμαστε εμεις.Το χτίζουμε καθημερινά γύρω από τους εαυτούς μας όπως ακριβώς  το χτίζουν και  κάποιοι άλλοι «άνωθεν», πριν καν γεννηθούμε , για εμάς.
Τελικα,δεν άντεξα και «ξέφυγα» λίγο….Ομως αυτό δεν είναι το θέμα?Γιατί σημασία σε ένα τέτοιο πολυσυζητημένο show είναι να «κάνεις ταμείο» μετά και το «συρτάρι» να είναι γεμάτο συναισθήματα, αδρεναλίνη ,ικανοποίηση..Για τους παλιούς αυτό νομίζω ήταν  δεδομένο , πιο πολύ θα με ενδιέφερε όμως  να ακούσω την γνώμη των ανυποψίαστων ή των πιτσιρικάδων  (του 15χρονου ανιψιού μου ας πούμε που ήρθε μαζί μου με τόση δίψα) για να δω αν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν μια τέτοια παράσταση μπορεί να αποτελέσει ερέθισμα για σκέψη, προβληματισμό και ευαισθητοποίηση, έχει πετύχει το σκοπό της όσα χρόνια και αν έχουν περάσει μετά την σύλληψη της και ας κατηγορηθεί σαν επαναλαμβανόμενη «αρπαχτή». Και αποδεικνύει επίσης την επικαιρότητα, τη διαχρονικότητα και τη σημασία των πραγματικά σπουδαίων μουσικών έργων τέχνης-εν προκειμένω, του "The Wall" που δίκαια ανήκει σε αυτά.


“IS THERE ANYBODY OUT THERE”?


Το Τείχος έπεσε (όχι όλο) εντυπωσιακά και με δυνατό θόρυβο στο τέλος του Show μέσα σε γενική αποθέωση από ένα κοινό που είχε φανερά μαγευτεί κατά την διάρκεια του.Ακουγοντας τις τελευταίες νότες του  από την μπάντα σε φολκ version (έτσι για το σβησιμο,ωραια έκπληξη!) και τον ίδιο τον Waters να παίζει τρομπέτα (!), ανρωτηθηκα:Τα υπόλοιπα τείχη που με συγκλονιστικό και μαγευτικό τρόπο «αντιμετωπίσαμε» τόση ώρα μπροστά μας, ποιος θα τα ριξει?Και Πως?
Γιατί όλα τα «τείχη», κτίστηκαν για αυτόν ακριβώς το λόγο..Κάποιος θα τα ρίξει..
Κώστας Πετρίδης

ΣΜ 1
Για την ιστορία να πούμε ότι το The Wall συμπλήρωσε ουσιαστικά 3 κύκλους, τρεις απόπειρες δλδ για να παρουσιαστεί έτσι όπως τουλάχιστον το φανταστήκανε και οραματίστηκαν οι δημιουργοί του. Οι ίδιοι οι Floyd το προσπάθησαν και τότε (1982) ,όμως  εκείνη την εποχή το κόστος για όλα αυτά ήταν τεράστιο και απαγορευτικό για να συνεχιστεί το show ευρέως και παγκοσμίως.Μετα ήρθε η ιστορική παρουσίαση στο Βερολίνο με τη απόλυτη ταύτιση του έργου με τα τότε πολιτικά δρώμενα και την πτώση του διάσημου και «υπαρκτού τείχους», γεγονός που έδωσε νέο νόημα και παράταση χρόνου στο όλο project συμβολικά και αντικειμενικά καθ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 90.
Τρεις  δεκαετίες μετά την αρχική προσπάθεια ,το όλο εγχείρημα ήρθε και βρήκε την πραγματική του υπόσταση με την βοήθεια της τεχνολογίας και έτσι και την μείωση του κόστους παραγωγής του σε απόλυτους αριθμούς.Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτή η πρόκληση και αυτή η δυνατότητα εφαρμογής όλων των αρχικών ιδεών που είχε στο κεφάλι του ο Waters, ήταν και ο βασικός λόγος που το ξαναεπιχειρησε στις μέρες μας-εκτός φυσικά από τον πακτωλό των εκατομμυρίων που θα μπουν στα ταμεία του (χμ..σαν εκείνα τα συμβολικά δολάρια που ξερνούσε το virtual αεροπλάνο στην διάρκεια του show..).
ΣΗΜ 2
Οι Βούλγαροι ξαναπήγαν στο the Wall.Γέμισαν ασφυκτικά το στάδιο,δεν ήταν μόνοι τους βέβαια.Ηταν και Έλληνες πολλοί ,Σερβοι,Ρουμανοι,Σκοπιανοι,Ουγγροι…Και πήραν από πριν τα εισιτήρια τους -αν κρίνεις από το ότι 2 ώρες πριν την συναυλία έξω από το στάδιο επικρατούσε ..ανησυχητική ηρεμία..Τι δεν πήγε καλά στην Αθήνα τον Ιούλιο? Η οικονομική κρίση? Προβληματισμός..
Σημ 3
Η εκδρομή του Rockarolla ήταν και πάλι αψογη.Στην ώρα τους όλα, με κέφι και όμορφες στιγμές-και κυρίως με επαγγελματισμό και υπευθυνοτητα.Να μην παινέψουμε το σπίτι μας ε?



Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ Η "ΕΠΕΛΑΣΗ" ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ







Οι εικόνες του κατακλυσμένου από γερμανούς Wembley αλλά και το χαμόγελο της Μέρκελ όταν ο   Nicola Rizzoli σφύριξε το τέλος του φετινού τελικού του Champions League , έδωσαν δικαιολογημένα την αφορμή για τις ανάλογες συζητήσεις , αναλύσεις και προβλέψεις: Ηρθε η ώρα των Γερμανών? Που, "πεινασμένοι" για τίτλους και διακρίσεις είναι έτοιμοι τα επόμενα χρόνια να ορμήσουν και να επιβάλλουν το δικό τους status quo στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ξεκινώντας από την συμβολική αλλά και εντυπωσιακή αποκαθήλωση της Μπαρτσελονα (αλλά και της Ρεαλ) ή όλα αυτά είναι απλώς μια συγκυρία , ένα από τα γνωστά ποδοσφαιρικά "παιχνίδια" της τύχης?
Μάλλον  ούτε ο πιο αισιόδοξος γερμανός φίλαθλος ή παράγοντας δεν θα περίμενε έναν «γερμανικό» τελικό! Όχι επειδή αυτό έτσι και αλλιώς είναι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί ,ούτε επειδή δεν υπάρχουν δυνατές γερμανικές ομάδες. Ο λόγος είναι ότι εκτός της Bayern , τα τελευταία χρόνια δεν φαινόταν κάποια  άλλη δύναμη να απειλεί την ισπανική και αγγλική κυριαρχία στον θεσμό. Ένας εμφύλιος τελικός δεν είναι βέβαια κάτι που συμβαίνει συχνά, όμως αυτό έχει να κάνει και με τους όρους του ίδιου του παιχνιδιού καθώς μην ξεχνάμε ότι συμφώνα με το παλαιότερο καθεστώς, στον φετινό τελικό θα είχαμε μια γερμανική και μια ισπανική ομάδα (ο κανονισμός της  Uefa  με την υποχρεωτική «συνάντηση» ομάδων από την ίδια χώρα  στην ημιτελική φάση απέτρεπε τους «εμφύλιους τελικούς»  και κατά συνέπεια αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος για το ότι δεν είδαμε πολλούς τέτοιους τα προηγούμενα χρόνια , ενώ ίσως θα έπρεπε, με βάση την εξαιρετική παρουσία κάποιων ομάδων από την ίδια χώρα).
Γιατί μιλάμε για τελικούς πάντα? Μα, γιατί μας αρέσει, είναι η βιτρίνα όλης της χρονιάς, είναι το κερασάκι στην τούρτα που λέγεται Champions league.
Ας ρίξουμε όμως  μια ματιά πίσω. Το 2007 στους 4 φιναλίστ είχαμε 3 αγγλικές ομάδες και παρ όλου που τελικά καμιά τους δεν κατάφερε να σηκώσει το κύπελλο , ωστόσο αυτή ήταν η καλύτερη επίδειξη δύναμης της γηραιάς Αλβιόνας εκείνη τη χρονιά στο θεσμό , κάτι που επαναλήφτηκε και την επομένη χρονιά με το κύπελλο να πηγαίνει τελικά στο Μάντσεστερ, επαναλήφτηκε και το 2009 όπου η τελικά τροπαιούχος Μπαρτσελόνα  ξεχώρισε ανάμεσα στους 3 Άγγλους φιναλίστ..Βρετανική κυριαρχία?
Από την άλλη θυμηθείτε εκείνον τον ανιαρό και βαρετό τελικό μεταξύ της Μίλαν και της Γιουβεντουs το 2003! Για πια επικράτηση των ιταλών μιλούσαμε εκείνη τη περίοδο; Όχι πάντως στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ίσως κάπου αλλού..
Η ιστορία συνεχίζει να διδάσκει, για παράδειγμα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δεκαετή επικράτηση των άγγλων πριν 30-35 χρόνια με την μεγάλη Λίβερπουλ να οδηγεί αλλά και ομάδες όπως η Νοτιγχαμ και η Αστον Βίλα   να σηκώνουν την κούπα ..ευθρασώς αλλά  και διαδοχικά! Να όμως που εκείνη η μαύρη βραδιά στο Χέιζελ άλλαξε τα δεδομένα με τον αποκλεισμό των Άγγλων από τις ευρωπαικές διοργανώσεις και τα επόμενα χρόνια βλέπαμε «σπαγγέτι» τελικούς και κατακτήσεις ευρωπαϊκών κυπέλλων  από ομάδες όπως η Σαμπντορια, η Ναπολι,η Πάρμα και φυσικά η σπουδαία Μίλαν του Βαν Μπάστεν.
 Η περίπτωση των ισπανών στην δεκαετία που διανύουμε είναι μάλλον διαφορετική. Δεν είναι μόνο η Μπαρτσελονα των 3 τροπαίων που-δικαίως-χαρακτηρίστηκε σαν η πιο πετυχημένη ομάδα των τελευταίων ετών. Ήταν και η Ρέαλ κατά πόδας σαν "αιώνια αντίζηλοs"  αλλά και οι άλλες 4-5 Ισπανικές ομάδες οι οποίες ως δια μαγείας έφτασαν ψηλά και έκλεψαν λίγο από την δόξα της Μπαρτσα κατακτώντας το ένα ευρωπαϊκό κύπελλο (
Europa League)  μετά το άλλο! Για μισό λεπτό όμως: Εδώ έχουμε και μια εθνική Ισπανίας η όποια αυτή τη στιγμή είναι η κορυφαία ποδοσφαιρική δύναμη στον κόσμο, μετά  από 2 κατακτήσεις ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και ενός παγκόσμιου. Τυχαίο; Όχι αν σκεφτείς ότι εκτός από την ύπαρξη της Μπαρτσελόνα και της  Ρεάλ, ομάδες που εδώ και δεκαετίες ανήκουν στην λεγόμενη ευρωπαική  «ποδοσφαιρική ελίτ», εδώ έχουμε μια μεγάλη σε πληθυσμό χώρα με έντονη ποδοσφαιρική κουλτούρα, παραγωγή ταλέντων ,υποδομή  και που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε, βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τα καλυτέρα της ατού κερδίζοντας πρόσφατα τα πάντα! Κυριαρχία, απόλυτη μάλιστα...
Μπορούμε λοιπόν με τα σημερινά δεδομένα και μετά την φετινή απόλυτη επιτυχία των 2 γερμανών φιναλιστ, να δούμε στον ποδοσφαιρικό ορίζοντα μια επερχόμενη γερμανική κυριαρχία; Είναι μάλλον λίγο τολμηρό και ίσως και αυθαίρετο το να μιλάς για κυριαρχία κάποιας χώρας ή ομάδων της στο ποδόσφαιρο όταν κρίνεις μόνο από τίτλους οι οποίοι πολλές φορές κρίνονται από ένα λάθος ή  μια στραβοκλοτσιά, η ακόμα και από την τύχη.
Ούτε μπορείς να  κρίνεις μόνο  από επιτυχίες ομάδων όπως η Μπαγιερν του Μονάχου, που έτσι και αλλιώς αποτελεί μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη και είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί πάντα.
 Από την άλλη , πως μπορούμε να μιλάμε για «εθνικές υποθέσεις» στο Champions League, όταν  τα τελευταία χρόνια αυτό εξελίχτηκε σε υπόθεση και ανταγωνισμό των 5-10 λεγόμενων μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων ( σε αυτούς ανήκει και η Μπαγιερν αλλά και η Μπορούσια του Ντόρτμουντ) οι  οποίοι  ξοδεύοντας τεράστια ποσά, ενσωματώνουν στα ρόστερ τους την παγκόσμια  αφρόκρεμα από προπονητές και παίτες και σε βαθμό τέτοιο που σε κάποιες περιπτώσεις μόνο τα ´τραγούδια των οπαδών στη κερκίδα να θυμίζουν την εθνική προέλευση των ομάδων.. Αλλά ας μην επεκταθούμε άλλο:
Το παιχνίδι σαφώς και παίζεται ανάμεσα στους ´ισχυρούς είτε είναι γερμανοί είτε άγγλοι ιταλοί ,ισπανοί και φυσικά στην περίπτωση που μια χώρα όπως η Γερμανία (προφανώς λόγω και των ευνοϊκών οικονομικών συγκυριών) , εκπροσωπείται στους ευρωπαϊκούς θεσμούς με ομάδες δυνατές και επιτυχημένες σε όλα τα επίπεδα, τότε μπορούμε να μιλάμε για πιθανότητες κυριαρχίας, εφ όσον βέβαια αυτό αποδειχτεί και στο γήπεδο.Μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο είναι εκείνο το άθλημα το οποίο εξαρτάται και από αυτές τις συγκυρίες (οικονομικές-πολιτικές), για παράδειγμα καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι σχεδόν όλες οι παραδοσιακά μεγάλες και χορτασμένες από τίτλους δυνάμεις του ιταλικού ποδόσφαιρου προέρχονται από τον λεγόμενο «βορρά».
Οι Γερμανοί θέλουν, όπως θέλουν όλοι. Μπορούν όμως? Ποτέ ξανά δεν είχαμε γερμανική κυριαρχία στις διοργανώσεις πέρα από κάποιες μεμονωμένες επιτυχίες. Εχουν επίσης να δουν την εθνική τους να κατακτά ευρωπαϊκό η παγκόσμιο τίτλο 17 ολόκληρα χρόνια. Στην σχετική κατάταξη συλλόγων  της Uefa  μάλιστα,  έχουν μόνο μια ομάδα στις δέκα πρώτες σε αντίθεση με τους Άγγλους και τους Ισπανούς που έχουν από τρεις. Ποιαν αλλην? την Μπαγιερν..
.Δυσκολεύομαι όμως να δω ποια άλλη  ομάδα από την Γερμανία θα μπορέσει να κρατηθεί σε αυτό το επίπεδο τα επόμενα χρόνια έτσι ώστε να μιλάμε για μια «γερμανική επέλαση». Θα περιμένουμε φυσικά να δούμε εκτός από την Ντορτμουντ και την Σάλκε, την Λεβερκουζεν,το Αμβουργο,την Βερντερ ..ή όποια άλλη γερμανική ομάδα θα καταφέρει να στρέψει τα μάτια μας επάνω της.. Έχουν πολύ δρόμο απ ότι φαίνεται λοιπόν τα..πάντσερ και μέχρι στιγμής τίποτα δεν μας δείχνει ότι ο φετινός εμφύλιος τελικός του Champions League, ΔΕΝ είναι απλά ένα τυχαίο γεγονός..
Προσωπικά (επιτρέψτε μου), θα προτιμούσα αντί να μιλάμε για κυριαρχία των τάδε "δυνάμεων" , να βλέπαμε ξανά ομάδες όπως η Μονακό, η Στεάουα, ο Ερυθρός Αστέρας, η Μαρσέιγ,η Αιντχόβεν, η Αστον Βίλα ,  να «χώνονται» ανάμεσα στους «μεγάλους»  προσφέροντας ανάλογες συγκινήσεις και ξαναφέρνοντας ,όσο ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό, το ποδόσφαιρο στην παλιά του αίγλη!  Και ας είναι και  ομάδες  από την ίδια χώρα  ή πόλη- αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Μα καθόλου.

Το ποδόσφαιρο, αυτό το υπέροχο άθλημα, δεν είναι πολιτική ούτε μπορεί να εξαρτηθεί έτσι απλά από οποιονδήποτε οικονομικοκοινωνικό σχεδιασμό. Αν ήταν έτσι θα βλέπαμε άδειες κερκίδες, δεν θα είχε την τεράστια απήχηση που έχει παγκοσμίως. Σαφώς και επηρεάζεται από την γενικότερη κατάσταση και κλίμα και με αυτήν την έννοια σήμερα οι γερμανικές ομάδες ίσως να έχουν μια ώθηση παραπάνω στη προσπάθεια τους να προσθέσουν επιτυχίες και τιτλους.Υπαρχουν όμως και οι άλλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις, οι συγκυρίες, οι παίχτες που στέλνουν η δεν στέλνουν την μπάλα στα δίχτυα, το έμφυτο ταλέντο, οι φίλαθλοι αλλά και η τύχη! Όλα αυτά  παίζουν τον ρολό τους. Και βεβαια,οσο  και αν προσπαθήσουμε να κάνουμε εκτιμήσεις και προβλέψεις για το αν η τάδε ποδοσφαιρική δύναμη θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια η όχι ,  μην ξεχνάμε πως «μπάλα είναι και γυρίζει» και ίσως ο ποδοσφαιρικός οίστρος του…Robbery (!) να παίξει πιο  καθοριστικό ρόλο από το στρατηγικό σχέδιο της Μέρκελ ή της κάθε Μερκελ... 
 .
Κώστας Π. Πετρίδης

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

BEST MUSIC OF 2012!












Ηταν περισσότερο η χρονιά  των σολο-κυκλοφοριών και όχι τόσο των συγκροτημάτων.Είδαμε (και ακούσαμε) μάλιστα επιστροφές καλλιτεχνών στην δισκογραφία μετά από κάμποσα χρόνια.Είδαμε μερικές εκπλήξεις αλλά και απογοητεύσεις.Καλή ή μέτρια χρονιά για την μουσική? Εντελώς αβίαστα θα πω" έχουμε δει και καλύτερες"..
Πάντα όμως βγαίνει και θα βγαίνει καλή μουσική και το θέμα-τουλάχιστον για μένα- είναι  το αν θα βγαίνει κάτι συναρπαστικότερο ή πιό ενδιαφέρον σε σχέση με τα προηγούμενα και σε σχέση με τις πεπατημένες οδούς που,κακά τα ψέματα, χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες,Παλιοί και νέοι..
Καλούς δίσκους λοιπόν είχαμε και το 2012 και πολλούς μάλιστα.Φτάνει όμως μόνο αυτό?
Για να θυμήθούμε τις καλύτερες στιγμές,σύμφωνα με την εκπομπή αυτή και σύμφωνα με το τι ακούστηκε και παίχτηκε περισσότερο στα "decks" της,την χρονιά που πέρασε.

Κώστας Πετρίδης

" Η ΣΚΟΥΡΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ"  κάθε Δευτέρα βράδυ στις 21:00
στον Rockarolla Radio  www.rockarolla.eu


1)Jack White – Blunderbuss
2)Black Keys – El Camino
3)Bruce Springsteen, 'Wrecking Ball
4)Django Django – Django Django
5)Leonard Cohen – Old Ideas
6)Neil Young & Crazy Horse – Psychedelic Pill
7)'Dr. John, 'Locked Down'
8)Green Day, '¡Uno!'
9)Bob Dylan – Tempest
10)Cloud Nothings, 'Attack on Memory'
11)Donald Fagen, 'Sunken Condos'
12)The Heavy-The Glorious Dead
13)Tindersticks -The Something Rain
14)Bill Fay – Life Is People
15)Japandroids, 'Celebration Rock'
16)Richard Hawley – Standing At The Sky’s Edge
17)Band of Horses, 'Mirage Rock'
18)Mark Lanegan Band – Blues Funeral
19) Dinosaur Jr. - I Bet On Sky
20)Brian Eno LUX
21) Ry Cooder – Election Special
22)The Chris Robinson Brotherhood – Big Moon Ritual
23)Jimmy Cliff, 'Rebirth'
24)Fiona Apple, 'The Idler Wheel Is Wiser .
25)Mumford & Sons, 'Babel'
26)Gary Clark Jr., 'Blak and Blu'
27)Bobby Womack, 'The Bravest Man in the Universe'
28)The Smashing Pumpkins, 'Oceania'
29)Beck-Song Reader
30)Jon Spencer Blues Explosion- Meat and Bone
31)Cat Power – Sun
32)The Chris Robinson Brotherhood – Big Moon Ritual
33)Spiritualized - Sweet Heart Sweet Light
34)Grizzly Bear – Shields
35)Soundgarden - King Animal
36)The Smashing Pumpkins - Oceania
37)Gossip-A_Joyful_Noise
38)Paul Weller – Sonik Kicks
39)The Offspring-Days Go By
40)Scott Walker – Bish Bosch

MOST LISTENED AND PLAYED SONGS (ΤΥΧΑΙΑ ΣΕΙΡΑ)

 Saint Motel - Benny Goodman
The Gaslight Anthem - Here Comes My Man
 Stereophonics - In A moment
 Django Django - Life's a Beach
 Baby Woodrose - Dandelion
 Wannabe Jalva - On'n'On Meets Kashmir
 Mumford & Sons - Lover Of The Light
 Django Django-Wor
 Spiritualized- Hey Jane
 Foals - Inhaler
Green day fuck time
 Leonard Cohen - The Darkness
Garbage - Blood for Poppies
Gossip-perfect_world
MIKRO-Just Wonderful
Paul Weller - That Dangerous Age
REGINA SPEKTOR - All The Rowboats
Revolution - Dr. John
Santigold - Disparate Youth
Ringo Starr - Wings
John Mayer - Shadow Days
Beck Looking For A Sign
 Band of horses- Feud
 Bill Fay- this world
 Green Day -stop when the red lights flash
 Jack White- I'm Shakin'
 neil young with crazy horse-psychedelic pill
 Muse-Panic Station
 Casablanca - I Needed To Know
 Tindersticks - Frozen
Lambchop - Gone Tomorrow
 Beck Looking For A Sign
 Bruce Springsteen-We Take Care Of Our Own
 Cloud Nothings-Cut you
Dr Junior- Don't Pretend You Didn't Know
The Raveonettes - Too Close To Heartbreak.
The White Stripes - Hand Springs
 Bob Dylan - Duquesne Whistle
 Bobby Womack - The Bravest Man In The Universe
 Lee Fields & The Expressions Faithful Man
 Sebastien Tellier - Sedulous
 Monster Truck - Righteous Smoke
 Richard Hawley - Leave Your Body Behind You
 Smashing Pumpkins - One Diamond, One Heart
 The Jon Spencer Blues Explosion -Black Mold
 The Offspring - Days Go By
 The Rolling Stones -- Doom And Gloom
 Titus Andronicus _In a Big City
  Feist - Bittersweet Melodies
  Donald Fagen - Slinky Thing
 The Heavy-  Can't Play Dead
 The Maccabees - Go
 Dead Can Dance - Amnesia
 Hot Chip - Look at Where We Are
 Bloc Party - Day Four
The XX - Angels
The Regrettes - Been Around (Too Long)
Miles Kane - First of My Kind.
The Swellers - Hands
Soundgarden-Been Away Too Long