Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013
Σάββατο 1 Ιουνίου 2013
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ Η "ΕΠΕΛΑΣΗ" ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ
Οι εικόνες του κατακλυσμένου από γερμανούς Wembley αλλά και το χαμόγελο της Μέρκελ όταν ο Nicola
Rizzoli σφύριξε το τέλος του φετινού τελικού του Champions League , έδωσαν δικαιολογημένα την αφορμή για τις ανάλογες
συζητήσεις , αναλύσεις και προβλέψεις: Ηρθε η ώρα των Γερμανών? Που, "πεινασμένοι"
για τίτλους και διακρίσεις είναι έτοιμοι τα επόμενα χρόνια να ορμήσουν και να
επιβάλλουν το δικό τους status quo στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ξεκινώντας από την
συμβολική αλλά και εντυπωσιακή αποκαθήλωση της Μπαρτσελονα (αλλά και της Ρεαλ)
ή όλα αυτά είναι απλώς μια συγκυρία , ένα από τα γνωστά ποδοσφαιρικά
"παιχνίδια" της τύχης?
Μάλλον ούτε ο πιο αισιόδοξος γερμανός φίλαθλος ή
παράγοντας δεν θα περίμενε έναν «γερμανικό» τελικό! Όχι επειδή αυτό έτσι και
αλλιώς είναι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί ,ούτε επειδή δεν
υπάρχουν δυνατές γερμανικές ομάδες. Ο λόγος είναι ότι εκτός της Bayern , τα
τελευταία χρόνια δεν φαινόταν κάποια
άλλη δύναμη να απειλεί την ισπανική και αγγλική κυριαρχία στον θεσμό.
Ένας εμφύλιος τελικός δεν είναι βέβαια κάτι που συμβαίνει συχνά, όμως αυτό έχει
να κάνει και με τους όρους του ίδιου του παιχνιδιού καθώς μην ξεχνάμε ότι
συμφώνα με το παλαιότερο καθεστώς, στον φετινό τελικό θα είχαμε μια γερμανική
και μια ισπανική ομάδα (ο κανονισμός της
Uefa με την υποχρεωτική
«συνάντηση» ομάδων από την ίδια χώρα στην
ημιτελική φάση απέτρεπε τους «εμφύλιους τελικούς» και κατά συνέπεια αυτός είναι ένας σημαντικός
λόγος για το ότι δεν είδαμε πολλούς τέτοιους τα προηγούμενα χρόνια , ενώ ίσως
θα έπρεπε, με βάση την εξαιρετική παρουσία κάποιων ομάδων από την ίδια χώρα).
Γιατί μιλάμε για τελικούς πάντα? Μα, γιατί
μας αρέσει, είναι η βιτρίνα όλης της χρονιάς, είναι το κερασάκι στην τούρτα που
λέγεται Champions league.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά πίσω. Το 2007 στους 4 φιναλίστ είχαμε 3 αγγλικές ομάδες και παρ όλου που τελικά καμιά τους δεν κατάφερε να σηκώσει το κύπελλο , ωστόσο αυτή ήταν η καλύτερη επίδειξη δύναμης της γηραιάς Αλβιόνας εκείνη τη χρονιά στο θεσμό , κάτι που επαναλήφτηκε και την επομένη χρονιά με το κύπελλο να πηγαίνει τελικά στο Μάντσεστερ, επαναλήφτηκε και το 2009 όπου η τελικά τροπαιούχος Μπαρτσελόνα ξεχώρισε ανάμεσα στους 3 Άγγλους φιναλίστ..Βρετανική κυριαρχία?
Από την άλλη θυμηθείτε εκείνον τον ανιαρό και βαρετό τελικό μεταξύ της Μίλαν και της Γιουβεντουs το 2003! Για πια επικράτηση των ιταλών μιλούσαμε εκείνη τη περίοδο; Όχι πάντως στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ίσως κάπου αλλού..
Η ιστορία συνεχίζει να διδάσκει, για παράδειγμα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δεκαετή επικράτηση των άγγλων πριν 30-35 χρόνια με την μεγάλη Λίβερπουλ να οδηγεί αλλά και ομάδες όπως η Νοτιγχαμ και η Αστον Βίλα να σηκώνουν την κούπα ..ευθρασώς αλλά και διαδοχικά! Να όμως που εκείνη η μαύρη βραδιά στο Χέιζελ άλλαξε τα δεδομένα με τον αποκλεισμό των Άγγλων από τις ευρωπαικές διοργανώσεις και τα επόμενα χρόνια βλέπαμε «σπαγγέτι» τελικούς και κατακτήσεις ευρωπαϊκών κυπέλλων από ομάδες όπως η Σαμπντορια, η Ναπολι,η Πάρμα και φυσικά η σπουδαία Μίλαν του Βαν Μπάστεν.
Η περίπτωση των ισπανών στην δεκαετία που διανύουμε είναι μάλλον διαφορετική. Δεν είναι μόνο η Μπαρτσελονα των 3 τροπαίων που-δικαίως-χαρακτηρίστηκε σαν η πιο πετυχημένη ομάδα των τελευταίων ετών. Ήταν και η Ρέαλ κατά πόδας σαν "αιώνια αντίζηλοs" αλλά και οι άλλες 4-5 Ισπανικές ομάδες οι οποίες ως δια μαγείας έφτασαν ψηλά και έκλεψαν λίγο από την δόξα της Μπαρτσα κατακτώντας το ένα ευρωπαϊκό κύπελλο (Europa League) μετά το άλλο! Για μισό λεπτό όμως: Εδώ έχουμε και μια εθνική Ισπανίας η όποια αυτή τη στιγμή είναι η κορυφαία ποδοσφαιρική δύναμη στον κόσμο, μετά από 2 κατακτήσεις ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και ενός παγκόσμιου. Τυχαίο; Όχι αν σκεφτείς ότι εκτός από την ύπαρξη της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ, ομάδες που εδώ και δεκαετίες ανήκουν στην λεγόμενη ευρωπαική «ποδοσφαιρική ελίτ», εδώ έχουμε μια μεγάλη σε πληθυσμό χώρα με έντονη ποδοσφαιρική κουλτούρα, παραγωγή ταλέντων ,υποδομή και που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε, βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τα καλυτέρα της ατού κερδίζοντας πρόσφατα τα πάντα! Κυριαρχία, απόλυτη μάλιστα...
Μπορούμε λοιπόν με τα σημερινά δεδομένα και μετά την φετινή απόλυτη επιτυχία των 2 γερμανών φιναλιστ, να δούμε στον ποδοσφαιρικό ορίζοντα μια επερχόμενη γερμανική κυριαρχία; Είναι μάλλον λίγο τολμηρό και ίσως και αυθαίρετο το να μιλάς για κυριαρχία κάποιας χώρας ή ομάδων της στο ποδόσφαιρο όταν κρίνεις μόνο από τίτλους οι οποίοι πολλές φορές κρίνονται από ένα λάθος ή μια στραβοκλοτσιά, η ακόμα και από την τύχη.
Ούτε μπορείς να κρίνεις μόνο από επιτυχίες ομάδων όπως η Μπαγιερν του Μονάχου, που έτσι και αλλιώς αποτελεί μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη και είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί πάντα.
Από την άλλη , πως μπορούμε να μιλάμε για «εθνικές υποθέσεις» στο Champions League, όταν τα τελευταία χρόνια αυτό εξελίχτηκε σε υπόθεση και ανταγωνισμό των 5-10 λεγόμενων μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων ( σε αυτούς ανήκει και η Μπαγιερν αλλά και η Μπορούσια του Ντόρτμουντ) οι οποίοι ξοδεύοντας τεράστια ποσά, ενσωματώνουν στα ρόστερ τους την παγκόσμια αφρόκρεμα από προπονητές και παίτες και σε βαθμό τέτοιο που σε κάποιες περιπτώσεις μόνο τα ´τραγούδια των οπαδών στη κερκίδα να θυμίζουν την εθνική προέλευση των ομάδων.. Αλλά ας μην επεκταθούμε άλλο:
Το παιχνίδι σαφώς και παίζεται ανάμεσα στους ´ισχυρούς είτε είναι γερμανοί είτε άγγλοι ιταλοί ,ισπανοί και φυσικά στην περίπτωση που μια χώρα όπως η Γερμανία (προφανώς λόγω και των ευνοϊκών οικονομικών συγκυριών) , εκπροσωπείται στους ευρωπαϊκούς θεσμούς με ομάδες δυνατές και επιτυχημένες σε όλα τα επίπεδα, τότε μπορούμε να μιλάμε για πιθανότητες κυριαρχίας, εφ όσον βέβαια αυτό αποδειχτεί και στο γήπεδο.Μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο είναι εκείνο το άθλημα το οποίο εξαρτάται και από αυτές τις συγκυρίες (οικονομικές-πολιτικές), για παράδειγμα καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι σχεδόν όλες οι παραδοσιακά μεγάλες και χορτασμένες από τίτλους δυνάμεις του ιταλικού ποδόσφαιρου προέρχονται από τον λεγόμενο «βορρά».
Οι Γερμανοί θέλουν, όπως θέλουν όλοι. Μπορούν όμως? Ποτέ ξανά δεν είχαμε γερμανική κυριαρχία στις διοργανώσεις πέρα από κάποιες μεμονωμένες επιτυχίες. Εχουν επίσης να δουν την εθνική τους να κατακτά ευρωπαϊκό η παγκόσμιο τίτλο 17 ολόκληρα χρόνια. Στην σχετική κατάταξη συλλόγων της Uefa μάλιστα, έχουν μόνο μια ομάδα στις δέκα πρώτες σε αντίθεση με τους Άγγλους και τους Ισπανούς που έχουν από τρεις. Ποιαν αλλην? την Μπαγιερν.. .Δυσκολεύομαι όμως να δω ποια άλλη ομάδα από την Γερμανία θα μπορέσει να κρατηθεί σε αυτό το επίπεδο τα επόμενα χρόνια έτσι ώστε να μιλάμε για μια «γερμανική επέλαση». Θα περιμένουμε φυσικά να δούμε εκτός από την Ντορτμουντ και την Σάλκε, την Λεβερκουζεν,το Αμβουργο,την Βερντερ ..ή όποια άλλη γερμανική ομάδα θα καταφέρει να στρέψει τα μάτια μας επάνω της.. Έχουν πολύ δρόμο απ ότι φαίνεται λοιπόν τα..πάντσερ και μέχρι στιγμής τίποτα δεν μας δείχνει ότι ο φετινός εμφύλιος τελικός του Champions League, ΔΕΝ είναι απλά ένα τυχαίο γεγονός..
Προσωπικά (επιτρέψτε μου), θα προτιμούσα αντί να μιλάμε για κυριαρχία των τάδε "δυνάμεων" , να βλέπαμε ξανά ομάδες όπως η Μονακό, η Στεάουα, ο Ερυθρός Αστέρας, η Μαρσέιγ,η Αιντχόβεν, η Αστον Βίλα , να «χώνονται» ανάμεσα στους «μεγάλους» προσφέροντας ανάλογες συγκινήσεις και ξαναφέρνοντας ,όσο ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό, το ποδόσφαιρο στην παλιά του αίγλη! Και ας είναι και ομάδες από την ίδια χώρα ή πόλη- αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Μα καθόλου.
Το ποδόσφαιρο, αυτό το υπέροχο άθλημα, δεν είναι πολιτική ούτε μπορεί να εξαρτηθεί έτσι απλά από οποιονδήποτε οικονομικοκοινωνικό σχεδιασμό. Αν ήταν έτσι θα βλέπαμε άδειες κερκίδες, δεν θα είχε την τεράστια απήχηση που έχει παγκοσμίως. Σαφώς και επηρεάζεται από την γενικότερη κατάσταση και κλίμα και με αυτήν την έννοια σήμερα οι γερμανικές ομάδες ίσως να έχουν μια ώθηση παραπάνω στη προσπάθεια τους να προσθέσουν επιτυχίες και τιτλους.Υπαρχουν όμως και οι άλλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις, οι συγκυρίες, οι παίχτες που στέλνουν η δεν στέλνουν την μπάλα στα δίχτυα, το έμφυτο ταλέντο, οι φίλαθλοι αλλά και η τύχη! Όλα αυτά παίζουν τον ρολό τους. Και βεβαια,οσο και αν προσπαθήσουμε να κάνουμε εκτιμήσεις και προβλέψεις για το αν η τάδε ποδοσφαιρική δύναμη θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια η όχι , μην ξεχνάμε πως «μπάλα είναι και γυρίζει» και ίσως ο ποδοσφαιρικός οίστρος του…Robbery (!) να παίξει πιο καθοριστικό ρόλο από το στρατηγικό σχέδιο της Μέρκελ ή της κάθε Μερκελ...
