ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Δυστυχώς ή ευτυχώς τα πράγματα στο ραδιόφωνο ήταν και είναι ρευστά,πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης..
Όπως και να έχει,με λύπη μου για να είμαι ειλικρινής,από προχτές η συνεργασία μου με τον Imagine 89,7 αποτελεί παρελθόν.Αν και δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες που άλλωστε λίγη σημασία έχουν,γεγονός είναι ότι η διεύθυνση του σταθμού με την απόφασή της να μειώσει σημαντικά τον αριθμό των παραγωγών,μπαίνει σε μιά διαδικασία αρκετά γνώριμη και αβέβαιη ως προς την αποτελεσματικότητα της,διαδικασία που έρχεται σε αντίθεση με το προφίλ που γενικότερα προωθησε εδώ και 2 σχεδόν χρόνια δίνοντας το στίγμα του "διαφορετικού " και ποιό "ανθρώπινου" μέσου..
Ομως όλα αυτά είναι απλά λόγια και οι αποφάσεις ανήκουν σε αυτούς που έχουν το καρπούζι! Σημασία έχει το ότι-εν μέσω καλοκαιριού- η ραδιοφωνική μου εκπομπή πρέπει να ψάξει αλλού στέγη(ή μηπως να ξεκουραστεί λίγο?).
Η αλήθεια είναι ότι παρ' όλου που σε αντίθεση με άλλα ραδιόφωνα στον Ιματζιν δεν αισθάνθηκα ότι είχε "κλείσει ο κύκλος" μου ,ωστόσο οφείλω να πω ότι κάποια πράγματα είχαν αρχίσει να μ ενοχλούν με βασικότερο αυτό της έλειψης απόλυτης ελέυθερίας στην επιλογή της μουσικής(πονεμένη ιστορία αυτη παντού άλλωστε) και άρα βρίσκω μπροστά μου ταυτόχρονα και την ευκαιρία να αναζητήσω κάποια μονοπάτια που ίσως(λέω ΙΣΩΣ) να προκαλέσουν και εκπλήξεις σε ορισμένους!
Μη ξεχνάτε άλλωστε αυτό που είχε πει ο Andy Warhol:" πρέπει να φεύγεις από το πάρτυ,πριν αυτό αρχίζει να διαλύεται.."
Το σίγουρο είναι πως θα υπάρξει συνέχεια,δεν ξέρω ακόμα που και πως και αν διαβάζετε συχνά αυτη τη σελίδα ,θα το μάθετε από τους πρώτους!


Ευχαριστώ και από δω τους ανθρώπους του Ιματζιν για την πολύ καλή συνεργασία που είχαμε εδώ και 14-15 μήνες και εύχομαι στον σταθμό ,πάντα επιτυχίες!

NIN/JA 2009

Το ζήτημα είναι ότι αυτές τις συναυλίες θα έπρεπε να τις δούμε πριν από 10-15 χρόνια.Πάλι καλά θα μου πείτε αφού άλλους τους είδαμε μετα από 30!
Εδώ όμως μιλάμε για 2 από τα ποιό ενδιαφέροντα και επιδραστικά συγκροτήματα των 90'ς και μόνο το γεγονός της παρουσίας τους στην Ελλάδα-έστω και καθυστερημένα-θα πρέπει να μας ικανοποιεί.Η ίδια συναυλία στην Αμερική αποτελεί γεγονός και γεμίζει στάδια με 10 πλασια χωρητικότητα άλλωστε..Δεν είμαι σίγουρος ούτε με πολυνοιάζει για το τι έχουν να προσφέρουν σήμερα οι NINE INCH NAILS ,για το αν ο Trent Reznor αποτελεί πιά την ιδιαιτερη εκείνη φιγούρα που επέβαλε νέα και πρωτοποριακά ήθη στο είδος, ή για το αν ο Farel μπορεί να πηδηξει μόνο 1 μέτρο ψηλά.Η ουσία είναι (και το έχω ξαναπεί τούτο)το κατά πόσο μιά ροκ εν ρολ συναυλία θα σε απογειώσει,θα σε παρασύρει και θα σε αφήσει ικανοποιημένο,γεμάτο.Αν δε,καταφέρει και σε κάνει να ξεσκονίσεις τους παλιούς σου δίσκους(ισχύει για τους φαν),ή σε σμπρώξει την άλλη μέρα στο δισκάδικο να αγοράσεις τον τάδε (ισχύει για τους νεότερους),τότε ο σκοπός της επετεύχθη..Το θέατρο Βραχων "Μελίνα Μερκούρη" παραλίγο να γκρεμιστεί την Δευτέρα το βράδυ.

JANE'S ADDICTION
Ακρως απολαυστικοί και κινητικοί,ξεδίπλωσαν ένα σετ με όλες τις παλιές(δυστυχώς μόνο) καλές στιγμές,βασιζόμενοι στο βασικό τριπτυχο:sex,drugs and rock'nroll...Αυτός ο κιθαριστικός καταιγισμός βασιζόμενος σε Ζεπελινικα ριφς σε συνδυασμό με την προκλητική εναλλακτική ροκ και το ανακάτεμα της με πανκ,φανκ και ψυχεδελικά στοιχεία,δεν μπορει να σε αφήσει αδιάφορο.Ούτε βέβαια η παρουσία του Farrell που όντας ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό(και πάντα φάλτσος φυσικά) ,φάνηκε να το γλεντάει εκμεταλευόμενος τα φώτα των προβολέων που ήταν στραμένα πανω σε αυτόν και στο 70'ς γκλαμ ντύσιμο του,αλλά και του Navarro που εδειξε να κρατάει τη φόρμα του.Περίεργο κράμα οι Jane's Addiction,περίεργη και η επιτυχία τους τότε,θα μου πείτε..

Οκ,το Been Caught Stealing το ξέρει και η κουτσή μαρία και φυσικό να ξεσηκώσει,όμως να που τραγούδια σαν το 3 days ,Jane Say's ,Stop έφεραν στιγμές αποθέωσης...
Το Ritual De Lo Habitual ,ήταν τελικά σπουδαίο άλμπουμ και όσοι δεν το έχετε,αποκτειστε μέχρι να κυκλοφορήσει η κασετίνα με τα άπαντα του γκρουπ,η αφορμή δηλαδή που ο Perry και η βρωμοπαρέα βγήκαν ξανά στους δρόμους..

Ν.Ι.Ν.
Οι Nine Inch Nails επέλεξαν να παρουσιάσουν ενα σχετικά "βατό" show,όσο βέβαια γίνεται αυτό καθώς η ίδια τους η μουσική μόνο βατή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, στήνοντας το δικό τους σκηνικό,ανεβάζοντας την ένταση στο μέγιστο και μαζί και την αδρεναλίνη φυσικά.
Ο ήχος σκληρός και πεντακάθαρος,ο φωτισμός και τα εφέ απόλυτα ταιριαστά και η διάθεση της μπαντας να ροκάρει πλασάροντας αρκετές από τις καλύτερες και ποιο εμπορικές στιγμές της,ολοφάνερη από την αρχή.Φρόντισε για αυτό ο Trent Reznor,ο άνθρωπος-ιδιοφυία και δημιουργός του industrial-rock ,φέρνοντας τον θόρυβο και την παραμόρφωση εκεί που πρέπει.Οχι μόνο στα αυτιά αλλα και στο σώμα.Οι χαοτικές εκτελέσεις των τραγουδιών ,τα ψυχοβγαλτικά φωνητικά,ο ρυθμός και ενέργεια ,ηλεκτρονικά περάσματα ανάμεσα σε σκληρά ροκ ριφς που ξερνούσαν οι κιθάρες και σε σκοτεινές μελωδίες που εβγαζαν τα πλήκτρα,ο εκωφαντικός θόρυβος..Χωρίς υπερβολή,η εμφάνιση των ΝΙΝ ,ήταν φοβερή και όποιος δεν το κατάλαβε,ας πρόσεχε..

Αν ήθελα να ανφερθώ ξεχωριστά σε τραγούδια,θα το έκανα για το “March Of The Pigs”, το "Discipline",το “Burn” (Natural Born Killers), τo “Wish” ,το “Fragile” το "Survivalism και το “Becoming”. Η διασκευή στο “I’m Afraid Of Americans” του David Bowie αν και αρκετά καλή,μάλλον με ξάφνιασε,ενώ η κορύφωση ήρθε μάλλον με τα Head Like A Hole” και “Hand That Feeds”όπου κυριολεκτικά κουνήθηκαν οι επιβλητικοί βράχοι πάνω από τη σκηνή του "Μελίνα Μερκούρη"..

H σκοτεινή και πεσιμιστική εκτέλεση του Hurt στο encore,ήρθε σαν βάλσαμο να σβήσει τη φωτιά που πριν από λίγο ειχαν ανάψει (και να θυμίσει βέβαια μερικόυς από τους λόγους που έκαναν τουσ ΝΙΝ τόσο ιδιαίτερο σχήμα προ 15ετίας και βάλε)..εμπορικό μεν,αλλά σπουδαίο για να "κλείσει μια τετοια βραδιά.

Λείψαν σίγουρα κάποια τραγούδια,όπως το αγαπημένο Closer,αλλά τι να κάνουμε...Το "downward spiral" θα έπρεπε να παιχτέι όλοκληρο κανονικα..

Αν και περιμέναμε κάποιοι κάτι ποιό ακραίο και ριζοσπαστικό επί σκηνής,κυρίως επειδή όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργηθεί-όχι αδικα-ένας μυθος γύρω απο το γκρουπ,σίγουρα δεν απογοητευτήκαμε, αφού όλα τα παραπάνω ήταν υπέρ-αρκετά για να απογειώσουν το πλήθος.Αλλωστε έχουν περάσει οι εποχές που τα συγκροτήματα (και οι ΝΙΝ φυσικά) ανεβαίνουν στη σκηνή με σκοπό να προκαλέσουν με την διαφορετικότητα,να ισοπεδώσουν ή να φέρουν ρίγη απόγνωσης(χαρακτηριστικό βέβαια πολλών τραγουδιών τους που αποτέλεσαν πόλο έλξης) στους "ψαγμένους" φαν και τους ανικανοποίητους κριτικούς.Αυτά τα κάνουν μιά στις τόσες και σε οικείο περιβάλλον και όχι στην παγκόσμια περιοδεία..δυστυχώς ή ευτυχώς..Μη ξεχνάτε ότι άλλο το studio και άλλο το live,ειδικά όταν πρόκειται για τέτοιου είδους γκρουπ και τη στιγμή μάλιστα που αποκλειστικά υπευθυνος για τα πρωτα είναι ο Reznor,ενώ στις συναυλίες η προσθήκη των μουσικών διαφοροποιεί κάπως τα πραματα,οδηγόντας την εξέλιξη ενός show σε αυτό ακριβώς που ανέφερα ποιό πάνω.Στην απογείωση και ικανοποίηση του κοινού.

Ηταν η ποιό ΔΥΝΑΤΗ -από κάθε άποψη-συναυλία που είδα φέτος.

κείμενο-φωτογραφίες,Κώστας Πετρίδης

JAMES LIVE IN SALONIKI 2009

ROCKWAVE 2009

Όσο και αν έτρεξα στην εθνική οδό δεν πρόλαβα τις πρώτες συναυλίες του Σαββάτου. Κρίμα. Οι Sunny Side of the Razor, ο Avin Geffen και οι Αυστραλοί Expatriate αποτελούσαν κίνητρο για να δω και φυσικά να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου.
Μόλις που πρόλαβα να πάρω μια γεύση από τους Βρετανούς (με ελληνικό στοιχείο τον τραγουδιστή) Foals, οι οποίοι εμφανίστηκαν στη μικρή σκηνή την ίδια σχεδόν ώρα με τους Gogol Bordello. Επέλεξα να "περάσω" και από τους δύο. Κακώς. Έπρεπε να μείνω στους πρώτους.

GOGOL BORDELLO vs FOALS
Το στοιχείο της υποκειμενικότητας σε όλο του το μεγαλείο σ' αυτό που θα διαβάσετε τώρα: Μπορεί οι Gogol Bordello να ήταν πράγματι πολύ πετυχημένη επιλογή για να "φτιαχτεί" ο κόσμος λίγο πριν το κυρίως πιάτο και στα 3-4 τραγούδια που τους είδα να έκαναν απίστευτα πράγματα επί σκηνής, ξεσηκώνοντας μέρος του κόσμου, αλλά τί να κάνουμε, εμένα αυτό το περίεργο πάντρεμα folk-gypsy-punk-rock,δεν με πολυαγγίζει. Ένα καλό θέαμα και τίποτα άλλο, τέτοιες "σούργελες" μπάντες, δόξα τω θεώ έχει βγάλει πολλές η ροκ (και όχι μόνο), πολύ πιο αυθεντικές και ταλαντούχες ενώ τα πολλά άτομα επί σκηνής δεν δημιουργούν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Όποιος έχει δει ζωντανά τους Flaming Lips, καταλαβαίνει τι εννοώ και τι σημαίνει σουρεαλισμός. Οκ, υπήρχε δύναμη και διονυσιακή διάθεση, κέφι και χορός, αλλά δεν καταλαβαίνω ποια ακριβώς είναι η σχέση της παρέας του Eugene Hutz με τη ροκ. Ούτε επίσης καταλαβαίνω σχόλια του στυλ "οι καλύτεροι της πρώτης μέρας". Προσωπικά 1-2 τραγούδια τους έχω μεταδώσει στο ράδιο και αυτό για πλάκα. Στεναχωρώ όσους διασκέδασαν με τις balkan-russian-gypsy-folk-punk επιδόσεις των "νεοϋορκέζων" αλλά τί να κάνουμε, γούστα είναι αυτά.

Αντίθετα οι Foals έδειξαν να το κατέχουν το θέμα. (Έλεος, σε ROCK-wave είμαστε, μη ξεχνιέστε!) Ηλεκτρικοί, παραμορφωμένοι, indie και ψυχεδελικοί, έδειξαν όλα τα στοιχεία εκείνα που έχει μια πολύ ελπιδοφόρα rock'n'roll μπάντα στο ξεκίνημά της. Έχω ένα προαίσθημα ότι στο επόμενο χτύπημα θα κλέψουν την παράσταση, αρκεί να παίξουν σε μεγαλύτερο κοινό και να μη τους "ρίξουν" σε μικρή σκηνή. Μάλλον αντίθετα έγιναν τα πράγματα εδώ όσον αφορά στην επιλογή της μπάντας, που θα έπαιζε εκείνη την ώρα στην κεντρική σκηνή. Olympic Airways, Cassius τα τραγούδια που θυμάμαι και ήταν εξαιρετικά.

MOBY vs PLACEBO

Ο κόσμος και κυρίως η πιπινομάζα μπροστά, περίμενε πως και πως τον Brian και την παρέα του. Δεν ξέρω γιατί ήταν headliners, ίσως λόγω πωλήσεων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. O Moby όμως και περισσότερα τραγούδια-επιτυχίες έχει και πιο "ανεβαστικός" είναι, και πιο παλιός. Όσο για τις πωλήσεις, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Η περίπτωση του Moby είναι ίσως μοναδική. DJ κατά βάση, αλλά ταυτόχρονα και δημιουργός, με πετυχημένους μουσικούς πάντα μαζί του (όλες γυναίκες αυτή τη φορά εκτός από τον ντράμερ) και το κυριότερο, άριστος performer. Είναι σαν να έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας και θα σας πω γιατί.
Καταρχήν, σε κάθε άλμπουμ, έχει τις επιτυχίες και τα τραγούδια που θα αρέσουν στον κόσμο. Σημαντικό αυτό για κάποιον που ταυτόχρονα με την εμφάνιση θέλει να προωθήσει και την καινούρια του δουλειά. Επίσης, με πανέξυπνο τρόπο οικοδομεί το setlist της συναυλίας με τα αποτελέσματα να γίνονται ορατά αμέσως στις αντιδράσεις του κοινού. Έκανε φοβερό "μπάσιμο" με το Extreme Ways και από κει και πέρα, ικανοποίησε απόλυτα, ερμηνεύοντας τις πιο σημαντικές, αλλά και πιο πρόσφατες επιτυχίες. Κορυφαίες στιγμές τα Go, Body Rock, Porcelain, Raining Again, We Are All Made of Stars, Feel so Real, όλα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους! Ο ίδιος κεφάτος, φορώντας μπλουζάκι που παραπέμπει σε γνωστό εξώφυλλο των Joy Division, να τρέχει πάνω κάτω, να μιλάει συχνά με το κοινό αλλά και να επιδίδεται και σε κιθαριστικά ριφς (κυρίως στις ροκ στιγμές). Ωραίες φωνές - μια μαύρη και μια λευκή, βιολιά (!) και metal style μπασίστρια, συνθέτουν το πλήρες σκηνικό, περίεργο αλλά παραμυθένιο όντως.
Στο live του Moby, θα ακούσεις καταρχήν μουσική και κατά συνέπεια θα χορέψεις γιατί αυτή σε ανεβάζει. Κοιτώντας κάποια στιγμή προς το πλήθος, αυτό ακριβώς διαπίστωσα και μη ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει καλύτερο κριτήριο από αυτό για το αν μια συναυλία είναι καλή. Μάλλον καλύτερος και από το 2005 που τον είχα ξαναδεί, πάλι στη Μαλακάσα.

Setlist: Extreme Ways / In My Heart / Go / Wait For Me / Raining Again / Bodyrock / Mistake / Porcelain / Pale Horses / Why Does My Heart Feel So Bad? / We Are All Made Of Stars / Walk With Me, Lord / Natural Blues / Lift Me Up / Feel So Real

Το θέμα δεν είναι τι ακριβώς έπαιξαν οι Placebo, αλλά τι θα μπορούσαν να παίξουν! Από τη στιγμή που ένα γκρουπ αφήνει πίσω την πλέον δημιουργική και πιο αυθόρμητη πρώτη περίοδό του και εισέρχεται στα γνωστά μονοπάτια που χαράζει η μουσική βιομηχανία, έρχεται η στιγμή που ο κόσμος θα αναζητεί στα live τις παλιές καλές στιγμές. Προτίμησαν λοιπόν να ξεδιπλώσουν όσο καλύτερα γινόταν τα πρόσφατα τραγούδια του Battle For The Sun (με το ομώνυμο, καθώς και το For What It's Worth, να αγγίξουν πάντως τις άλλες κορυφαίες τους στιγμές) παίζοντας τα κυρίως στην αρχή του σόου, κρατώντας έτσι το πλήθος σε αναμονή για το ξέσπασμα μετά. Ήρθε το ξέσπασμα; Ήρθε και δεν θα μπορούσε αλλιώς, όταν ακούστηκαν τα πρώτα ριφς του Every Me And Every You, Meds, Song to Say Goodbye, Special K, Infra-Red, τραγούδια που ξεσήκωσαν και προκάλεσαν ρίγη.
Αν δεν τους είχα δει πριν από 3 χρόνια στη Βουδαπέστη σε καλύτερη και πιο ατμοσφαιρική θα έλεγα εμφάνιση, θα μπορούσα και 'γω να ενθουσιαστώ, αν και δεν σας κρύβω ότι σε 1-2 στιγμές, παρασύρθηκα από τη δύναμη που κρύβουν κάποια από τα παραπάνω και έριξα και κάνα δυο σπρωξιές στους μπροστινούς μου.

Μια χαρά ήταν οι Placebo και ας πρόσφεραν τελικά ένα άκρως επαγγελματικό σετ που είχε σκοπό να ικανοποιήσει γενικά όλους και να βοηθήσει και τις πωλήσεις του νέου δίσκου, τοποθετώντας έτσι ταυτόχρονα το γκρουπ στην κατηγoρία εκείνων που διεκπεραιώνουν επαγγελματικά και όχι αυτών που θέλουν να βουτήξουν πιο βαθιά. Αυτό το κοινό όμως, τους έχει ανταμείψει και με το παραπάνω και ίσως αυτός να είναι ο ένας από τους λόγους που θα έπρεπε ίσως να βγάλουν και την "άλλη" τους πλευρά, την πιο σκοτεινή, αυτή που τους χαρακτήριζε στα πρώτα βήματα και έκανε τους πρώτους φαν να τους λατρέψουν. Στιγμές σαν το Without You I'm Nothing και το Pure Morning, Nancy boy δεν θα 'πρεπε να λείπουν, αλλά οι Βρετανοί κάτι τέτοια, λες και τα κάνουν επίτηδες. Όσοι τους είδαμε παλιότερα, κάτι παραπάνω ξέρουμε και εγώ προσωπικά θα μείνω με την ανάμνηση της Βουδαπέστης. Ας μην είμαστε όμως και αχάριστοι.

Setlist: Kitty Litter / Ashtray Heart / Battle For The Sun / For What It's Worth / Sleeping With Ghosts / Speak In Tongues / Follow The Cops Back Home / Every Me Every You / Julien / The Never-Ending Why / Black Eyed / Happy For Gone / Meds / Come Undone / Special K / Song To Say GoodbyeEncore 1: Infra-Red / The Bitter EndEncore 2: Taste in Men

Όσο όμορφο πράγμα είναι το να ζεις από κοντά ένα μεγάλο μουσικό γεγονός, με πολλές συναυλίες μαζί και με όλα τα υπόλοιπα πράγματα που τις αγκαλιάζουν καθώς γίνεσαι μάρτυρας αλλά και ζωντανό μέλος της όλης κατάστασης, άλλο τόσο λυπηρό και άσχημο είναι όταν κάτι τέτοιο ακυρώνεται την τελευταία στιγμή. Το κατά πόσο φταίει ο τάδε ή ο δείνα και το κατά πόσο κάποια πράγματα μπορούν να αποφευχθούν, δεν είναι ίσως του παρόντος. Έχω ζήσει κάποιες συναυλίες και φεστιβάλ στο εξωτερικό ακόμα και με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες και κατακλυσμούς. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά το βλέμμα των ανθρώπων της διοργάνωσης, όταν τους ρωτούσες τι θα γίνει ΕΑΝ; Σαν απάντηση εισέπραττα το ύφος της σιγουριάς ότι "τίποτα δεν θα χαλάσει τη γιορτή" και ότι "δεν συμβιβάζομαι με την αποτυχία και την ακύρωση"!
Από την άλλη, υπάρχουν και οι απρόβλεπτες και ακραίες καταστάσεις που εδώ στην Ελλάδα μαθαίνουμε να τις αντιμετωπίζουμε σωστά, την ...επόμενη φορά !Μπορεί η διοργάνωση να ήταν γενικά πολύ καλή και καλύτερη σε σχέση με άλλες χρονιές σε πολλούς τομείς, όπως ο ήχος ας πούμε, οι νέοι χώροι και τα περισσότερα σημεία τροφοδοσίας με ποτά, όμως απέχουν ακόμα έτη φωτός από αντίστοιχα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, τα οποία μάλιστα είναι και ποιο φτηνά!
Πρόβλημα πάρκινκ και εκκένωσης της περιοχής, υπηρεσίες για media (ανύπαρκτες) και γενικά τέτοιου είδους παροχές που κάνουν τον επισκέπτη να νιώσει δικαιωμένος για την επιλογή του και για τα λεφτά που έδωσε. Το Rockwave είναι το κορυφαίο φεστιβάλ στην χώρα εδώ και πολλά χρόνια και αξίζει συγχαρητήρια η όλη προσπάθεια. Η Didi Music είναι ο πιο έμπειρος διοργανωτής, άρα λοιπόν κάποια πράγματα χρόνο με το χρόνο θα πρέπει να βελτιώνονται προς το καλύτερο.
ΥΓ: Προσωπικά δεν μπορώ να διανοηθώ πραγματοποίηση φεστιβάλ σε μέρος όπου δεν υπάρχει συχνή συγκοινωνία για τον κόσμο που είτε δεν έχει, είτε δεν θέλει να πάει με αυτοκίνητο...Τι ψάχνω τώρα, ε;
ΥΓ 2: Κρίμα που έχασα τους Dinosaur jr... Tώρα πότε;
Φωτογραφίες - Κώστας Πετρίδης