Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ (ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΤΕ)
Είμαι fan των Porcupine Tree.Τους παρακολουθώ «στενά» από το 1994 και το “The sky moves sideways” lp, album που τους καθιέρωσε (είχαν προηγηθεί βέβαια και άλλα,ίσως και πιο ενδιαφέροντα),αλλά κυρίως έκανε όσους τυχερούς το άκουσαν(μαζί και τα media) να αναφωνήσουν:Ιδού οι νέοι Pink Floyd!Από τότε έχουν αλλάξει πολλά και η σημερινή μουσική του γκρουπ δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ψυχεδελική space rock, την ηλεκτρονική και χαοτική trance-ambient μουσική του τότε..Συμπέρασμα , οι Porcupine Tree, δεν έγιναν Pink Floyd τελικά..
Θυμάμαι μια συνέντευξη του Steven Wilson,front man και εγκέφαλου του συγκροτήματος, πριν καμιά δεκαριά χρόνια,όπου προανήγγειλε την αλλαγή πλεύσης στον ήχο και το «άνοιγμα» σε ευρύτερο και πιο νεανικό κοινό με σκοπό να αποτινάξει τις «φλουδικές» συγκρίσεις και να δημιουργήσει κάτι φρέσκο και καινοτόμο.
Ποιο συγκρότημα βέβαια?Αυτός είναι το γκρούπ.Συνθέτει,γράφει στίχους,παίζει κιθάρες πλήκτρα και δεν ξέρω τι άλλο,κάνει την παραγωγή..(Ok υπάρχει και η στήριξη του Richard Βarbieri κυρίως στα synths ενώ και όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί που κατά καιρούς το πλαισίωσαν δεν είναι τυχαίοι) Πράγματι η στροφή ήταν σταδιακή,αλλά εντυπωσιακή:Σκληρός και καταιγιστικός ήχος,εναλλαγές και περάσματα από το ένα είδος στο άλλο…ώσπου εγένετο.. progressive metal!
Συμπέρασμα: Ο Steven Wilson είναι ιδιοφυία ,είναι εγωιστής, φιλόδοξος αλλά και καλός στο να προγραμματίζει τα πάντα!
Για να καταλάβετε τι σας λέω τόση ωρα,μετά από μια συναυλία τους εδώ στον Μύλο πριν 5 χρόνια,όταν κάποιος φαν του πήγε να υπογράψει το δισκάκι "The sky moves sideways",αυτός με το ζόρι το έκανε,λέγοντας περιφρονητικά «this is only past..» ή κάτι τέτοιο..Συμπέρασμα: Ο Wilson αποτινάσσει το παρελθόν του και ας είναι καλύτερο από το παρόν(προσωπική μου άποψη)
Γιατί τα λέω όλα αυτά?Πολύ απλό:Όταν η μπάντα βγήκε για το δεύτερο της encore, ο Wilson είπε στο ήδη ικανοποιημένο κοινό: «θα τελειώσουμε το show με μερικά τραγούδια από το In Absentia».Και έγινε ΧΑΜΟΣ!Mε τι δηλαδή έγινε χαμός?Σαν να έβγαιναν οι Floyd ας πούμε και να έλεγαν το ίδιο πράγμα για το ..Division Bell!
Και ας θέλαμε εμείς οι πιο παλιοί να ακούσουμε κάτι από τα albums της Delirium( εταιρείας που σηματοδότησε τα πρώτα και ψυχεδελικά χρόνια)
Συμπέρασμα :ο Wilson κατάφερε και δημιούργησε το δικό του νέο κοινό.
Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Ένα από τα πράγματα πάντως που διατηρεί πάντα, είναι η απίστευτη ποιότητα τόσο στις ηχογραφήσεις όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις του γκρούπ. Δεν πρόκειται να φύγεις ανικανοποίητος από αυτές, εκπληκτικός ήχος πάντα, σπουδαίο δέσιμο με την μπάντα(ο ίδιος χρησιμοποιεί καμιά ντουζίνα κιθάρες),ατμοσφαιρικό show,πιστή γενικά απόδοση των τραγουδιών σε σχέση με τον δίσκο(ίσως και καλύτερη).Συμπέρασμα: Ο Wilson είναι τελειομανής, "ψωνάρα" με την καλά έννοια, αλλά και εγγύηση..
Η συναυλία χωρίστηκε σε 2 μέρη.Στο πρώτο ακούσαμε την μπάντα να παρουσιάζει κυρίως τα πιο φρέσκα τραγούδια,δίνοντας έμφαση στo πιο πρόσφατο The Incident.
Tα 5 πρώτα τραγούδια παίχτηκαν μάλιστα με την ίδια σειρά..κανονική παρουσίαση δίσκου δηλαδή!Ακολούθησαν τα Open Car, Lazarus από το Deadwing, μια δόση από το Fear of Blank Planet,ξανά στο καινούργιο album και μόνο μια αναφορά σε κάτι πιο παλιό:Το Russia on ice από το Lightbulb Sun (2000) του οποίου η εκτέλεση ήρθε σαν βάλσαμο,αφού «φύσηξε άνεμος» ψυχεδέλειας στο κατάμεστο Principal..
Αναμενόμενο.Ειναι αυτό που σας έλεγα πριν.Για τον Steve Wilson και την δική του προσέγγιση των πραγμάτων, ο λόγος που εμφανίζεται μπροστά μας ,είναι η παρουσίαση των νέων τραγουδιών και φυσικά η ενίσχυση της εικόνας του συγκροτήματος σε σχέση με το σήμερα και όχι με το οποιοδήποτε παρελθόν! Επαγγελματισμός? Βρετανική αρτηριοσκλήρωση? Πείτε μου, δεν είναι ρίσκο αυτό? Φανταστείτε τους U2 να παίζουν 2 μιση ώρες τραγούδια ΚΥΡΙΩΣ από τα 2-3 τελευταία άλμπουμ..
Συμπέρασμα: ο Wilson,παίζει με τους δικούς του κανόνες..
Οι εκτελέσεις ήταν σχεδόν όλες εκπληκτικές,φανερώνουν ώρες ατέλειωτες δουλειάς, σημεία εκρηκτικά και ξεσπάσματα ( ανάμεσα σε μελαγχολικές,ευσαίσθητες και ατμοσφαιρικές ( Russia on Ice,Lazarus)στιγμές!Στα keyboards ο Richard Barbieri, στο μπάσο o Collin Edwin (και οι δύο σχεδόν ιδρυτικά μέλη) και στην δεύτερη κιθάρα ο αμερικανός John Wesley ο οποίος συμμετείχε και στα φωνητικά και μάλιστα καλά.Ειδική μνεία για τον ντράμερ Gavin Harrison που συμπληρώνει το τημ με τον καλύτερο τρόπο.
Ο Wilson βέβαια,έπαιζε κιθάρες τραγουδούσε,συντόνιζε,έπαιζε πιάνο όταν ηθελε,ήταν "όλα τα λεφτά.".
Αν και μεγάλης διάρκειας τα τραγούδια ,δεν κούρασαν το κοινό( τι καλά να έπαιζαν και ολόκληρο το voyage 34, τον ύμνο τους δηλαδή) που καταχειροκροτούσε σε κάθε φινάλε ,ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που τραγουδούσε και πολλούς από τους στίχους!
Στο δεύτερο μέρος και μετά τις πρώτες νότες,σκέφτηκα:Τώρα αρχίζει για μένα το show! Start of something beautiful,Sound of muzak,Even Less και εντελώς απρόσμενα Stars die,ένα τραγούδι που όπως προλόγισε,είχαν να το παίξουν καιρό και το είχαν συνθέσει τότε που είχαν πρώτο έρθει εδώ το 1995.
Κι όμως ούτε εδώ δεν ήρθε η λύτρωση..όχι ,καμία αναφορά στα σπουδαία άλμπουμ των 90’ς- λες και το έκανε επίτηδες για να μας εκδικηθεί για κάτι..
Πρώτο encore ,δεύτερο encore και κλείσιμο με τα τραγούδια του In Absentia που λέγαμε πιο πάνω και όλα αυτά μέσα σε αποθέωση τόσο από τους πιτσιρικάδες όσο και από τους παλιότερους φαν(σαφώς υπερίσχυσαν οι πρώτοι σε αριθμό και εκδηλώσεις ανάμεσα σε ένα κατά βάση ροκ- μεταλ κοινό)
Όχι ,το διαστημικό ταξίδι των Porcupine Tree δεν πραγματοποιήθηκε, ούτε πρόκειται ποτέ να το ξαναζήσουμε μάλλον. Περάσαμε όμως καλά, γεμίσαμε ήχους απίστευτους και ζήσαμε ένα ρεσιτάλ progressive rock-metal μουσικής με μια ομάδα που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο..
Συμπέρασμα: Ο Wilson θα μας ξαναδεί και την επομένη φορά..
set list
1. First part
1. Occam's Razor
2. The Blind House
3. Great Expectations
4. Kneel and Disconnect
5. Drawing the Line
6. Open Car
7. Lazarus
8. Russia on Ice first half
9. Anesthetize Pt.2: "The Pills I'm Taking"
10. Time Flies
11. Second part
11. The Start of Something Beautiful
12. The Sound of Muzak
13. Even Less Parts 1&2
14. Stars Die
15. Way Out of Here
16. Sleep Together
17. Encore:
17. Blackest Eyes
18. Trains
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου