NIN/JA 2009

Το ζήτημα είναι ότι αυτές τις συναυλίες θα έπρεπε να τις δούμε πριν από 10-15 χρόνια.Πάλι καλά θα μου πείτε αφού άλλους τους είδαμε μετα από 30!
Εδώ όμως μιλάμε για 2 από τα ποιό ενδιαφέροντα και επιδραστικά συγκροτήματα των 90'ς και μόνο το γεγονός της παρουσίας τους στην Ελλάδα-έστω και καθυστερημένα-θα πρέπει να μας ικανοποιεί.Η ίδια συναυλία στην Αμερική αποτελεί γεγονός και γεμίζει στάδια με 10 πλασια χωρητικότητα άλλωστε..Δεν είμαι σίγουρος ούτε με πολυνοιάζει για το τι έχουν να προσφέρουν σήμερα οι NINE INCH NAILS ,για το αν ο Trent Reznor αποτελεί πιά την ιδιαιτερη εκείνη φιγούρα που επέβαλε νέα και πρωτοποριακά ήθη στο είδος, ή για το αν ο Farel μπορεί να πηδηξει μόνο 1 μέτρο ψηλά.Η ουσία είναι (και το έχω ξαναπεί τούτο)το κατά πόσο μιά ροκ εν ρολ συναυλία θα σε απογειώσει,θα σε παρασύρει και θα σε αφήσει ικανοποιημένο,γεμάτο.Αν δε,καταφέρει και σε κάνει να ξεσκονίσεις τους παλιούς σου δίσκους(ισχύει για τους φαν),ή σε σμπρώξει την άλλη μέρα στο δισκάδικο να αγοράσεις τον τάδε (ισχύει για τους νεότερους),τότε ο σκοπός της επετεύχθη..Το θέατρο Βραχων "Μελίνα Μερκούρη" παραλίγο να γκρεμιστεί την Δευτέρα το βράδυ.

JANE'S ADDICTION
Ακρως απολαυστικοί και κινητικοί,ξεδίπλωσαν ένα σετ με όλες τις παλιές(δυστυχώς μόνο) καλές στιγμές,βασιζόμενοι στο βασικό τριπτυχο:sex,drugs and rock'nroll...Αυτός ο κιθαριστικός καταιγισμός βασιζόμενος σε Ζεπελινικα ριφς σε συνδυασμό με την προκλητική εναλλακτική ροκ και το ανακάτεμα της με πανκ,φανκ και ψυχεδελικά στοιχεία,δεν μπορει να σε αφήσει αδιάφορο.Ούτε βέβαια η παρουσία του Farrell που όντας ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό(και πάντα φάλτσος φυσικά) ,φάνηκε να το γλεντάει εκμεταλευόμενος τα φώτα των προβολέων που ήταν στραμένα πανω σε αυτόν και στο 70'ς γκλαμ ντύσιμο του,αλλά και του Navarro που εδειξε να κρατάει τη φόρμα του.Περίεργο κράμα οι Jane's Addiction,περίεργη και η επιτυχία τους τότε,θα μου πείτε..

Οκ,το Been Caught Stealing το ξέρει και η κουτσή μαρία και φυσικό να ξεσηκώσει,όμως να που τραγούδια σαν το 3 days ,Jane Say's ,Stop έφεραν στιγμές αποθέωσης...
Το Ritual De Lo Habitual ,ήταν τελικά σπουδαίο άλμπουμ και όσοι δεν το έχετε,αποκτειστε μέχρι να κυκλοφορήσει η κασετίνα με τα άπαντα του γκρουπ,η αφορμή δηλαδή που ο Perry και η βρωμοπαρέα βγήκαν ξανά στους δρόμους..

Ν.Ι.Ν.
Οι Nine Inch Nails επέλεξαν να παρουσιάσουν ενα σχετικά "βατό" show,όσο βέβαια γίνεται αυτό καθώς η ίδια τους η μουσική μόνο βατή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, στήνοντας το δικό τους σκηνικό,ανεβάζοντας την ένταση στο μέγιστο και μαζί και την αδρεναλίνη φυσικά.
Ο ήχος σκληρός και πεντακάθαρος,ο φωτισμός και τα εφέ απόλυτα ταιριαστά και η διάθεση της μπαντας να ροκάρει πλασάροντας αρκετές από τις καλύτερες και ποιο εμπορικές στιγμές της,ολοφάνερη από την αρχή.Φρόντισε για αυτό ο Trent Reznor,ο άνθρωπος-ιδιοφυία και δημιουργός του industrial-rock ,φέρνοντας τον θόρυβο και την παραμόρφωση εκεί που πρέπει.Οχι μόνο στα αυτιά αλλα και στο σώμα.Οι χαοτικές εκτελέσεις των τραγουδιών ,τα ψυχοβγαλτικά φωνητικά,ο ρυθμός και ενέργεια ,ηλεκτρονικά περάσματα ανάμεσα σε σκληρά ροκ ριφς που ξερνούσαν οι κιθάρες και σε σκοτεινές μελωδίες που εβγαζαν τα πλήκτρα,ο εκωφαντικός θόρυβος..Χωρίς υπερβολή,η εμφάνιση των ΝΙΝ ,ήταν φοβερή και όποιος δεν το κατάλαβε,ας πρόσεχε..

Αν ήθελα να ανφερθώ ξεχωριστά σε τραγούδια,θα το έκανα για το “March Of The Pigs”, το "Discipline",το “Burn” (Natural Born Killers), τo “Wish” ,το “Fragile” το "Survivalism και το “Becoming”. Η διασκευή στο “I’m Afraid Of Americans” του David Bowie αν και αρκετά καλή,μάλλον με ξάφνιασε,ενώ η κορύφωση ήρθε μάλλον με τα Head Like A Hole” και “Hand That Feeds”όπου κυριολεκτικά κουνήθηκαν οι επιβλητικοί βράχοι πάνω από τη σκηνή του "Μελίνα Μερκούρη"..

H σκοτεινή και πεσιμιστική εκτέλεση του Hurt στο encore,ήρθε σαν βάλσαμο να σβήσει τη φωτιά που πριν από λίγο ειχαν ανάψει (και να θυμίσει βέβαια μερικόυς από τους λόγους που έκαναν τουσ ΝΙΝ τόσο ιδιαίτερο σχήμα προ 15ετίας και βάλε)..εμπορικό μεν,αλλά σπουδαίο για να "κλείσει μια τετοια βραδιά.

Λείψαν σίγουρα κάποια τραγούδια,όπως το αγαπημένο Closer,αλλά τι να κάνουμε...Το "downward spiral" θα έπρεπε να παιχτέι όλοκληρο κανονικα..

Αν και περιμέναμε κάποιοι κάτι ποιό ακραίο και ριζοσπαστικό επί σκηνής,κυρίως επειδή όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργηθεί-όχι αδικα-ένας μυθος γύρω απο το γκρουπ,σίγουρα δεν απογοητευτήκαμε, αφού όλα τα παραπάνω ήταν υπέρ-αρκετά για να απογειώσουν το πλήθος.Αλλωστε έχουν περάσει οι εποχές που τα συγκροτήματα (και οι ΝΙΝ φυσικά) ανεβαίνουν στη σκηνή με σκοπό να προκαλέσουν με την διαφορετικότητα,να ισοπεδώσουν ή να φέρουν ρίγη απόγνωσης(χαρακτηριστικό βέβαια πολλών τραγουδιών τους που αποτέλεσαν πόλο έλξης) στους "ψαγμένους" φαν και τους ανικανοποίητους κριτικούς.Αυτά τα κάνουν μιά στις τόσες και σε οικείο περιβάλλον και όχι στην παγκόσμια περιοδεία..δυστυχώς ή ευτυχώς..Μη ξεχνάτε ότι άλλο το studio και άλλο το live,ειδικά όταν πρόκειται για τέτοιου είδους γκρουπ και τη στιγμή μάλιστα που αποκλειστικά υπευθυνος για τα πρωτα είναι ο Reznor,ενώ στις συναυλίες η προσθήκη των μουσικών διαφοροποιεί κάπως τα πραματα,οδηγόντας την εξέλιξη ενός show σε αυτό ακριβώς που ανέφερα ποιό πάνω.Στην απογείωση και ικανοποίηση του κοινού.

Ηταν η ποιό ΔΥΝΑΤΗ -από κάθε άποψη-συναυλία που είδα φέτος.

κείμενο-φωτογραφίες,Κώστας Πετρίδης