MUSE LIVE REVIEW- EJECT FESTIVAL, ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΕΡΟΥ 23/7/2016
"Η Μούσα ήταν εκεί
..ο κόσμος επίσης εκεί και διψασμένος..ο Μάθιου και η παρέα του γνώριζαν
καλά τι έπρεπε να κάνουν..Όλα σχεδόν ήταν όπως έπρεπε. Να κρατούσε και
λίγο παραπάνω.."
Ο Κώστας Πετρίδης μεταφέρει τις εντυπώσεις του από την συναυλία και ταυτόχρονα αναλύει το φαινόμενο Muse!
Με τους Muse είχα και έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Λίγο το ότι τους
παρακολουθώ και μου αρέσουν από το 1998-99 και το πρώτο τους Showbiz,
λίγο το ότι τα μουσικά μου ακούσματα και γούστα πηγαίνουν προς το
μονοπάτι που επέλεξαν σαν μπάντα να διαβούν, λίγο το ότι δεν υπάρχουν
πλέον πολλά τέτοιου είδους συγκροτήματα, λίγο –τέλος- το ότι έπεσα μέσα
στις προβλέψεις μου πριν καμιά ντουζίνα χρόνια και βάλε(γραπτές και
ραδιοφωνικές) που έλεγαν ότι θα εξελιχτούν σε πολύ μεγάλο γκρουπ και θα
αφήσουν εποχή..
Βέβαια, το κερασάκι στην τούρτα ήρθε το 2007 όταν
τους είδα για πρώτη φόρα στο εξωτερικό, όπου τότε κατάλαβα το ότι οι
Muse έχουν ταυτόχρονα και όλες τις προδιαγραφές της stadium Rock
μπάντας, το να είσαι δηλαδή συγκρότημα που να γεμίζει μεγάλα σταδια,είτε
με κόσμο,είτε με τον ήχο σου,είτε και με τα δύο φυσικά. Κρατήστε το
αυτό γιατί είναι σημαντικότατο, καθώς τέτοιες νέες μπάντες στο είδος,
σπανίζουν χαρακτηριστικά στην εποχή μας.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να
«τσεκάρω» τι απέγινε εκείνη η φοβερή ενεργεία που είδα τότε και πως
εξελιχτήκαν οι Muse αυτά τα τελευταία χρονιά την ώρα που βέβαια η
καθιέρωση και η εμπορική επιτυχία είναι πλέον κάτι παραπάνω από
δεδομένη.
Με έναν καλό και δημοφιλή νέο δίσκο (Drones) στις βαλίτσες τους
και ένα κοινό τόσο διψασμένο, κοινό που η αλήθεια είναι ότι δεν τους
τίμησε ιδιαίτερα στην τελευταία τους επίσκεψη στην Ελλάδα (ή πολύ απλά
δεν τους ήξερε τότε), αλλά και με πολλούς, πάρα πολλούς νέους fans μέσα
σε αυτό,ε δεν θέλει και πολύ για να κερδίσεις τον τίτλο της πιο
δημοφιλούς συναυλίας του καλοκαιριού! Πρέπει όμως να το αποδείξεις αυτό
και στο..γήπεδο! Οι Muse νομίζω προχτες,αυτό έκαναν στην Πλατεία Νερού..
Τι είδαμε και τι ακούσαμε λοιπόν? Είδαμε ένα άκρως επαγγελματικό
σετ, αυστηρά δομημένο και στημένο και με την υποστήριξη ειδικών σκηνικών
και εφέ (ε ναι,τα χρόνια περνούν και εξελισσόμεθα κάνοντας ταυτόχρονα
και πιο ακριβό το όλο project..) και ακούσαμε ένα συνδυασμό νέων και
παλιότερων τραγουδιών, προωθώντας το Drones αλλά και φυσικά
ικανοποιώντας και το κοινό (όλο άραγε?) με κάποιες από τις «επιτυχίες»
του παρελθόντος. Αχ αυτές οι επιτυχίες του παρελθόντος..το «Αχ» πάει σε
αυτές που δεν ακούστηκαν,όμως το επιτυχία σε αυτήν την μπάντα είναι κάτι
που χωρεί πολύ κουβέντα τελικά.
Ξεκίνησαν με το Psycho. Αναμενόμενο
λόγω και της προ-ηχογραφημένης εισαγωγής από τον φρέσκο δίσκο, η οποία
ταίριαξε απόλυτα σαν intro μαζί με το αντίστοιχο βίντεο στο τεράστιων
διαστάσεων wall από πίσω. Ο Bellamy βγήκε στην σκηνή μαζί με την
υπόλοιπη μπάντα μέσα σε αποθέωση και με την αύρα ροκ σταρ!!Υπό συζήτηση
και αυτό..
Οι Muse στα live τους ακούγονται ακόμα πιο ροκ και πιο
δυναμικοί απ ότι στον δίσκο και αυτό αμέσως φάνηκε. Ωραίο μπάσιμο
λοιπόν. Όταν όμως στο «καπάκι» εκσφενδόνισαν στον πειραιώτικο ουρανό το
καταιγιστικό Ριφ του Plug in Βaby,καταλαβαίνετε τι έγινε..
Κοίταξα
γύρω και είδα τους πάντες –πιτσιρικάδες κυρίως, εκτός από το να
χτυπιούνται να τραγουδούν και όλους τους στίχους! Διαβασμένο λοιπόν το
κοινό..
Οι Muse συνέχισαν το show ξεδιπλώνοντας σιγά όλα εκείνα τα
στοιχεία της μουσικής αλλά και της σκηνικής παρουσίας που τους έκαναν
τόσο αγαπητούς: Είναι αυτός ο συνδυασμός - το ανακάτεμα αν θέλετε- του
μελωδικου,ρομαντικου και σε πολλά σημεία προερχόμενου εκ της κλασικής
μουσικής παιδείας του «αρχηγού» Matthew Bellamy, μουσικού ιδιώματος
,με την δυναμική art-progressive και πολλές φορές σκληρή rock χροιά που
δίνει συνολικά η μπάντα . Το ανεβοκατέβασμα εκείνο και η κορύφωση στα
τραγούδια τους που σε ανεβάζει πάνω στο τεράστιο κύμα που σηκώνουν οι
συνθέσεις και ενορχηστρώσεις από όποιο ντουλάπι κλασικής ή ροκ και
αν προέρχονται αυτές!
O Matthew λοιπόν..το ειχα γράψει και
παλιά,είναι «όλα τα λεφτά», είναι ένας ιδιοφυής μουσικός «εγκέφαλος»,
όμως για αυτό δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο-τα ξέρετε καλυτέρα.
Μετά το Interlude που μας ηρέμησε λίγο «φτιάχνοντας» και λίγο την
ατμόσφαιρα, ήρθε το Hysteria (αγαπημένο) για να μας ξεσηκώσει πάλι
δίνοντας και μια μίνι έκπληξη (τα συνηθίζουν αυτά) στο τέλος του με το
διασκεδαστικό ανακάτεμα του φινάλε του τραγουδιού με τα Heartbreaker
(Led Zeppelin) και Back in Black (AC/DC),έτσι για να κάνει και τον κάθε
«παλιό-ροκά» να νιώσει ξανά παιδί..
Το πρώτο μέρος της συναυλίας
(δίκια μου αυθαίρετη διαπίστωση-διαίρεση,αλλα έτσι το αντιλήφθην)
έκλεισε με το Butterflies & Hurricanes και το Bliss και με ακόμα δυο
διαπιστώσεις: Ο ήχος ήταν τρομακτικά κάλος (!),δυνατός όπως έπρεπε και
φανερά μελετημένος. Υπήρξαν στιγμές που σκαφτόσουν: Πλακά μας κάνουν? Τι
ακούμε ?Playback? Δεύτερον, κάπου εδώ συνειδητοποιείς ότι τα ποιοτικά
μουσικά στοιχειά των Muse, τους φέρνουν πολύ κοντά στο να
παραλληλίζονται άνετα με συγκροτήματα του ένδοξου παρελθόντος όπως οι
Queen αλλά και οι Uriah Heap.. Ναι..οι Uriah Heap της εποχής μας είναι
οι Muse!Μιλώ σοβαρά σας λέω.. Άλλωστε και όταν είχα δει τους Uriah Heap
πολύ παλιά στην Ελλάδα (οντάς ακόμα στην καλή τους περίοδο από άποψη
δημοτικότητας),έπαιξαν απελπιστικά λίγη ώρα..Αλλά αυτό θα το
ξανασυναντήσουμε παρακάτω..
Το The 2nod Law-Isolated System ήταν η «ηρεμία πριν την
καταιγίδα» και η καταιγίδα ήρθε με τα Handler (από τις σκληρότερες
στιγμές του Drones) , με το Super massive Black Hole (εκπληκτική η
εκτέλεση) και Munich Jam οπού «εδώ σας κάνουμε ξεκάθαρο ότι μπορούμε να
παίξουμε σκληρά όσο και μια metal μπάντα»,αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και
τις δυνατότητες των Chris Wolstenholme (μπάσο) και Dominic Howard
(drums) ιδρυτικών μελών της μπάντας και κατά την άποψη μου
αναντικατάστατων.
Η εναλλαγή δυνατών με μελωδικών στιγμών καθώς και
οι τρομερές επιδόσεις του Matthew στα φωνητικά με τα φαλτσέτα και τα
βιμπράτο του να σκίζουν τον αέρα, συνεχίστηκε με το αιθέριο, ρομαντικό
και γλυκύτατο Madness (πάντα πίστευα ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα
κλασικό U2 song..), τα φώτα να ανάβουν και τον κόσμο να τραγουδάκι
σχεδόν αγκαλιασμένος και κουνώντας τα χέρια..Τι ωραία..Όλα κυλούσαν έτσι
όπως «έπρεπε» και μάλλον μονό εγώ ήμουν αυτός ( ίσως και κάποιοι άλλοι
τελικά εκεί πίσω) που θα προτιμούσαν στην θέση του να ακούσουν ένα
Feeling Good ας πούμε..
Σε αυτό το σημείο –αν και σαφώς
ικανοποιημένος σε γενικές γραμμες,σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να
περιμένω κάτι παραπάνω από τους Muse του σήμερα καθώς ήταν εμφανές ότι η
μπάντα ήθελε να ικανοποιήσει όλες τις..γενιές και κυρίως τις πιο
πρόσφατες, χωρίς να ρισκάρει περισσότερες εκπλήξεις, λογικό και
επαγγελματικό θα μου πεις.
Dead Inside, Starlight και Time is Running Out ήρθαν -όπως ήταν
αναμενόμενο-για να απογειώσουν την συναυλία με τον κόσμο –τουλάχιστον
μπροστά οπού ήμουν – να χοροπηδαει σε κατάσταση έκστασης:! Το πλήθος
στην κυριολεξία «ρουφούσε» τα τραγουδια, τα ριφς , τις κλασικές κλίμακες
και τα ρεφρέν δείχνοντας να περιμένει πολύ καιρό για όλα αυτά..
Το
τρίτο και τελευταίο μέρος της συναυλίας (είπαμε δικιά μου αυθαίρετη
εκτίμηση η διαίρεση του show) θα συζητηθεί. Όχι ότι δεν θέλαμε να
ακούσουμε τα Uprising (καθηλωτικό), το Mercy (we are all happy now)
και το Knights of Cydonia ( ο καθιερωμένος ύμνος-φινάλε των εμφανίσεων
των Muse μαζί με την ala spaghetti western εισαγωγή). Απλά τα περιμέναμε
σε άλλη στιγμη,εκτός από το τελευταίο βέβαια.. Καθώς επίσης περιμέναμε
και κάποιο encore που δεν έγινε ποτέ, encore που δεν μπορεί να
αντικαταστήσει η στιγμή της πλήρους εφορίας που προκάλεσαν τα τεραστία
μπαλόνια, οι σερπαντίνες και τα χιλιάδες χαρτάκια που εκτοξευτήκαν στον
Αττικό ουρανό..! Ακραίος επαγγελματισμός ? Βρετανική τυπικότητα? Όχι
όχι..Για κάποιο λόγο στην συγκεκριμένη συναυλία το σετ ήταν ενιαίο μέχρι
το τέλος έτσι απλά.Και μπορεί ο κόσμος να έφυγε ικανοποιημένος,αλλά
σίγουρα δεν έφυγε χορτασμένος. Έχει πολύ σημασία αυτό τελικά? Νομίζω
ναι, στην Ελλάδα ναι. Έτσι έχουμε μάθει εμείς και για αυτό είμαστε και
από τα πιο θερμά συναυλιακά κοινά. «Μην μας το λέτε όμως μονό,
ανταμείψτε μας κιόλας». Ε?Ο κόσμος διαλύθηκε σιγά με το χαμόγελο και την
ικανοποίηση που λέγαμε (και μπόλικο ιδρώτα σκορπισμένο στα τσιμέντα της
Πλατειάς Νερού) αλλά νομίζω ότι αυτή η εμφάνιση θα μείνει με την
τελευταία πικρή γεύση: Μια ώρα και 35 λεπτά ΜΟΝΟ και χωρίς το δεύτερο
χειροκρότημα του Encore..?
Όμως και γενικότερα η επικοινωνία του γκρουπ ήταν τυπική. Αρκετά
‘Thank you” και μερικά σπαστά ελληνικά και αυτό είναι ολο.Τα λέω αυτά
γιατί έχω δει τους Muse και σε πιο «χαλαρή» φάση και ας έπαιζανν μπροστά
σε 50000 κόσμου. Τους έχω δει να πίνουν και κάνα νερό ενδιάμεσα,να λένε
5 κουβέντες παραπάνω και να αυτοσχεδιάζουν πολύ περισσότερο στα
τραγούδια. Όμως είπαμε και πιο πάνω, οι εποχή έχει αλλάξει για αυτήν την
μπάντα-εμπορικά και επαγγελματικά προς το καλύτερο και όταν πλέον
θεωρείσαι -ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ απ ότι φαίνεται -μια από τις κορυφαίες ροκ και
ταυτόχρονα μια από τις πιο «ζωντανές» στα live της μπάντες στον
πλανήτη, τότε σηκώνεται και η μύτη σου λίγο πιο ψηλά. Εκεί είναι και το
δύσκολο όμως! Το να καταφέρεις να είσαι και ροκ ταυτόχρονα ακόμα και
όταν έρχεται η επιτυχία και η καταξίωση (και τα εκατομμύρια πωλήσεων) ή
ακόμα και όταν σε πιάνει καμιά φόρα η μεγαλομανία του να θες να
μοιάσεις ή να πλησιάσεις (ματαία φυσικά) ιερά τέρατα όπως οι Queen!
Εκεί
ακριβώς βρίσκεται και το όλο θέμα γύρω από τους Muse και την συναυλία
τους. Στο ότι εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με μια από τις πιο δημοφιλείς
και ταυτόχρονα δημιουργικές , μια από τις πιο mainstream (όχι
alternative πια..) αλλά ταυτόχρονα και ποιοτικές μπάντες στον πλανήτη.!
Οι Muse εξελιχτήκαν μέσα από τους όποιους πειραματισμούς και στροφές
στην μουσική τους, καθιέρωσαν τον δικό μοναδικό τους ήχο και στυλ αφού
πρώτα είχαν χαρακτηριστεί σαν μια πιο ροκ υβριδική έκδοση η ακόμα και
καρικατούρα των Radiohead και αφού αποτίναξαν αυτόν το χαρακτηρισμό
βούτηξαν στα βαθιά.. Θέλει δουλειά αυτό., ακόμα και όταν όλα αυτά είναι
ένα αριστοτεχνικό μαγείρεμα πολλών επιρροών και μουσικών καταβολών: Από
τον Tsaikofski και τον Beethoven,μέχρι τον Hendrix και τους
Zeppelin..Και να σκεφτεί κανείς, ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της
απόφασης του ηγέτη τους –προφανώς σε μικρή και ευαίσθητη ηλικία, να
ακολουθήσει τον δρόμο της ροκ και του θεάματος αντί να κάνει καριέρα
σαν τενόρος,πιανίστας η ότι άλλο ήθελε στην κλασική μουσική και στην
όπερα..Πως τα φέρνει καμιά φόρα η ζωή ε?
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους ΔΕΝ θα γκρινιάξω πολύ ούτε
για το ότι έπαιξαν σχετικά λίγη ώρα χωρίς να κάνουν ένα encore που θα
έβαζε στο τέλος την σφραγίδα της πιο πετυχημενης συναυλίας φέτος,ούτε
για το σετ λίστα που για εμένα ήταν ελλιπές και όχι καλά «μοιρασμένο»
συμφώνα με την δισκογραφία τους συνολικα,ούτε για το ότι αγνόησαν
παντελώς το πρώτο άλμπουμ τους (έστω ένα Muscle Museum ρε παιδάκι
μου..), ούτε για το ότι είδαμε στην Ελλάδα μια μίνι έκδοση του Drones
Show που παρέχεται σε φουλ έκδοση και σκηνικά με τα ιδία χρήματα σε
άλλες πόλεις του κόσμου, ούτε τέλος για το ότι δεν άκουσα τραγούδια όπως
το New Born, Map of the Problimatique, Stockholm Syndrome,Feeling
Good..
Αυτό που είπαν οι περισσότεροι λοιπόν: «Περάσαμε καλά, σε
κάποιες στιγμές απογειωθήκαμε, σμπρώξαμε, χορέψαμε,τραγουδήσαμε όλοι
μαζί, τραβήξαμε τα βιντεάκια μας και τις φωτογραφίες μας, βγάλαμε τις
selfie μας,καναμε check in στο facebook και πήραμε τον δρόμο της
επιστροφής ιδρωμένοι και χαρούμενοι.
Στον επόμενο δίσκo τα λέμε ξανά..
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ
