Τον διαχωρισμό αυτόν θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε μαζί με την ανταπόκριση από την μεγάλη παράσταση της Σόφιας
Του Κώστα Πετρίδη
Γιατί το the Wall εν έτει 2013?
Τι θέλει ο Roger Waters να πετύχει, επαναλαμβάνοντας την προ- τριετίας πολύ επιτυχημένη περιοδεια?Τι θέλει τελικά ο Roger Waters από την ζωή μας?
Τι ακριβώς ήταν και αντιπροσώπευε το the Wall?Είναι ακόμα επίκαιρο και σημερα?Διαχρονικό?
Τι σήμαινε και σημαίνει το συγκεκριμένο μνημειώδες έργο για την Rock και την σύγχρονη γενικά μουσική? Είναι το προσωπικό Άστρο του Waters,το προσωπικό του «μανιφέστο», η ..«Τζοκοντα» του? Που σαν νέος «Ντα Βίτσι της Ποπ Μουσικής», κατέθεσε στην Ανθρωπότητα το απόλυτο ροκ «έργο-σύλληψη» για να τον θυμούνται οι επόμενες γενιές (και να γεμίζουν και οι τσέπες και των δισέγγονων του)?
Τι σήμαινε τότε για τους ίδιους τους Pink Floyd? Ήταν η αρχή του τέλους για το θρυλικό γκρουπ που πάνω στο αποκορύφωμα της πορείας του και ενώ απολάμβανε την απόλυτη εμπορική επιτυχία, έβαλε οριστική ταφόπλακα στην ψυχεδελική του υπόσταση, αφήνοντας άπλετο χώρο για τις ιδέες του Roger (στιχουργικές και μουσικές) και απλά τις ακολούθησε σχεδόν πιστά διχάζοντας έτσι τους απανταχού παρόντες φίλους των «παλιών καλών Floyd”?Προσελκύοντας όμως ταυτόχρονα εκατομμύρια νέους ανυποψίαστους οπαδούς από όλους τους μουσικούς χώρους?Γιατί το the Wall, μπήκε σε πάνω από 100 εκατομμύρια σπίτια και επηρέασε ίσως όσο κανένα άλλο άλμπουμ όλη την δεκαετία του 80 και δωθε..
ΚΑΝΕΝΑ από όλα αυτά τα ερωτήματα δεν πρέπει να μας απασχολήσει αναλυτικά σε αυτό το κείμενο.. Διότι πολύ απλά όταν χαμήλωσαν τα φώτα στο κατάμεστο Vasil Lefski stadium και ακούστηκε η γλυκιά εισαγωγική μελωδία του Outside The Wall, όλα τα παραπάνω ξεχάστηκαν με μιας και πέρασαν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα..
Το να προσπαθήσω να μεταφέρω με λέξεις το υπερθέαμα που ακολούθησε για 2 περίπου ώρες είναι τρομερά δύσκολο. Δείτε καλυτέρα τα βιντεακια που παραθέτω ή ψάξτε στο YouTube.Σκέψεις και συναισθήματα θα διαβάσετε..
Και μόνο η πρωτοποριακή ιδέα του σταδιακού χτισίματος ενός τοίχου μήκους περίπου 100 και ύψους 15 μέτρων (ειδικά για τα δεδομένα της εποχής της σύλληψης της 30 χρόνια πριν) μεταξύ του κοινού και της σκηνής,φτ’ανει για να δείξει πόσο μπροστά ήταν (και είναι ακόμα )το συγκεκριμένο show τοποθετώντας το στις κορυφαίες θέσεις των συναυλιακών θεαμάτων και της performance art του 20ου αιώνα.
Αφού συνήρθαμε λίγο από το σοκ της απίστευτης και φαντασμαγορικής εισαγωγής (In the Flesh ) με την συντριβή του αεροσκάφους πάνω σε σημείο του τείχους και αφού αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε σιγά σιγά τι γίνεται επί σκηνής με το Thin Ice, από το "Another brick in the wall Pt.1" και μετά, παραδοθήκαμε σε αυτό που τελικά θέλει να πετύχει η «παράσταση». Θες δεν θες,σταδιακά, αρχίζεις να τραγουδάς και εσύ(εάν γνωρίζεις τα τραγούδια και ειδικά αν έχεις μεγαλώσει με αυτά κάτι που ασφαλώς ίσχυε για ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού) ,μπαίνεις στο «πετσί» της, ενώ ταυτόχρονα ο εγκέφαλος σου επεξεργάζεται αυτήν την απόλυτα επιτυχημένη μίξη μουσικής,στ’ιχων και προβαλλομένων η αναδυόμενων αλλά και ιπτάμενων εφέ..
Εφέ για τα οποία υπεύθυνος είναι ο τρομερός Μπεν Ιμπ του οποίου τα γραφικά σε καθήλωναν, απογειώνοντας το αρχικό – τόσο τρομακτικό όσο και διαχρονικά συγκλονιστικό - animation του Τζέραλντ Σκάρφ, στην πρώτη εμφάνιση του The Wall, το 1982. Θαρρείς και το άλμπουμ γράφτηκε τότε για αυτό το σκοπό, αν και όλοι ξέρουμε ότι προηγήθηκε της εκπληκτικής και πολυσυζητημένης ταινίας του Alan Parker .
Και ενώ όλο το στάδιο τραγουδά και κουνιέται στους ρυθμούς του "The happiest days of our lives" και "Another brick in the wall Pt.2" ξαφνικα συνειδητοποιώ που ακριβώς βρίσκεται η επιτυχία του όλου project!Αλλά αυτό, θα σας το πω παρακάτω..
Η συναυλια,εάν μπορεί βεβαία να χαρακτηριστεί συναυλία, συνεχίζεται με την πιστή απόδοση του έργου και των τραγουδιών ενώ τα μηνύματα και οι συμβολισμοί που διοχετεύονται από τις εικόνες και τα εφέ εναλλάσσονται γρήγορα και με αριστουργηματικό τρόπο! Η τεράστια μαριονέτα που απεικονίζει τον αυταρχικό και οπισθοδρομικό δάσκαλο ("The happiest days of our lives") η τεράστια επίσης φουσκωτή κούκλα που απεικονίζει την «στεγνή» και «άδεια» αγκαλιά της μάνας (Mother), τα σφυριά που επιβλητικά παρελαύνουν με ναζιστικό βήμα (Run Like Hell-Waiting For The Worms), τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα που ξερνάνε αντί για βόμβες σύμβολα που στην σύγχρονη κοινωνία αποτέλεσαν καταπιεστικά όργανα ("Goodbye Blue Sky") και όλα αυτά ενώ το τείχος σιγά σιγά χτίζεται από πίσω..Ανοιχτό στόμα, όλο το στάδιο..
Ο ίδιος ο Waters, άλλοτε παθιασμένος και βλοσυρός (Empty Spaces
What Shall We Do Now?
Young Lust), άλλοτε τρυφερός και μελαγχολικός (Hey You,Vera Lynn),άλλοτε εκρηκτικός (Run Like Hell,Stop,The Trial) , αποδίδει συγκλονιστικά όλες τις μεγάλες στιγμες. Κορυφώνοντας μάλιστα την επικοινωνιακή του τακτική (εμ…) θα μιλήσει και στα βουλγαρικά κάνοντας το πλήθος, το εκάστοτε πλήθος γιατί αυτό γίνεται σε κάθε χώρα που φιλοξενεί το show, να ουρλιάξει από ικανοποίηση και ταυτόχρονα να συνθηματολογήσει και κατά της κυβέρνησης του..τι κάνει η Μουσική ε?
Μα…το μόνο εύκολο είναι αυτό,θα μου πείτε.Σε ποια χώρα παγκοσμίως αυτή τη στιγμή αν συνθηματολογήσεις κατά της κυβερνησης,δεν θα πάρεις με το μέρος σου το κοινό ?Βάλτε μια άνω τελεία εδώ γιατί προσωπικά εγώ αυτό το αντιμετωπίζω σαν φτηνό λαϊκισμό..Τέλος παντων.Και τέλος πάντων γιατί δεν περίμενα ποτέ από έναν σουπερ σταρ της ροκ να με πείσει με ειλικρίνεια για τις πολιτικές απόψεις και τοποθετήσεις του..Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ωραία λοιπόν, «γαμιέται η κυβερνηση».Ναι, αλλά Roger, δεν «γαμιέται» ΜΟΝΟ η κυβέρνηση..Εδώ ίσως είναι το όριο που ξεπερνά ο Waters.Και ίσως για αυτόν τον λόγο τον κατατάσσω στην κατηγορία ..Bono!Έχει κάποια όρια το The Wall.: Δεν πρόκειται να σου δείξει την διέξοδο, ούτε καν να σε «διαφωτίσει».
Όχι το the Wall δεν είναι και δεν ήταν ποτέ πολιτικό μανιφεστο,ουτε καν ιδεολόγημα. Δεν είναι και ένα απλό μουσικό έργο η ροκ αλμπουμ.Δεν είναι ούτε ροκ όπερα, ούτε ταινία, ούτε κινούμενα σχέδια.Tι επιτέλους είναι? Όλα αυτά?
Από την στιγμή που θα δεις όλο αυτό το project, το άλμπουμ (δυστυχώς η ευτυχώς) περνάει σε δεύτερη μοίρα και σε άλλη διάσταση.Για πάντα..
Να λοιπόν που βρίσκεται η επιτυχία του όλου εγχειρήματος!
Το The Wall Live είναι κάτι σαν καθρεφτης.Το Βλέπουμε μπροστά μας και ταυτιζόμαστε με πράγματα που βιώνουμε καθημερινά και μας ενοχλούν αφάνταστα.. Το Τείχος θα υπάρχει για πάντα.Γιατι το τείχος είμαστε εμεις.Το χτίζουμε καθημερινά γύρω από τους εαυτούς μας όπως ακριβώς το χτίζουν και κάποιοι άλλοι «άνωθεν», πριν καν γεννηθούμε , για εμάς.
Τελικα,δεν άντεξα και «ξέφυγα» λίγο….Ομως αυτό δεν είναι το θέμα?Γιατί σημασία σε ένα τέτοιο πολυσυζητημένο show είναι να «κάνεις ταμείο» μετά και το «συρτάρι» να είναι γεμάτο συναισθήματα, αδρεναλίνη ,ικανοποίηση..Για τους παλιούς αυτό νομίζω ήταν δεδομένο , πιο πολύ θα με ενδιέφερε όμως να ακούσω την γνώμη των ανυποψίαστων ή των πιτσιρικάδων (του 15χρονου ανιψιού μου ας πούμε που ήρθε μαζί μου με τόση δίψα) για να δω αν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν μια τέτοια παράσταση μπορεί να αποτελέσει ερέθισμα για σκέψη, προβληματισμό και ευαισθητοποίηση, έχει πετύχει το σκοπό της όσα χρόνια και αν έχουν περάσει μετά την σύλληψη της και ας κατηγορηθεί σαν επαναλαμβανόμενη «αρπαχτή». Και αποδεικνύει επίσης την επικαιρότητα, τη διαχρονικότητα και τη σημασία των πραγματικά σπουδαίων μουσικών έργων τέχνης-εν προκειμένω, του "The Wall" που δίκαια ανήκει σε αυτά.
“IS THERE ANYBODY OUT THERE”?
Το Τείχος έπεσε (όχι όλο) εντυπωσιακά και με δυνατό θόρυβο στο τέλος του Show μέσα σε γενική αποθέωση από ένα κοινό που είχε φανερά μαγευτεί κατά την διάρκεια του.Ακουγοντας τις τελευταίες νότες του από την μπάντα σε φολκ version (έτσι για το σβησιμο,ωραια έκπληξη!) και τον ίδιο τον Waters να παίζει τρομπέτα (!), ανρωτηθηκα:Τα υπόλοιπα τείχη που με συγκλονιστικό και μαγευτικό τρόπο «αντιμετωπίσαμε» τόση ώρα μπροστά μας, ποιος θα τα ριξει?Και Πως?
Γιατί όλα τα «τείχη», κτίστηκαν για αυτόν ακριβώς το λόγο..Κάποιος θα τα ρίξει..
Κώστας Πετρίδης
ΣΜ 1
Για την ιστορία να πούμε ότι το The Wall συμπλήρωσε ουσιαστικά 3 κύκλους, τρεις απόπειρες δλδ για να παρουσιαστεί έτσι όπως τουλάχιστον το φανταστήκανε και οραματίστηκαν οι δημιουργοί του. Οι ίδιοι οι Floyd το προσπάθησαν και τότε (1982) ,όμως εκείνη την εποχή το κόστος για όλα αυτά ήταν τεράστιο και απαγορευτικό για να συνεχιστεί το show ευρέως και παγκοσμίως.Μετα ήρθε η ιστορική παρουσίαση στο Βερολίνο με τη απόλυτη ταύτιση του έργου με τα τότε πολιτικά δρώμενα και την πτώση του διάσημου και «υπαρκτού τείχους», γεγονός που έδωσε νέο νόημα και παράταση χρόνου στο όλο project συμβολικά και αντικειμενικά καθ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 90.
Τρεις δεκαετίες μετά την αρχική προσπάθεια ,το όλο εγχείρημα ήρθε και βρήκε την πραγματική του υπόσταση με την βοήθεια της τεχνολογίας και έτσι και την μείωση του κόστους παραγωγής του σε απόλυτους αριθμούς.Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτή η πρόκληση και αυτή η δυνατότητα εφαρμογής όλων των αρχικών ιδεών που είχε στο κεφάλι του ο Waters, ήταν και ο βασικός λόγος που το ξαναεπιχειρησε στις μέρες μας-εκτός φυσικά από τον πακτωλό των εκατομμυρίων που θα μπουν στα ταμεία του (χμ..σαν εκείνα τα συμβολικά δολάρια που ξερνούσε το virtual αεροπλάνο στην διάρκεια του show..).
ΣΗΜ 2
Οι Βούλγαροι ξαναπήγαν στο the Wall.Γέμισαν ασφυκτικά το στάδιο,δεν ήταν μόνοι τους βέβαια.Ηταν και Έλληνες πολλοί ,Σερβοι,Ρουμανοι,Σκοπιανοι,Ουγγροι…Και πήραν από πριν τα εισιτήρια τους -αν κρίνεις από το ότι 2 ώρες πριν την συναυλία έξω από το στάδιο επικρατούσε ..ανησυχητική ηρεμία..Τι δεν πήγε καλά στην Αθήνα τον Ιούλιο? Η οικονομική κρίση? Προβληματισμός..
Σημ 3
Η εκδρομή του Rockarolla ήταν και πάλι αψογη.Στην ώρα τους όλα, με κέφι και όμορφες στιγμές-και κυρίως με επαγγελματισμό και υπευθυνοτητα.Να μην παινέψουμε το σπίτι μας ε?
