Θα ξαναπάω!Tου χρόνου,του παραχρόνου,δεν έχει σημασία …πάντως θα ξαναπάω! Αυτός κανονικά θα έπρεπε να είναι ο επίλογος και όχι η εισαγωγή,αλλά γιατί πάντα να τηρώ την «πεπατημένη»?Το λέω λοιπόν από την αρχή:Το Exit festival είναι από τα καλύτερα ευρωπαϊκά festivals και παρακάτω θα προσπαθήσω να σας πείσω για αυτό..
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα τελευταία χρόνια είχα πάντα το νου μου και έψαχνα την ευκαιρία να ταξιδέψω στο πανέμορφο Novisad της Σερβίας,εκει όπου φιλοξενείται το εν λογω συναυλιακό γεγονός. Συναυλιακό είπα? Χμ, μάλλον για τρελό ξεφάντωμα θα πρέπει να μιλάμε!Ενα ατελείωτο πάρτυ,με χιλιάδες νέους ανθρώπους από τα 4 σημεία του ορίζοντα να γίνονται μια ατελείωτη μάζα, με φανερή τη διάθεση να περάσουν αξέχαστες στιγμές.Τα λέω αυτά γιατί μόνο έτσι μπορώ να σας μεταδώσω το όλο πνεύμα της ..γιορτής χωρίς βέβαια να αφαιρέσω ούτε εκατοστό από το μέγεθος των συναυλιών, που και πολλές είναι άλλα και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες από την άποψη των ονομάτων και της όλης ποιότητας .
Μια ευθεία!Μην ακούτε χαζομάρες του τύπου «είναι αλλιώς στα Σκόπια» κλπ.Το ταξίδι διαρκεί 9 ώρες περίπου(αν δεν καθυστερήσεις για κάποιο λόγο) αρκεί να είσαι εντάξει με τα όρια ταχύτητας και φυσικά νόμιμος σε όλα…Μερικά σημεία μάλιστα στην Σερβία σε αποζημιώνουν με την ομορφιά του τοπίου.750 χλμ συνολικά μέχρι το Novisad και συνολικό κόστος (πάνε –έλα) με υγραεριοκίνητο αυτοκίνητο ,110-120 ευρώ..καλά δεν είναι?
TO KΑΣΤΡΟ!
Φανταστείτε το «δικό μας» Rockwave να γίνεται στην Ακρόπολη ας πούμε στο κάστρο της Μονεμβασιάς,στο Ναύπλιο? Που αλλού έχουμε κάποιο τεράστιο ιστορικό μνημείο-χώρο? Τρελή ιδέα και μπράβο στον πρώτο που το σκέφτηκε!Σε μια έκταση χιλιάδων στρεμμάτων το Petrovaradin fortress στέκεται επιβλητικά στον λόφο που βρίσκεται στην απέναντι από το κέντρο μεριά της πόλης (την χωρίζει στα δύο ο Δούναβης) και ενώνεται με αυτήν με μια γέφυρα που πρόσφατα ξανακτίστηκε από την αρχή, αφού κάποιο Νατοϊκό αεροπλάνο την γκρέμισε σε μια εποχή που, πιστέψτε με ,κανένας Σέρβος δεν θέλει να ξεχάσει..
Το Κάστρο κτίστηκε τον 17ο αιώνα από Γάλλο αρχιτέκτονα και σήμερα πέρα από ιστορικό μνημείο,στεγάζει ξενοδοχείο,galleries και μουσείο.Χιλιόμετρα από φανερές και κρυφές στοές,αυλές,τείχη με πολεμίστρες να υψώνονται παντού ανάμεσα σε τάφρους και λοφίσκους στα 4 συνολικά επίπεδα του.Εδω μέσα λοιπόν γίνονται ΟΛΑ!Απίστευτο ε?
Και όμως οι διοργανωτές καταφέρνουν να αξιοποιήσουν κάθε σπιθαμή του χώρου για τις ανάγκες ενός τέτοιου μεγάλου φεστιβάλ που,ας σημειώσουμε ότι συγκεντρώνει τα τελευταία χρόνια 200-250 χιλιάδες κοσμου.Πανω από 15 σκηνές με live stages,περίπτερα και τέντες όπου θα βρεις τα πάντα,εστιατόρια και μπαρ,press village(το γράφω στα αγγλικά διότι πρόκειται για άγνωστο όρο στα ελληνικά fests..) ,χώρους χαλάρωσης,σινεμά(το είχα δει και στη Βουδαπέστη αυτό!),games και πολλά άλλα που δεν θυμάμαι άλλα σίγουρα υπήρχαν!
Πως γίνεται κάθε φορά να τρέχω να προλάβω να δω κάτι καλό,ειδικά την πρώτη μέρα κάποιου φεστιβαλ?Και να ακούω να παίζουν αγαπημένα τραγούδια από μακριά,πράγμα που ή σου ανεβάζει την αδρεναλίνη η το..σάκχαρο! Για αυτό βέβαια φταίει μάλλον ο –συμπαθέστατος κατά τα άλλα- ατζέντης μας ο οποίος προσπάθησε να πλασάρει άλλο διαμέρισμα από αυτό που βλέπαμε στις φωτογραφίες περνώντας μας για τίποτα Άγγλους τουρίστες που δεν τους ενδιέφερε και πολύ η ποιότητα διαμονής. Ναι αλλά ..this is Sparta,man..(Δεν επεκτείνομαι άλλο, προσέξτε όμως την διαμονή σας αν πάτε του χρόνου,θέλει ψάξιμο και κλείσιμο από νωρίς).Βολευτήκαμε μεν,χάσαμε χρόνο δε..Τρέχα λοιπόν τώρα!
Φυσιολογικά λοιπόν θα προλαβαίναμε τους Bad Religion αλλά τελικά δίνουμε ραντεβού μαζί τους κάπου αλλού ,μια άλλη φορά..Μπαίνοντας στον Χώρο του φεστιβάλ ,ευτυχώς πέφτεις σχεδόν πάνω στην κεντρική σκηνή. Έτσι κάναμε καθώς ακούγαμε ήδη από μακριά το Νeon Bible των ARCADE FIRE να γεμίζει την ατμόσφαιρα και την φωνή του Win Butler να διαπερνά τα πάντα..
Τους Καναδούς τους είχα δει και πριν 4 χρόνια στη Δανία.Τότε με εντυπωσίασαν.Τούτη τη φορά ήταν ακόμα καλύτεροι!Τρομερή ενέργεια πάνω στη σκηνή,υποδειγματικές εκτελέσεις των τραγουδιών,πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό το οποίο και ξεσήκωναν-ανάλογα με το τραγούδι. Αναμφίβολα συγκαταλέγονται στις μπάντες που αφήνουν πολύ πιο δυνατές εντυπώσεις και συγκινήσεις επί σκηνής,παρά όταν τους ακούς στον καναπέ από τα ηχεία..Το ντουέτο Win Butler και Régine Chassagne,ζεύγος και στην ζωή άλλωστε,έστρεψε τα φώτα πάνω του χωρίς βέβαια να υστερεί σε τίποτα και η έντονη παρουσία των υπολοίπων μελών της μπάντας-ο καθένας στον ρόλο του.Δύο γεμάτες ώρες με τραγούδια και από τους 3 δίσκους της μπάντας προς ικανοποίηση του απρόσμενα ενημερωμένου κοινού..Ready to start και Keep the car running στην αρχή για ζέσταμα, ο κόσμος να τραγουδάει σχεδόν όλο το No cars go, το αγαπημένο μου Rebellion Lies να κορυφώνεται και να στροβιλίζει στον αέρα μαζί με την μπάντα στη σκηνή, τα Neighborhood #2 & #1 απλά σαγήνεψαν, έκρηξη και δυναμισμός στο Month of May με τον Butler να πηγαίνει πέρα-δώθε ενώ στο τέλος με το Wake up μας άφησαν με μια γλυκιά ανάμνηση αλλά και χαμόγελο..
Κανονικά θα έπρεπε να αφήσω στη μέση την συναυλία για να δω και λίγο τους House of Pain,έτσι για το γαμώτο,να όμως που δεν τα κατάφερα να ξεκολλήσω από την μαγεία των καναδών,οπότε μια κρύα μπυρίτσα ,μια βόλτα χαζεύοντας τα εντυπωσιακά πυροτεχνήματα της έναρξης(προφανώς έθιμο) και έφτασε η ώρα των PULP.
«Πώς θα βγούμε από αυτό το φεστιβάλ;" Ήταν η πρώτη κουβέντα του Jarvis ο οποίος,φανερά πρόσχαρος και με μπόλικη διάθεση επέλεξε να ξεκινήσει με βρετανικό χιούμορ την εμφάνιση των Pulp. "Παντού λέει Έξοδος." Το αστείο μπορεί να μην είχε τρομερό αντίχτυπο , λίγο αργότερα όμως το «Disco 2000» ένωσε το κοινό και έδωσε το σύνθημα για το παρτυ!
Προηγήθηκαν το Do you remember first time που άνοιξε συγκινητικά την συναυλία,το Pink love και το Miss Shapes,ενώ αργότερα το FEELING CALLED LOVE αποτέλεσε σίγουρα μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Οταν ακούστηκε η εισαγωγή του Βabies άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο Jarvis είχε σκοπό να ικανοποιήσει άπαντες αλλά και να μας βασανίσει αφού το καλό το άφησε για το τέλος(αν και εμένα η συγκλονιστική εκτέλεση του This is Hardcore θα μου μείνει στο μυαλό εντονότατα).
Πάνω από 10 λεπτά κράτησε η ερμηνεία του Common People στο encore της συναυλίας,με το κοινό να χορεύει να ουρλιάζει και να θέλει να ανέβει και αυτό πάνω στη σκηνή,μια σκηνή την οποία ανεβοκατέβηκε και εξερεύνησε σπιθαμή προς σπιθαμή τρέχοντας και σκαρφαλώνοντας ο ικανότατος και χαρισματικός ηγέτης της μπάντας. Να πάτε να τους δείτε,αν μπορείτε στις 20/8 στη Μαλακάσα..
Τα πόδια μας είχαν εγκαταλείψει το ταλαιπωρημένο μας κορμί, έπρεπε να τρέξουμε όμως μπας και προλάβουμε να ακούσουμε καμιά μαγευτική νότα από τους Beirut που έπαιζαν στην Fusion stage..μάταια όμως…» Θα ρωτήσω την φίλη μου τη Νατάσα αύριο σκέφτηκα τον Αλέκο η τέλος πάντων όποιον από τους δεκάδες Σαλονικιούς(ίσως και εκατοντάδες) θα συναντήσω..(Είναι αλήθεια πως κάποιες στιγμές αισθανόμασταν σαν να είμαστε στη Ελλάδα με τόσο γνωστό κόσμο)
Τους Editors επίσης τους είχα δει και μάλιστα πρόσφατα,έχοντας άριστες εντυπώσεις που φυσικά δεν θα ήθελα να τις χαλάσω.Προτίμησα όμως τη παρέα του Tom Smith από το να εξερευνήσω κάτι άλλο σε κάποια άλλη σκηνή από τις πολλές που διαθέτει το Exit και μάλλον το μετάνιωσα. Δεν είδα κάτι διαφορετικό ,πέρα από την διάθεση του τελευταίου που ήταν σαφώς πιο ανεβασμένη σε σχέση με την εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη,ίσως εξ αιτίας του πολυάριθμου και εκδηλωτικού κοινού..
Ακούσαμε όλα τα γνωστά τραγούδια των βρετανών με το live να απογειώνεται στα All sparks.Munich,Bones,Papillion χωρίς να ξεφεύγει από το σκοτεινό ,μουντό και ατμοσφαιρικό στυλ που η συγκεκριμένη μπάντα ξέρει να προσφέρει στο φανατικό κοινό της, θέλοντας πάντα να αναβιώνει το 80΄ς αλλά Joy Division κλίμα..
Ο Tom Smith,κλασικός frontman με ηγετικές τάσεις στην διάρκεια το σόου και τον προβολέα πάντα στραμμένο πάνω του,πήρε τα ηνία και δεν τα άφησε καθόλου. Τραγούδησε, έπαιξε κιθάρα, πλήκτρα, πιάνο (σε σόλο στιγμή) και μας καληνύχτισε μέσα σε αποθέωση με το Fingers in the factories..
Με τις ανάλογες εντυπώσεις στο μυαλό και ήχους στα αυτιά, τό επόμενο μας βήμα στη διάρκεια της δεύτερης νύχτας ήταν εξωφρενικά διαφορετικό, αφού επιλέξαμε να μην παρευρεθούμε στην εμφάνιση της ΜΙΑ ,έτσι λοιπόν η ..απόβαση μας στην Dance Arena ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή :Δεν πιστεύαμε στα ματιά μας βλέποντας χιλιάδες κόσμου σε κερκίδες και arena να χορεύει ,μέσα σε καπνούς,λειζερ,visuals και …χιλιάδες(!) decibels κάτω από την επιδέξια τεχνική των Underworld..
Χρειάστηκαν μόλις λίγα λεπτά για να κάνουμε και μείς το ίδιο,αφού οι βρετανοί δεν μας άφησαν σε ησυχία,Πραγματικά δεν περίμενα τόση ένταση και χτύπημα..Πάρτι με όλη τη σημασία της λέξης ,που όπως διαπιστώσαμε και τις υπόλοιπες μέρες,συνέβαινε και με τα υπόλοιπα σχήματα που εμφανιστήκαν στη συγκεκριμένη σκηνή(..
Φανταστείτε τι έγινε στο Born under slippy..
To να περπατάς και να εξερευνείς το Exit είναι η απόλυτη εμπειρια!Ανακαλύπτεις συνέχεια μέρη και χώρους ,είτε συναυλιακούς είτε άλλους και συναντάς την μια έκπληξη μετά την άλλη. Για παράδειγμα,φεύγοντας από την Dance ,τσουπ:Βλέπεις ένα μικρό τουνελ,προχωράς και να σου μια ακόμα dance σκηνή,μικρότερη μεν,ζουμερότατη δε! Και αναμεσα εκει,μεσα στο τούνελ σχεδόν κρυμμένο ένα μικρό συμπαθέστατο μπαρ για να χαλαρώσεις,να πιεις ένα ποτάκι βρε αδελφέ..Χάλια..
Όλο αυτό το σκηνικό συμβαίνει σε ένα χώρο που θα μπορούσε να είναι από μόνο του ένα ελληνικό φεστιβάλ ας πούμε,σε έκταση εννοείται..Και είναι απλά ένα κομμάτι του όλου συνόλου , ένα διαφορετικό επίπεδο του κάστρου,ξεκομένο από τα υπόλοιπα ..Ιδανικό σημείο για τους party animals που κατακλύζουν το φεστιβάλ κάθε χρόνο,γλεντώντας και αφήνοντας τα λεφτά που θα άφηναν έτσι και αλλιώς(μάλλον και λιγότερα) σε κάποιο κλαμπ του Βελιγραδίου ή του Λονδίνου..
Οι εκπλήξεις συνεχίζονται καθώς περνώντας από την Fusion Stage μήπως και προλάβουμε την Eva Brown η κάτι άλλο τέλος πάντων και αφού ανακαλύπτουμε επιτέλους την Metal σκηνή (ανάμεσα σε τείχη και πολεμίστρες –τόσο ιδανικό σημείο που νόμιζες κάποια στιγμή ότι θα ξεπροβάλουν οι πολεμιστές οι δράκοι και τα απόκοσμα όντα των παραμυθιών του επικού Metal),πέφτουμε πάνω στη Reggae stage όπου έχει στηθεί ένα τρελό πανηγύρι! Απίστευτα πράγματα, κόσμος παντού να χορεύει,να καπνίζει και να πίνει κάτω από τους μεθυστικούς ρυθμούς και όλα αυτά με το πρώτο φως της αυγής να κάνει σιγά σιγά την εμφάνιση του..Κοινή απόφαση όλης της παρεας:Αυριο(3 μέρα) θα «γυρίσουμε» περισσότερο και ας χάσουμε και καμιά νότα..
Χωρίς πολλές εκκεντρικότητες αλλά πάντα με το τεράστιο –ινδιάνικο καπέλο, ο Jamiroquai δικαίωσε την φήμη του σαν ένας ιδανικός performer ,ικανός να κάνει ένα πολυπληθές κοινό να χορεύει και να κουνιέται ακατάπαυστα με τις acid-jazz funky μελωδίες και επιτυχίες του!Μια μπάντα που ****σε και έδερνε στη κυριολεξία,ενας εκπληκτικός ήχος με το μπάσο να σε ανεβοκατεβάζει σαν ασανσέρ πάνω κάτω ..Cosmic girl,Space cowboy,Rock dust light star,Canned heat,Just All right,ανάμεσα στα άλλα τραγούδια που κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια του show.Το φινάλε ήρθε με το Deeper Underground σε ξέφρενο rock’n’roll και το White Knuckle ride στο encore ,έτσι για το «άντε γεια»..Και το πόδι που χτύπησε λίγες μέρες πριν στη Βουλγαρία, αναβάλλοντας την εκεί του εμφάνιση? Μια χαρά,αν κρίνω από τις επιδέξιες ..ντρίπλες,πιρουέτες και άλλα ωραία πράγματα που ΚΑΙ αυτός επιδόθηκε στο κεντρικό stage tou Exit(με ελάχιστες εξαιρεσεις,παρατηρησα μια έντονη κινητικότητα και δυναμική σκηνική παρουσία από τους περισσότερους περφόρμερς..)
Dance arena και παλι? Γιατι όχι..ότι πρέπει για να συνεχίσεις το πάρτι που ξεκίνησε ο σουπερ σταρ..
Τους Groove Armanda τους περίμενα πιο χαλαρούς και ατμοσφαιρικούς.Σιγα μην γλύτωναν από την μούρλα και την ατελείωτη δίψα των χιλιάδων party animals που ώρες ώρες δίναν την εντύπωση ότι δεν εγκατέλειπαν καθόλου την χορευτική και χαοτική σκηνή του φεστιβάλ..Πάντως περάσαμε καλά ακούγοντας ουσιαστικά ένα dj-set με ανακατεμένους ήχους και σαφώς διάθεση να οδηγήσει σε ασταμάτητο χορό και groovy παραλήρημα ακόμα και τον κάθε ανυποψίαστο..
Μαζέψαμε τα «κομμάτια» μας για την Τέταρτη μέρα και όχι μόνο αυτό… κάναμε και την κλασική «παραλιακή» βόλτα στον Δούναβη,πέφτοντας σε μία ακόμα έκπληξη αντικρίζοντας 1-2 Χελμ μακριά από ο κέντρο του novisad, μια κανονική παραλία με αμμουδιά(που την βρήκαν άραγε?) και μερικές χιλιάδες λουόμενους να πλατσουρίζουν στα καφετιά(!) νερά του υπερ-ποταμού!Τότε ένιωσα πραγματικά την ανάγκη για βουτιές στις παράλιες της Χαλκιδικής ή όπου αλλού..
Δεν μπορώ να κρύψω το εξης:Όταν αποφασίζω να ταξιδέψω και να παρακολουθήσω κάποιο φεστιβάλ,υπάρχει πάντα στο μυαλό μου το συγκρότημα ή ο καλλιτέχνης που μου κάνουν «κλικ». Στην περίπτωση μας αυτοί ήταν οι Portishead..Ίσως επειδή δεν κατάφερα τότε να τους δω στην Ελλάδα,ίσως επειδή θεωρώ την μουσική τους μοναδική στο είδος,ίσως επειδή απλά μου αρέσουν πολύ..Η ουσία είναι ότι με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες τα πάντα άλλαξαν στην κεντρική σκηνή του Exit.Λες και η μαγική επίδραση μιας μουσικής ιδιαίτερης,δύσκολης αλλά και πολύ έντονα συγκινησιακής,κατάφερε να συντονίσει χιλιάδες ανυπόμονα αυτιά και περίεργα μάτια,κάτω από το χαμηλό φως και την μουντή διάθεση που απλώθηκε σε δευτερόλεπτα.Δεν θέλω ούτε μπορώ ίσως να περιγράψω πράγματα που δεν περιγράφονται, συναισθήματα που ξεδιπλώνονται ένα ένα, παρέα με τα τραγούδια που ακούστηκαν ..
Η φωνή της Beth κάλυψε τα πάντα ,τα blues strings και οι trip-hop ρυθμοί άλλοτε συνόδευαν το μοιρολόι και άλλοτε μετατρεπόντουσαν σε μουσικό βάλσαμο που μας λύτρωνε –από τι άραγε?...μια κυριολεκτικά σταδιακά εξελισσόμενη τελετή στην οποία δεν μπορείς να μην γίνεις κομμάτι..Η φωνή της,μελαγχολική ευαίσθητη, τρεμουλιαστή σαγηνευτική αλλά και καθηλωτική, επιβλητική την ώρα που η υπόλοιπη μπάντα έδινε τον απόλυτο μουσικό στήριγμα και όγκο(τι μπάσο..) στο project που λέγεται Portishead..
Ανατριχιάσαμε όταν ακούστηκε τo Mysterons
Χορέψαμε και λικνιστήκαμε κάτω από τα μπλε και κόκκινα φώτα με τους ρυθμούς του Wandering Star..ανατριχιάσαμε ακούγοντας την εισαγωγή του Sour Times, κλείσαμε τα μάτια και φύγαμε για αλλου στο Over..τραγουδήσαμε το ρεφρέν του Glory Box σχεδόν ουρλιάζοντας (λίγο πριν ουρλιάξει και η feder στο πασίγνωστο σόλο)και μείναμε άφωνοι με το εκκωφαντικό ξέσπασμα στην μέση του τραγουδιού που παραλίγο να γκρεμίσει τα πάντα γύρω...δακρύσαμε από χαρά και συγκίνηση στο Roads..χαμογελάσαμε τέλος δειλά δειλά στο We Carry on που έκλεισε τη συναυλία μέσα σε αποθέωση και έντονα συναισθήματα..
Ναι,η μουσική τους μπορεί να έχει χαρακτηριστεί και να είναι άκρως μελαγχολική,μερικές φορές και καταθλιπτική,οι στίχοι απαισιόδοξοι και εσωστρεφείς αλλά πως γίνεται όλο αυτό το πακέτο στο τέλος να σε γεμίζει και να σε ικανοποιεί αισθητικά,εγκεφαλικά,συναισθηματικά..?Την απάντηση την ξέρουν όσοι έχουν καταλάβει πως σημασία έχει η ίδια η μουσική , η ποιότητα της καθώς και η ερμηνεία που όταν φτάνουν σε τέτοια επίπεδα,δεν είναι δυνατόν να μην ταυτιστείς,να μην την νιώσεις βαθιά μέσα σου,ναμην χαρείς ή να μην λυπηθείς, αφήνοντας έτσι τον εαυτό σου να παρασυρθεί και να παραδοθεί σε αυτό που έχει από την αρχή σαν σκοπό να κάνει ο καλλιτέχνης..Τρομερή συναυλία!
Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το σοκ,ξαφνικά ο θόρυβος της κιθάρας και τα ουρλιαχτά μιας γνώριμης(πολύ όμως) φωνής μας έκαναν να τρέχουμε ξανά στην κεντρική σκηνή: σειρά των Grinderman..
Χωρίς να εκπλαγώ από όλα αυτά ,αφού είχα ξαναδεί τους Grinderman στο Roskilde το 2008, ομολογώ πως δεν με άφησαν καθόλου ασυγκίνητο..Όρμησα μπροστά μπροστά μέχρι που κατάλαβα ότι μπορεί να προσγειωθεί κανένας Cave πάνω μου σε κάποιο από τα πολλά stage divings (!) που έκανε,οπότε ξανα-υποχώρησα λίγο προς τα πίσω..
Αμφισβήτηση καμιά-είναι το αφεντικό στην ιστορία και δικαιώνεται όταν βγάζει με επιτυχία και αυτή την πλευρά της δημιουργικότητας του(γιατί δηλαδή,ο jack White πως αλλάζει τις μπάντες σαν τα σώβρακα ?) θυμίζοντας ταυτόχρονα τους θρυλικούς Birthday Party,μπάντα που αποτέλεσε το πρώτο του « σχολείο».
Πάντως όλα αυτά-και θα την πω την αμαρτία μου-μου θύμισαν εκείνο το βράδυ στο Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη,όπου ο ίδιος (πολυαγαπημένος όπως και να χει ) καλλιτέχνης,διέκοψε ένα τραγούδι επειδή κάποιος από το κοινό έκανε φασαρία λέγοντας μάλιστα το χαριτωμένο..”shut the fuck up,idiot” ή κάτι τέτοιο..Μεταμόρφωσηλοιπόν ή αναζωογόνηση ?Η μήπως επιστροφή στις ρίζες?
Όπως και να έχει Cave είναι αυτός και απ’ ότι φάνηκε επί σκηνής βρήκε ίσως τον τρόπο και την μπάντα για να φανερώνει ,επιτυχημένα ομολογουμένως και αυτήν του την πτυχή,υπόσταση,υφή..
Micky Mouse & the Monkey Man,και το μάτι να γυαλίζει..
Get it on ,και το πάρτυ ξεκινάει..
Evil ,και βουτιά μέσα στον κόσμο..
When my baby comes,και μελωδικό διάλλειμα..
” No pussy blues”, και παροξυσμός!
Grinderman ,και …χαμός!
LOveBomb ,και..τέλος..
Η τελευταία συναυλία που παρακολούθησα στο φετινό Exit χρονικά,αργά το βράδυ της Κυριακής (4ης μέρας) ήταν μάλλον απρόσμενη και ενώ λίγο πριν μόνο μια μικρή γεύση πρόλαβα να πάρω από τους σκληροτράχηλους Creator που ήταν και το «κλου» της βραδιάς στην Μέταλ σκηνή.
Οι Σλοβένοι Laibach αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση.Όντας μια από τις πιο παλιές avant garde/industrial μπάντες (ξεκίνησαν στα early 80’s) η οποία μάλιστα επηρέασε σε τρομακτικό βαθμό μεταγενέστερους του είδους και όχι μόνο-βλέπε Ramstein- δικαιωματικά πήρε θέση στη τελευταία μέρα και συγκέντρωσε αρκετό κόσμο στην Fusion stage(άνετα θα γέμιζαν και την κεντρική σκηνή με την «πληθωρική» παρουσία τους).
Αν και είμαι σαφώς προκατειλημμένος με οτιδήποτε έχει έστω και κάποια υποψία ρατσισμού,σωβινισμού και …ναζισμού στο περιεχόμενο του,ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι η επιβλητική παρουσία των Laibach και τα γεμάτα με ηλεκτρονικά,industrial,Goth στοιχεία μουσικά θέματα τους με άφησαν άφωνο. Τρομερές εκτελέσεις λουσμένες με τα ανάλογα φωτιστικά εφέ,πολλα synths και χορωδιακά μέρη,βαριά φωνή και ρυθμοί βγαλμένοι από στρατιωτική παρέλαση..Οι λάτρεις πρέπει να τρελάθηκαν…εγώ απλά παραδέχομαι την όλη ευφυΐα του project που διένυσε μια πορεία αξιοπρεπέστατη σε 3 δεκαετίες με δεκάδες κυκλοφορίες,επισοδιακές συναυλίες και αμφιλεγόμενη παρουσία(επί καθεστώτος Γιουγκοσλαβίας είχε απαγορευτεί υλικό τους αλλά και το ίδιο τους το όνομα που σημαίνει Λιουμπλιάνα στα γερμανικά και παρέπεμπε φυσικά΄στην περίοδο κατοχής της σημερινής σλοβένικης πρωτεύουσας από τους ναζί…)
Το πάρτι φυσικά και συνεχιζόταν αργά το βράδυ παντού στο Exit και το μόνο που μας έμενε ήταν να ξοδέψουμε τα τελευταία μας δηνάρια σε μπύρες και αναμνηστικά(άφθονα και τα δύο) και ναπάμε προς την Dance Arena και πάλι μέχρι το ξημέρωμα..απίστευτες καταστάσεις…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Πάλι θα λέμε τα ίδια και πάλι θα γκρινιάξω. Γιατί ,αναπόφευκτα έρχονται οι συγκρίσεις με τα δικά μας φεστιβάλ και συναυλιακά δρώμενα.Τόσο ψηλότερα και εδώ ο «πήχης»?
Υποδομή ΚΑΙ στο φεστιβάλ αλλά ΚΑΙ στην πόλη που το φιλοξενεί:
Οι διοργανωτές έχουν φροντίσει για ένα ολόκληρο πακέτο μετάβασης, διαμονής και παρακολούθησης των συναυλιών που εύκολα το βρίσκεις στο ίντερνετ, κινητοποιώντας ένα μικρό αλλά δραστήριο κύκλωμα ανθρώπων γύρω τους.Οσο για το προσωπικό που ποτέ δεν συναντάμε στα δικά μας φεστιβάλ σε ποσότητα και ποιότητα υπηρεσιών,και εδώ(όπως παντού σχεδόν) αξιοποιείται ο θεσμός της εθελοντικής εργασίας.Πας,δουλεύεις κάποιες ώρες και ζεις το όλο πάρτι από κοντά και δωρεάν.Τόσο απλό.
Σωστή οργάνωση λοιπόν ,χώροι πλήρεις και λειτουργικοί,υπεύθυνοι παντού, ουρές σχετικά υποφερτές,καλό και φτηνό φαγητό,φτηνή μπύρα(το βασικότερο σε ένα φεστιβάλ) ειδικοί χώροι για επαγγελματική εργασία ( press area), wifi internet , συγκοινωνία και εξυπηρέτηση σε θέματα διαμονής μέσα από το δίκτυο του Exit και όλα αυτά συνδυασμένα με το τουριστικό «πακέτο» (όχι μόνο για την πόλη αλλά και για τις Δαλματικές ακτές που είναι σχετικά κοντά).Βάλτε τα κάτω όλα αυτά,προσθέστε και τα της μουσικής και διασκέδασης και βγάλτε τα συμπεράσματα σας για το πόσο πίσω είμαστε και θα είμαστε,δυστυχώς…
Γιατί να μη συμβαίνουν όλα αυτά και στην Ελλάδα όταν μάλιστα έχουμε το φυσικό περιβάλλον, με "δυνατούς" τουριστικούς προορισμούς, αλλά και τόπους που θα χρειάζονταν μια επιπλέον τουριστική ενίσχυση, που θα μπορούσε να προέρχεται από το χώρο του πολιτισμού; Γιατί να μη συνδυάζονται τα ελληνικά φεστιβάλ με διαμονή σε κοντινά ξενοδοχεία αλλά και με δραστηριότητες, ώστε να υπάρξουν πρόσθετα κίνητρα για το μουσικόφιλο επισκέπτη -και αυτά σε λογικές τιμές;Γιατί?
……
Μα για να ταξιδεύουμε κάθε χρόνο , «έξω»…
Κώστας Πετρίδης
(κείμενο-φωτογραφίες)
Οι Σλοβένοι Laibach αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση.Όντας μια από τις πιο παλιές avant garde/industrial μπάντες (ξεκίνησαν στα early 80’s) η οποία μάλιστα επηρέασε σε τρομακτικό βαθμό μεταγενέστερους του είδους και όχι μόνο-βλέπε Ramstein- δικαιωματικά πήρε θέση στη τελευταία μέρα και συγκέντρωσε αρκετό κόσμο στην Fusion stage(άνετα θα γέμιζαν και την κεντρική σκηνή με την «πληθωρική» παρουσία τους).
Αν και είμαι σαφώς προκατειλημμένος με οτιδήποτε έχει έστω και κάποια υποψία ρατσισμού,σωβινισμού και …ναζισμού στο περιεχόμενο του,ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι η επιβλητική παρουσία των Laibach και τα γεμάτα με ηλεκτρονικά,industrial,Goth στοιχεία μουσικά θέματα τους με άφησαν άφωνο. Τρομερές εκτελέσεις λουσμένες με τα ανάλογα φωτιστικά εφέ,πολλα synths και χορωδιακά μέρη,βαριά φωνή και ρυθμοί βγαλμένοι από στρατιωτική παρέλαση..Οι λάτρεις πρέπει να τρελάθηκαν…εγώ απλά παραδέχομαι την όλη ευφυΐα του project που διένυσε μια πορεία αξιοπρεπέστατη σε 3 δεκαετίες με δεκάδες κυκλοφορίες,επισοδιακές συναυλίες και αμφιλεγόμενη παρουσία(επί καθεστώτος Γιουγκοσλαβίας είχε απαγορευτεί υλικό τους αλλά και το ίδιο τους το όνομα που σημαίνει Λιουμπλιάνα στα γερμανικά και παρέπεμπε φυσικά΄στην περίοδο κατοχής της σημερινής σλοβένικης πρωτεύουσας από τους ναζί…)
Το πάρτι φυσικά και συνεχιζόταν αργά το βράδυ παντού στο Exit και το μόνο που μας έμενε ήταν να ξοδέψουμε τα τελευταία μας δηνάρια σε μπύρες και αναμνηστικά(άφθονα και τα δύο) και ναπάμε προς την Dance Arena και πάλι μέχρι το ξημέρωμα..απίστευτες καταστάσεις…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Πάλι θα λέμε τα ίδια και πάλι θα γκρινιάξω. Γιατί ,αναπόφευκτα έρχονται οι συγκρίσεις με τα δικά μας φεστιβάλ και συναυλιακά δρώμενα.Τόσο ψηλότερα και εδώ ο «πήχης»?
Υποδομή ΚΑΙ στο φεστιβάλ αλλά ΚΑΙ στην πόλη που το φιλοξενεί:
Οι διοργανωτές έχουν φροντίσει για ένα ολόκληρο πακέτο μετάβασης, διαμονής και παρακολούθησης των συναυλιών που εύκολα το βρίσκεις στο ίντερνετ, κινητοποιώντας ένα μικρό αλλά δραστήριο κύκλωμα ανθρώπων γύρω τους.Οσο για το προσωπικό που ποτέ δεν συναντάμε στα δικά μας φεστιβάλ σε ποσότητα και ποιότητα υπηρεσιών,και εδώ(όπως παντού σχεδόν) αξιοποιείται ο θεσμός της εθελοντικής εργασίας.Πας,δουλεύεις κάποιες ώρες και ζεις το όλο πάρτι από κοντά και δωρεάν.Τόσο απλό.
Σωστή οργάνωση λοιπόν ,χώροι πλήρεις και λειτουργικοί,υπεύθυνοι παντού, ουρές σχετικά υποφερτές,καλό και φτηνό φαγητό,φτηνή μπύρα(το βασικότερο σε ένα φεστιβάλ) ειδικοί χώροι για επαγγελματική εργασία ( press area), wifi internet , συγκοινωνία και εξυπηρέτηση σε θέματα διαμονής μέσα από το δίκτυο του Exit και όλα αυτά συνδυασμένα με το τουριστικό «πακέτο» (όχι μόνο για την πόλη αλλά και για τις Δαλματικές ακτές που είναι σχετικά κοντά).Βάλτε τα κάτω όλα αυτά,προσθέστε και τα της μουσικής και διασκέδασης και βγάλτε τα συμπεράσματα σας για το πόσο πίσω είμαστε και θα είμαστε,δυστυχώς…
Γιατί να μη συμβαίνουν όλα αυτά και στην Ελλάδα όταν μάλιστα έχουμε το φυσικό περιβάλλον, με "δυνατούς" τουριστικούς προορισμούς, αλλά και τόπους που θα χρειάζονταν μια επιπλέον τουριστική ενίσχυση, που θα μπορούσε να προέρχεται από το χώρο του πολιτισμού; Γιατί να μη συνδυάζονται τα ελληνικά φεστιβάλ με διαμονή σε κοντινά ξενοδοχεία αλλά και με δραστηριότητες, ώστε να υπάρξουν πρόσθετα κίνητρα για το μουσικόφιλο επισκέπτη -και αυτά σε λογικές τιμές;Γιατί?
……
Μα για να ταξιδεύουμε κάθε χρόνο , «έξω»…
Κώστας Πετρίδης
(κείμενο-φωτογραφίες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου