Το ραντεβού με τον Neil Young,μετά από πολλά χρόνια αναμονής,τελικά πήρε σάρκα και οστά στην Orange Stage του φετινού Roskilde Festival.Υπάρχουν χίλιοι δυό λόγοι για να μεταφέρω χίλια και βάλε συναισθήματα που προέκυψαν πριν,κατά την διάρκεια και μετά το πολυαναμενόμενο λάιβ.Θα αρκεστώ όμως στα βασικά.
Ο λόγος είναι ότι δεν έχει καμία, μα καμία σημασία το ότι βλέπεις από κοντά(και επιτέλους) έναν ζωντανό "θρύλο" της ροκ,ούτε το ότι η ιστορία που κουβαλαει αυτός και το τεράστιο βελινεκές ή το ειδικό βάρος του ονόματος του επισκιάζει αυτό άλλων γκρουπ,ούτε το ότι η προσφορά του στο ροκ εντ ρολ μοιάζει με την ανακάλυψη της πενικιλλίνης στην ιατρική κλπ κλπ.Οχι.Σημασία έχει ότι πας σε μιά ροκ συναυλία και θες να την ζήσεις και να την ρουφήξεις όσο γίνεται,να χορέψεις ή να χτυπηθείς με τον ρυθμό,να παρασυρθείς και να ταξιδέψεις,να εκστασιαστείς,να τραγουδήσεις τους αγαπημένους σου στίχους,να φύγεις ιδρωμένος,σκονισμένος,εξαντλημένος αλλά και μεθυσμένος,γεμάτος απ αυτά που είδες και άκουσες..Αυτά μετρούν και λιγότερο το ποιός είναι πάνω στην σκηνή ή το αν αυτός είναι εικοσάρης,σαραντάρης ή εξηντάρης όπως είναι ο Neil...
Θα μπορούσα λοιπόν να σταματήσω την αναφορά μου εδώ λέγοντας ένα "thank you Neil".Ετσι απλά...
Σε αντίθεση με τα πιό πρόσφατα λαιβ της ευρωπαικής τουρνέ όπου το πρώτο ακουστικό μέρος άνοιγε την όρεξη για το δεύτερο ηλεκτρικό και φυσικά πιό σκληρό,ο Καναδός ρόκερ βγήκε στη σκηνή,έβαλε το βύσμα στην κιθάρα και έδωσε το σύνθημα για να ξεκινήσει ένα αυθεντικό ροκ εν ρολ σετ που από το ξεκίνημα και μόνο "ψυλλιαζόσουν" τι πρόκειται να ακολουθήσει.Μπορεί να απουσίαζαν οι Crazy Horse,όμως η διαφορά καθόλου αισθητή.Ο ήχος βαρύγδουπος,τραχύς και ηλεκτρικός και το "Love and only Love" να δίνει το στίγμα όλης της συναυλίας καθώς είναι γνωστή η έμφαση του Neil στο τρίπτυχο "Love,Peace,Freedom" και πιστέψτε με,είναι από τους λίγους που το μεταδίδουν μ αυτόν τον τρόπο!Και η φωνή?Κι όμως αυτή η φωνή,μετά από τόσα χρόνια σχεδόν αναλλοίωτη!Με δεύτερο τραγούδι το Powderfinger(ένα από τα αγαπημένα μου) και τρίτο το" Hey hey,my my",όπως καταλαβαίνετε τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν επικίνδυνα..
Το βασικότερο απ όλα είναι ότι η συναυλία έτσι όπως ξεδιπλώθηκε,σε καμία περίπτωση δεν είχε σκόπό να προωθήσει το πρόσφατο άλμπουμ αφού μέσα από αυτό ακούστηκαν μόνο 2 τραγούδια.Αντίθετα φάνηκε κάτι σαν απολογισμός,υπενθύμιση ίσως για το τι σήμαινε ροκ στα 70΄ς αλλά και μέχρι το "reborn" που κατά γενική ομολογία βίωσε ο Neil στα μεταγενέστερα "Freedom","Ragged Glory".Ο καταιγισμός συνεχίστηκε και με τα Spirit Road,Cinamon Girl,Fucking Up αλλά και με την εκπληκτική διασκευή στο All along the Watchtower του "παλιόφιλου"-όπως είπε Dylan.
Μια μικρή ανάσα με μερικές μπαλάντες(mother earth,oh lonesome me,unkown legend)μέχρι να έρθει η στιγμή που όλοι μαζί θα τραγουδήσουν το μοναδικό Ν1 της πολυχρονης πορείας του,Heart of Gold..Μάλιστα θα σταθεί λίγο στον ιστορικό δίσκο με την συγκινητική εκτέλεση του Old man και με την βοήθεια της γυναίκας του θα σταθεί και στο αγαπημένο μου και αξεπέραστο Words..Eκλεινα τα μάτια και νόμιζα ότι ζω σε ...όνειρο!Οχι,δεν είναι η υποκειμενική διάθεση που όντως σε παρασέρνει κάποιες φορές και υπερβάλεις εκθειάζοντας τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες.Είναι απλά το βλέμα των πιτσιρικάδων ή των ανυποψίαστων, που δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς τους χτύπησε και τι διάολο άνθρωπος είναι αυτός εδώ,όπως επίσης δεν μπορούσαν να συλλάβουν, τι εποχές στο ροκ ήταν αυτές που δεν βιώθηκαν από τους περισσότερους..
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες,αφήνουν για το τέλος κάποιο χιτ,κάτι γνωστό τέλος πάντων,που θα κάνει τον κόσμο να χειροκροτά ασταμάτητα και να κραυγάζει"κι άλλο,κι άλλο"..Ναι καλά...
Η εικοσάλεπτη εκτέλεση του Hidden Path(ανήκει στο Chrome dreams II αλλά ανήκει και σε άλλες εποχές-κλασσικό Crazy Horse τραγούδι),έπεσε σαν βραδύκαυστη βόμβα και εν μέσω θορύβου,παραμόρφωσης και αργόσυρτου ηλεκτρικού παραληρήματος με όλα τα ψυχεδελικά σημεία ανάμεσα,επήλθε αυτό που έχει σαν σκοπό ένα ροκ λαιβ.Πλήρης εκστασιασμός,θόρυβος και ακραίες καταστάσεις.Οι χορδές της κιθάρας έσπαγαν η μία μετά την άλλη,η μπάντα ένα κουβάρι να ζει σαν σε τελετή την μαγεία,το τραγούδι να "γυρνάει κυκλικά" και αταμάτητα (ακούστε το και θα καταλάβετε) και ο Young σαν έφηβος(!) να πηγαινοέρχεται από δω και από κει σολάροντας στη κιθάρα δείχνοντας τι στ αλήθεια θα πει ροκ..
Η μπάντα,άφησε την σκηνή και εμάς... υπό διάλυση..
Και τώρα?Τι ν ακούσουμε στο encore?Keep on rocking in a free world?Like a hurricane?Harvest Moon?
Με τις πρώτες νότες και στίχους,πήρα τηλέφωνο στον αγαπημένο μου φίλο που μαζί λιώναμε τους δίσκους του Neil Young μια φορά και ένα καιρό και του έβαλα ν ακούει στο ακουστικό του(με το ζόρι μάλλον αφού τον ξύπνησα!) το τελευταίο τραγούδι της μαγικής βραδιάς για το οποίο δεν έχω λόγια να πω-ήταν απρόσμενο και πολύ μα πολυ γαμάτο και σίγουρα η πιο ροκ διασκευή που του έγινε ποτέ:
"τι ακούς Νικόλα μου?"
"χμ.ακούω,νόμιζω Beatles ρε συ..αλλά,μισό λεπτό.νομίζω ακούω και τον ...Neil Young!Που στο διάολο είσαι νυχτιάτικα?"
το set list της συναυλίας:
Love and only Love
Hey hey,My my
Powderfinger
Spirit Road
Cinammon Girl
Fuckin' up
All along the watchtower
Oh lnesome me
Mother earth
The needle and the damage done
Unknown legend
Heart of Gold
Old man
Words
Hidden path
encore:
A day in the life(Beatles cover)
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:Κ.ΠΕΤΡΙΔΗΣ
