Πες ότι πας μια εκδρομή κάπου και περνάς καταπληκτικά. Δυο είναι τα ενδεχόμενα: Ή θα θέλεις να ξαναπάς και να περάσεις το ίδιο καλά ή και καλύτερα αν γίνεται, ή θα θέλεις να μη χαλάσεις τις ωραίες αναμνήσεις με μια αποτυχημένη επανάληψη..Η μήπως κάνω λάθος?
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν λίγο πριν την συναυλία των Radiohead στο Roskilde 2008(3/7),που τύχαινε μάλιστα να είναι και η πρώτη «μεγάλη» συναυλία του φεστιβαλ,καθως τους είχα δει ζωντανά, πρόπερσι στη Βουδαπέστη σε μια κυριολεκτικά μαγική νύχτα, τότε. Η σημαντική (και ειδοποιός) διαφορά με εκείνο το live ,είναι το ότι τότε η μπάντα δεν προωθούσε κάποιο καινούργιο άλμπουμ(αυτό φυσικά άλλοτε είναι κακό και άλλοτε καλο,αναλογα με την απήχηση του ) και άρα λοιπόν στηρίχτηκε στις καλύτερες στιγμές από τα παλιοτερα,ικανοποιωντας στο μέγιστο το κοινό και έμενα προσωπικά. Πάμε όμως στο ψητό.
Οι Radiohead απέδειξαν ότι ξέρουν να δίνουν καλές συναυλίες και ξέρουν επίσης να σε «παρασέρνουν», είτε με την μουσική τους, είτε με το όλο στήσιμο και ατμόσφαιρα της συναυλίας που δημιουργούν τα φωτιστικά εφε,αν και αυτά ,λίγη σημασία έχουν ως προς το αποτέλεσμα .Το βασικότερο όμως ήταν ότι ούτε κούρασαν τα καινούργια τους τραγούδια, ούτε σε έκαναν να χασμουριέσαι και να παρακαλάς να τελειώσουν μπας και ακούσεις κάνα γνωστό, παλιό .Λίγο το ότι στέκονται επαρκώς δίπλα στα ήδη δοκιμασμένα ,λίγο το ότι ο Thom Yorke και η παρέα του τα παρουσίασαν με ιδανικό τρόπο, και έμφαση και λίγο η αγάπη του κοινού, όλα αυτά βοήθησαν να «δέσει το γλυκό» σωστά..Μη ξεχνάμε ότι είναι μεγάλη πρόκληση για οποιονδήποτε καλλιτέχνη η παρουσίαση νέου υλικού και σαφώς δοκιμασία για αυτόν(και για το κοινό βέβαια όταν πρόκειται για σαβούρες…).Το στοίχημα νομίζω ότι κερδήθηκε-εν μέρει-υπέρ του γκρουπ και του πολυσυζητημένου In Rainbows.
Ξεκίνησαν όπως και στο νέο άλμπουμ με το 15 step και από κει και πέρα άρχισε μια περίτεχνη και σωστά μελετημένη εναλλαγή σχεδόν όλων των τραγουδιών του νέου άλμπουμ ,με κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του παρελθόντος αφού βασίστηκαν αναπόφευκτα στο Ok Computer ,Bends και λίγο Kid A και Hail in the thief(γνωστή και πετυχημένη η συνταγή και δεν έχω πρόβλημα μ αυτό, απλά αν θα θελα να γκρινιάξω λίγο θα έλεγα ότι μερικές στιγμές ένιωθες ότι ακούς άλλο γκρουπ και αυτό βέβαια οφείλεται στους electro-krautrock- jazz πειραματισμούς που κατά καιρούς έκανε η μπαντα, πετυχημένους και μη).Πάντως, τραγούδια σαν το Jigsaw falling into place(κατ εμέ το κορυφαίο του νέου άλμπουμ),Reckoner(μεθυστική η εκτέλεση),Body snatchers (καταιγιστικό) ,έδεσαν εξαιρετικά με τo Airbag ,to Bends η το Exit Music(for a Film).Κορυφαία ίσως στιγμή θα μπορούσε να είναι το τελευταιο,αν δεν μου είχαν σπάσει τα νεύρα(και όλη τη μαγεία) κάτι μεθυσμένοι δανοί παραδίπλα που καμιά επαφή δεν είχαν με το όλο σκηνικό, αλλά τι να κάνουμε ,φεστιβαλ είναι αυτά..
Όπως και πριν από 2 χρόνια η εκτέλεση του Paranoid Android (που την περίμενα πως και πως) με απογειωσε,με προσγείωσε και με ξανα-απογείωσε σύμφωνα με την κλιμάκωση του τραγουδιού ενώ στην μνήμη του κινητού μου βρίσκεται η όπως αναμενόταν συγκλονιστική ερμηνεία του Thom sto Street Spirit.
Και μόνο η παρουσία του Yorke καθώς και η φωνητική του δεινότητα φτάνει για να αισθανθείς δικαιωμένος που είσαι στο σωστό τόπο και χρόνο
Η υπόλοιπη μπαντα, δεμένη όσο ποτέ, έκανε τα μέγιστα-και τα κατάφερε να γεμίσει τον τεράστιο χώρο της orange stage με ατέλειωτα ριφς (ο J.Greenwood δικαιολογεί απόλυτα τον μισθό του και παίρνει μέρος σε πολλές σημαντικές για τα τραγούδια στιγμές ),με μελωδικά πιανα που έδιναν την θέση τους στα drum machines, τις παραμορφώσεις και τα synths-και φυσικά μη ξεχάσω να αναφέρω ότι ο ήχος ήταν εξαιρετικός, όπως πάντα άλλωστε.
Οι Radiohead είναι ένα όχι νέο πια γκρουπ,που έφτασε στο απόγειο της επιτυχίας και καθιέρωσης του πριν από δέκα και βαλε χρόνια και άνετα θα μπορούσε κάνεις να τους χαρακτηρίσει σαν την «αφρόκρεμα» του εναλλακτικού ροκ στην Γηραιά Αλβιωνα.Απο τότε απλά προσπαθεί να κρατηθεί ψηλά, με μια διάθεση καινοτομίας πάντα,(κάτι που λειτουργεί υπέρ του) και στηριζόμενο βέβαια στην αύρα που ακόμα και τώρα εκλύεται από ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας του 90(δεν ξέρω τι είδους γκρουπ θα ήταν σήμερα χωρίς το Οk Computer,και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι αξεπέραστο γι αυτό και άλλωστε δεν προσπαθούν από τότε να το επαναλάβουν).Απόδειξη για όλα αυτά, οι ίδιες τους οι συναυλιες,όπως τις ζούμε εμείς οι κοινοί θνητοί..
ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΘΡΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ http://www.mic.gr/
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ROSKILDE,ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ NEIL YOUNG
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου