ROSKILDE 2008 I

ROSKILDE 2008 PART I-RADIOHEAD LIVE

Πες ότι πας μια εκδρομή κάπου και περνάς καταπληκτικά. Δυο είναι τα ενδεχόμενα: Ή θα θέλεις να ξαναπάς και να περάσεις το ίδιο καλά ή και καλύτερα αν γίνεται, ή θα θέλεις να μη χαλάσεις τις ωραίες αναμνήσεις με μια αποτυχημένη επανάληψη..Η μήπως κάνω λάθος?

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν λίγο πριν την συναυλία των Radiohead στο Roskilde 2008(3/7),που τύχαινε μάλιστα να είναι και η πρώτη «μεγάλη» συναυλία του φεστιβαλ,καθως τους είχα δει ζωντανά, πρόπερσι στη Βουδαπέστη σε μια κυριολεκτικά μαγική νύχτα, τότε. Η σημαντική (και ειδοποιός) διαφορά με εκείνο το live ,είναι το ότι τότε η μπάντα δεν προωθούσε κάποιο καινούργιο άλμπουμ(αυτό φυσικά άλλοτε είναι κακό και άλλοτε καλο,αναλογα με την απήχηση του ) και άρα λοιπόν στηρίχτηκε στις καλύτερες στιγμές από τα παλιοτερα,ικανοποιωντας στο μέγιστο το κοινό και έμενα προσωπικά. Πάμε όμως στο ψητό.

Οι Radiohead απέδειξαν ότι ξέρουν να δίνουν καλές συναυλίες και ξέρουν επίσης να σε «παρασέρνουν», είτε με την μουσική τους, είτε με το όλο στήσιμο και ατμόσφαιρα της συναυλίας που δημιουργούν τα φωτιστικά εφε,αν και αυτά ,λίγη σημασία έχουν ως προς το αποτέλεσμα .Το βασικότερο όμως ήταν ότι ούτε κούρασαν τα καινούργια τους τραγούδια, ούτε σε έκαναν να χασμουριέσαι και να παρακαλάς να τελειώσουν μπας και ακούσεις κάνα γνωστό, παλιό .Λίγο το ότι στέκονται επαρκώς δίπλα στα ήδη δοκιμασμένα ,λίγο το ότι ο Thom Yorke και η παρέα του τα παρουσίασαν με ιδανικό τρόπο, και έμφαση και λίγο η αγάπη του κοινού, όλα αυτά βοήθησαν να «δέσει το γλυκό» σωστά..Μη ξεχνάμε ότι είναι μεγάλη πρόκληση για οποιονδήποτε καλλιτέχνη η παρουσίαση νέου υλικού και σαφώς δοκιμασία για αυτόν(και για το κοινό βέβαια όταν πρόκειται για σαβούρες…).Το στοίχημα νομίζω ότι κερδήθηκε-εν μέρει-υπέρ του γκρουπ και του πολυσυζητημένου In Rainbows.

Ξεκίνησαν όπως και στο νέο άλμπουμ με το 15 step και από κει και πέρα άρχισε μια περίτεχνη και σωστά μελετημένη εναλλαγή σχεδόν όλων των τραγουδιών του νέου άλμπουμ ,με κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του παρελθόντος αφού βασίστηκαν αναπόφευκτα στο Ok Computer ,Bends και λίγο Kid A και Hail in the thief(γνωστή και πετυχημένη η συνταγή και δεν έχω πρόβλημα μ αυτό, απλά αν θα θελα να γκρινιάξω λίγο θα έλεγα ότι μερικές στιγμές ένιωθες ότι ακούς άλλο γκρουπ και αυτό βέβαια οφείλεται στους electro-krautrock- jazz πειραματισμούς που κατά καιρούς έκανε η μπαντα, πετυχημένους και μη).Πάντως, τραγούδια σαν το Jigsaw falling into place(κατ εμέ το κορυφαίο του νέου άλμπουμ),Reckoner(μεθυστική η εκτέλεση),Body snatchers (καταιγιστικό) ,έδεσαν εξαιρετικά με τo Airbag ,to Bends η το Exit Music(for a Film).Κορυφαία ίσως στιγμή θα μπορούσε να είναι το τελευταιο,αν δεν μου είχαν σπάσει τα νεύρα(και όλη τη μαγεία) κάτι μεθυσμένοι δανοί παραδίπλα που καμιά επαφή δεν είχαν με το όλο σκηνικό, αλλά τι να κάνουμε ,φεστιβαλ είναι αυτά..
Όπως και πριν από 2 χρόνια η εκτέλεση του Paranoid Android (που την περίμενα πως και πως) με απογειωσε,με προσγείωσε και με ξανα-απογείωσε σύμφωνα με την κλιμάκωση του τραγουδιού ενώ στην μνήμη του κινητού μου βρίσκεται η όπως αναμενόταν συγκλονιστική ερμηνεία του Thom sto Street Spirit.
Και μόνο η παρουσία του Yorke καθώς και η φωνητική του δεινότητα φτάνει για να αισθανθείς δικαιωμένος που είσαι στο σωστό τόπο και χρόνο
Η υπόλοιπη μπαντα, δεμένη όσο ποτέ, έκανε τα μέγιστα-και τα κατάφερε να γεμίσει τον τεράστιο χώρο της orange stage με ατέλειωτα ριφς (ο J.Greenwood δικαιολογεί απόλυτα τον μισθό του και παίρνει μέρος σε πολλές σημαντικές για τα τραγούδια στιγμές ),με μελωδικά πιανα που έδιναν την θέση τους στα drum machines, τις παραμορφώσεις και τα synths-και φυσικά μη ξεχάσω να αναφέρω ότι ο ήχος ήταν εξαιρετικός, όπως πάντα άλλωστε.

Οι Radiohead είναι ένα όχι νέο πια γκρουπ,που έφτασε στο απόγειο της επιτυχίας και καθιέρωσης του πριν από δέκα και βαλε χρόνια και άνετα θα μπορούσε κάνεις να τους χαρακτηρίσει σαν την «αφρόκρεμα» του εναλλακτικού ροκ στην Γηραιά Αλβιωνα.Απο τότε απλά προσπαθεί να κρατηθεί ψηλά, με μια διάθεση καινοτομίας πάντα,(κάτι που λειτουργεί υπέρ του) και στηριζόμενο βέβαια στην αύρα που ακόμα και τώρα εκλύεται από ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας του 90(δεν ξέρω τι είδους γκρουπ θα ήταν σήμερα χωρίς το Οk Computer,και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι αξεπέραστο γι αυτό και άλλωστε δεν προσπαθούν από τότε να το επαναλάβουν).Απόδειξη για όλα αυτά, οι ίδιες τους οι συναυλιες,όπως τις ζούμε εμείς οι κοινοί θνητοί..

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΘΡΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ http://www.mic.gr/

ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ROSKILDE,ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ NEIL YOUNG

P.J.HARVEY:LIVE AT BADMINTON THEATER,ATHENS

«Ατέλειωτες ουρές σχηματίστηκαν χτες έξω από τα κεντρικά εκδοτήρια των μεγάλων ελληνικών πόλεων για ένα και μόνο εισιτήριο της δημοφιλούς αγγλίδας τραγουδίστριας και βασίλισσας της ποπ,P.J.Harvey!Υπολογίζεται ότι και τα 80000 εισιτήρια θα εξαντληθούν ως το τέλος της εβδομάδας και όλα αυτά μήνες πριν την μεγάλη συναυλία!»
Σε πιο άραγε κόσμο θα συνέβαινε το παραπάνω σενάριο?Τι σχέση με την πραγματικότητα θα είχε και μόνο η σκέψη για κάτι τέτοιο?
Θα πείτε καμιά. Και ο λόγος? Προφανέστατος. Άλλη είναι η βασίλισσα της ποπ.Για μισό λεπτό όμως: ποιος καθορίζει τι είναι ποπ και τι όχι?Εμεις που ακούμε, αγοράζουμε βλέπουμε, ξοδεύουμε? Οι δισκογραφικές που επενδύουν? Τα media που προωθούν? Με τι κριτήρια όλα αυτά?το ότι η μουσική είναι διασκέδαση ας πούμε?και γιατί να είναι διασκέδαση μόνο ο χορός και το «κούνημα» η έστω το κουπλέ και όχι η ίδια η μουσική, οι στίχοι, η αυθεντικότητα του καλλιτέχνη ,το πώς παρουσιάζει το έργο και φυσικά το τελικό αποτέλεσμα που μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη ευφορία και ανάταση ψυχής η ακόμα και σε συναισθηματικό παραλήρημα του θεατή-ακροατη?Γιατι αν ισχύουν τα τελευταία, τότε το βράδυ της Τρίτης(30/6) είδαμε την πραγματική βασίλισσα, στο θέατρο Badminton,στην Αθήνα..

Τώρα τι να πρωτοαναφέρω για την συναυλία?H Poly J. Harvey κατάφερε με την παρουσία της και μόνο να γεμίσει το θέατρο και χωρίς την βοήθεια κανενός μουσικού να παρουσιάσει ένα τέτοιο show-παράσταση, που προσωπικά δεν το έχω ξαναδεί από κανέναν και καμιά. Πόσοι καλλιτέχνες αυτής της μουσικής , έχουν τολμήσει να βγουν μόνοι στην σκηνή και να παίζουν 6-7 διαφορετικά όργανα και εσύ πέρα από το ότι μένεις άγαλμα,να μη καταλαβαίνεις την διαφορά?Πολυ λίγοι.. «είναι ωραία όταν παίζεις μόνος σου τα τραγούδια σου,γιατι αυτά ακούγονται όπως ακριβώς δημιουργήθηκαν!» είπε κάποια στιγμή η καλλιτέχνης. Ξεκίνησε με μια διαολεμένη εκτέλεση του “to bring you my love”,και του “send his love to me”,με την απαραίτητη συνοδεία της Gibson,έκανε ένα πέρασμα από το πρόσφατο της άλμπουμ White Chalk(The Devil,The Piano) βάζοντας μας για τα καλά στο κλίμα με το πιάνο της να παίρνει φωτιά και συνέχισε επιλέγοντας τραγούδια από όλες σχεδόν της δουλειές και όχι μόνο από το πλέον γνωστό και επιτυχημένο “Stories from the city..”
Να πω για την φωνή της?Που άλλοτε γλυκιά και μελωδική και άλλοτε τραχιά και επιβλητική,άλλοτε δυνατή και άλλοτε ψιθυριστή ,άλλοτε καθαρή και άλλοτε υπόκωφη, σε κρατούσε συνέχεια σε κατάσταση εκστασιασμού? Να πω για την ερμηνεία που σε ορισμένες στιγμές ήταν συγκλονιστική?(Com’on Billy, Angelene,Snake) Ή για τις στιγμές που σε παρέσερνε σε ένα τρελό, διονυσιακό, μεθυστικό χορό, ναι χορό! (Down by the Water, My Beautiful Leah) με την βοήθεια του autoharp ή του drum machine που η ίδια έπαιζε?
Να πω για την συνολική παρουσια, αυτή την ήρεμη γλυκύτητα,το τρυφερό χαμόγελο που σε συνδυασμό με το κατάλευκο βικτωριανού τύπου(!) φορεμα,σου δημιουργούσε την επιθυμία να ανέβεις στην σκηνή και αφού της δώσεις ένα ευχαριστήριο φιλι,να της πιάσεις το χέρι και να της ζητήσεις ένα και μοναδικό χορό? Ακόμα και όταν της ξέφυγε από το στόμα για δευτερόλεπτα η φυσαρμόνικα(white chalk),μας αποζημίωσε με το «μη με μαλώσετε» εκείνο χαμόγελο του 12 χρόνου κοριτσιού αμέσως μετά την ζαβολιά»..



Ότι ήθελε έκανε η Polly…Η μουσική της, έτσι κι αλλιώς γεννά συναισθήματα-πόσο μάλλον όταν την ακούς ζωντανά. Τότε μόνο αυτά παίρνουν σάρκα και οστά, βιώνεις και συ μαζί της σε ένα διαδοχικό και ατελείωτο μουσικοακουστικό-θεατρικό πανδαιμόνιο, την χαρά, την θλίψη, τον πόνο, την οργή, την αγωνία, την ελπίδα, την απογοήτευση…
Αφού μάγεψε, μας ευχαρίστησε (μέσα σε αποθέωση)και απλά ανανέωσε το ραντεβού για την επομένη φορά. Θα είμαι συνεπής. Μέχρι τότε έχω αποθηκεύσει πολύ βαθιά μέσα στην μνήμη του εγκεφάλου μου τούτη τη βραδιά.






ΥΓ
Ίσως ήμουν υπερβολικός στην εισαγωγή, όμως πιστεύω ότι στον καθένα μας αμέσως μετά από μια συναυλία έρχονται αυθόρμητα κάποιες σκέψεις, δεν έχει σημασία ποιες. Εμένα λοιπόν μου ήρθε στο μυαλό το δελτίο ειδήσεων που άκουγα το πρωί εκείνης της μέρας. Και αμέσως μετά σκέφτηκα το πόσο καλά έκανα που ταξίδεψα τόσα χιλιόμετρα για να πάρω λίγο από την μαγεία μαζί μου πίσω. Τώρα, εσείς αν θέλετε ,στηθείτε στην ουρά ή παρακαλέστε για ένα εισιτήριο της Madonna..



















Το track list:
Bring You My Love
Send His Love To Me
When Under Ether
The Devil
White Chalk
Man-Size
Angelene
My Beautiful Leah
Nina in Ecstasy
Electric Light
Snake
Shame
Big Exit
Down By The Water
Grow
The Dancer
Rid Of Me
Mountain
Silence
C’mon Billy
The Piano
The Desperate Kingdom Of Love





* ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΘΡΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ www.mic.gr
check here:
http://www.mic.gr/Live.asp?id=15661

EJECT FESTIVAL 2008

Είναι δύσκολο να φύγεις δυσαρεστημένος από συναυλιία των James!

Πράγματι έτσι είναι.Είναι δημοφιλείς άλλωστε και αγαπητοί στη χώρα μας,οπότε..

Βέβαια,το Eject δεν ηταν μόνο μια συναυλία.Κακά τα ψέματα όμως,οι περισσότεροι ήξεραν ποιούς θα πάνε να δουν.Εγώ δεν θα σας κουράσω με πολλές κριτικές και θα πώ μόνο για όσα είδα:

Stereo Mc's:

"Deep,Down and Dirty"!Στην κυριολεξία!Τόσο ο frontman Rob-b όσο και το υπόλοιπο τημ,απέδειξαν γιατί είναι μια από τις πιο πετυχημένες hip-hop μπαντες στην Γηραία Αλβιώνα και όχι μόνο.Ασταμάτητος ρυθμός,"μαύρη σόουλ,ξεφάντωμα και πάρτυ φυσικά στα hits Step it up,Connected,Deep down and Dirty..θα τους προτιμούσα σε κλειστό χώρο.

James:

Ισχύει η πιό πανω διαπίστωση.Απλά ο Tim Booth και η (αναμφισβήτητα εξαιρετικά δεμένη)μπάντα του,έκαναν πάλι καλά την δουλιά τους.Δεν τους είδα πέρσι,μου είπαν ότι ήταν το ίδιο καλοί-ίσως και καλύτεροι.Με έμφαση στα γνωστά τραγούδια-επιτυχίες αλλά και τα καινούργια να αρέσουν,κράτησαν την φλόγα αναμένη ως το τέλος.Ανεξάρτητα από το αν είσαι φαν ή όχι,εκτελέσεις σαν αυτή του "Loose control",Tommorow,Sit down ,δεν σ αφήνουν αδιάφορο.Κορυφαίες στιγμές επίσης οι στιγμές του encore με Getting away with it,Laid και Sometimes,να δημιουργούν καταστάσεις συγκίνησης αλλά και ευφορίας.

Ο ήχος μέτριος προς το κακός,ο κόσμος (λιγότερος από περσι μου λένε)όπως ήταν αναμενόμενο,εκδηλωτικός και με το παραπάνω.Κάτι έχει αυτή η μπάντα με την Ελλάδα.Καμιά ρίζα λέτε και αυτοί?

U.N.K.L.E

"****σαν και έδειραν!Ολα τα λεφτά για μένα..Τι και αν δεν είχαν τον Joss ή τον Ian μαζί τους?Αμα είσαι,είσαι..Τα "χώσαν" κανονικά,ενα φοβερό κράμα electronica και Rock,με ξεσπάσματα που σε απογείωναν με τη μία!Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και έκατσε μέχρι αργά και το μόνο που αμαυρώνει την εμφάνιση αυτή,είναι ο απαράδεκτος ήχος που πρόσφερε η συγκεκριμένη αίθουσα(ναι εκείνο το χάος που στέγαζε κάποτε αεροπλάνα!!!).Κρίμα γιατι μιλάμε για ενα project με ήχο που ¨γεμίζει " στάδια και που φυσικά απαιτεί περισσότερο σεβασμό από τους διοργανωτές.

Και μιας και έγινε η αναφορά,κάποτε ας καταλάβουν καποιοι ότι οι μουσικόφιλοι που τρέχουν απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας για να γεμίσουν τις συναυλίες τους,αξίζουν καλύτερη συμπεριφορά.Τουλαχιστον εγώ,όταν πληρώνω 5 ευρώ την κανονική μπυρα ακι 55 ευρω εισητήριο,απαιτώ να μην περιμένω 30-45 λεπτά στην ουρά (2 ουρές παρακαλώ,μία για κουπόνια και μία για το ποτό)για να δροσίσω το λαρύγγι μου..