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά πίσω. Το 2007 στους 4 φιναλίστ είχαμε 3 αγγλικές ομάδες και παρ όλου που τελικά καμιά τους δεν κατάφερε να σηκώσει το κύπελλο , ωστόσο αυτή ήταν η καλύτερη επίδειξη δύναμης της γηραιάς Αλβιόνας εκείνη τη χρονιά στο θεσμό , κάτι που επαναλήφτηκε και την επομένη χρονιά με το κύπελλο να πηγαίνει τελικά στο Μάντσεστερ, επαναλήφτηκε και το 2009 όπου η τελικά τροπαιούχος Μπαρτσελόνα ξεχώρισε ανάμεσα στους 3 Άγγλους φιναλίστ..Βρετανική κυριαρχία?
Από την άλλη θυμηθείτε εκείνον τον ανιαρό και βαρετό τελικό μεταξύ της Μίλαν και της Γιουβεντουs το 2003! Για πια επικράτηση των ιταλών μιλούσαμε εκείνη τη περίοδο; Όχι πάντως στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ίσως κάπου αλλού..
Η ιστορία συνεχίζει να διδάσκει, για παράδειγμα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δεκαετή επικράτηση των άγγλων πριν 30-35 χρόνια με την μεγάλη Λίβερπουλ να οδηγεί αλλά και ομάδες όπως η Νοτιγχαμ και η Αστον Βίλα να σηκώνουν την κούπα ..ευθρασώς αλλά και διαδοχικά! Να όμως που εκείνη η μαύρη βραδιά στο Χέιζελ άλλαξε τα δεδομένα με τον αποκλεισμό των Άγγλων από τις ευρωπαικές διοργανώσεις και τα επόμενα χρόνια βλέπαμε «σπαγγέτι» τελικούς και κατακτήσεις ευρωπαϊκών κυπέλλων από ομάδες όπως η Σαμπντορια, η Ναπολι,η Πάρμα και φυσικά η σπουδαία Μίλαν του Βαν Μπάστεν.
Η περίπτωση των ισπανών στην δεκαετία που διανύουμε είναι μάλλον διαφορετική. Δεν είναι μόνο η Μπαρτσελονα των 3 τροπαίων που-δικαίως-χαρακτηρίστηκε σαν η πιο πετυχημένη ομάδα των τελευταίων ετών. Ήταν και η Ρέαλ κατά πόδας σαν "αιώνια αντίζηλοs" αλλά και οι άλλες 4-5 Ισπανικές ομάδες οι οποίες ως δια μαγείας έφτασαν ψηλά και έκλεψαν λίγο από την δόξα της Μπαρτσα κατακτώντας το ένα ευρωπαϊκό κύπελλο (Europa League) μετά το άλλο! Για μισό λεπτό όμως: Εδώ έχουμε και μια εθνική Ισπανίας η όποια αυτή τη στιγμή είναι η κορυφαία ποδοσφαιρική δύναμη στον κόσμο, μετά από 2 κατακτήσεις ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και ενός παγκόσμιου. Τυχαίο; Όχι αν σκεφτείς ότι εκτός από την ύπαρξη της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ, ομάδες που εδώ και δεκαετίες ανήκουν στην λεγόμενη ευρωπαική «ποδοσφαιρική ελίτ», εδώ έχουμε μια μεγάλη σε πληθυσμό χώρα με έντονη ποδοσφαιρική κουλτούρα, παραγωγή ταλέντων ,υποδομή και που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε, βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τα καλυτέρα της ατού κερδίζοντας πρόσφατα τα πάντα! Κυριαρχία, απόλυτη μάλιστα...
Μπορούμε λοιπόν με τα σημερινά δεδομένα και μετά την φετινή απόλυτη επιτυχία των 2 γερμανών φιναλιστ, να δούμε στον ποδοσφαιρικό ορίζοντα μια επερχόμενη γερμανική κυριαρχία; Είναι μάλλον λίγο τολμηρό και ίσως και αυθαίρετο το να μιλάς για κυριαρχία κάποιας χώρας ή ομάδων της στο ποδόσφαιρο όταν κρίνεις μόνο από τίτλους οι οποίοι πολλές φορές κρίνονται από ένα λάθος ή μια στραβοκλοτσιά, η ακόμα και από την τύχη.
Ούτε μπορείς να κρίνεις μόνο από επιτυχίες ομάδων όπως η Μπαγιερν του Μονάχου, που έτσι και αλλιώς αποτελεί μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη και είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί πάντα.
Από την άλλη , πως μπορούμε να μιλάμε για «εθνικές υποθέσεις» στο Champions League, όταν τα τελευταία χρόνια αυτό εξελίχτηκε σε υπόθεση και ανταγωνισμό των 5-10 λεγόμενων μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων ( σε αυτούς ανήκει και η Μπαγιερν αλλά και η Μπορούσια του Ντόρτμουντ) οι οποίοι ξοδεύοντας τεράστια ποσά, ενσωματώνουν στα ρόστερ τους την παγκόσμια αφρόκρεμα από προπονητές και παίτες και σε βαθμό τέτοιο που σε κάποιες περιπτώσεις μόνο τα ´τραγούδια των οπαδών στη κερκίδα να θυμίζουν την εθνική προέλευση των ομάδων.. Αλλά ας μην επεκταθούμε άλλο:
Το παιχνίδι σαφώς και παίζεται ανάμεσα στους ´ισχυρούς είτε είναι γερμανοί είτε άγγλοι ιταλοί ,ισπανοί και φυσικά στην περίπτωση που μια χώρα όπως η Γερμανία (προφανώς λόγω και των ευνοϊκών οικονομικών συγκυριών) , εκπροσωπείται στους ευρωπαϊκούς θεσμούς με ομάδες δυνατές και επιτυχημένες σε όλα τα επίπεδα, τότε μπορούμε να μιλάμε για πιθανότητες κυριαρχίας, εφ όσον βέβαια αυτό αποδειχτεί και στο γήπεδο.Μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο είναι εκείνο το άθλημα το οποίο εξαρτάται και από αυτές τις συγκυρίες (οικονομικές-πολιτικές), για παράδειγμα καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι σχεδόν όλες οι παραδοσιακά μεγάλες και χορτασμένες από τίτλους δυνάμεις του ιταλικού ποδόσφαιρου προέρχονται από τον λεγόμενο «βορρά».
Οι Γερμανοί θέλουν, όπως θέλουν όλοι. Μπορούν όμως? Ποτέ ξανά δεν είχαμε γερμανική κυριαρχία στις διοργανώσεις πέρα από κάποιες μεμονωμένες επιτυχίες. Εχουν επίσης να δουν την εθνική τους να κατακτά ευρωπαϊκό η παγκόσμιο τίτλο 17 ολόκληρα χρόνια. Στην σχετική κατάταξη συλλόγων της Uefa μάλιστα, έχουν μόνο μια ομάδα στις δέκα πρώτες σε αντίθεση με τους Άγγλους και τους Ισπανούς που έχουν από τρεις. Ποιαν αλλην? την Μπαγιερν.. .Δυσκολεύομαι όμως να δω ποια άλλη ομάδα από την Γερμανία θα μπορέσει να κρατηθεί σε αυτό το επίπεδο τα επόμενα χρόνια έτσι ώστε να μιλάμε για μια «γερμανική επέλαση». Θα περιμένουμε φυσικά να δούμε εκτός από την Ντορτμουντ και την Σάλκε, την Λεβερκουζεν,το Αμβουργο,την Βερντερ ..ή όποια άλλη γερμανική ομάδα θα καταφέρει να στρέψει τα μάτια μας επάνω της.. Έχουν πολύ δρόμο απ ότι φαίνεται λοιπόν τα..πάντσερ και μέχρι στιγμής τίποτα δεν μας δείχνει ότι ο φετινός εμφύλιος τελικός του Champions League, ΔΕΝ είναι απλά ένα τυχαίο γεγονός..
Προσωπικά (επιτρέψτε μου), θα προτιμούσα αντί να μιλάμε για κυριαρχία των τάδε "δυνάμεων" , να βλέπαμε ξανά ομάδες όπως η Μονακό, η Στεάουα, ο Ερυθρός Αστέρας, η Μαρσέιγ,η Αιντχόβεν, η Αστον Βίλα , να «χώνονται» ανάμεσα στους «μεγάλους» προσφέροντας ανάλογες συγκινήσεις και ξαναφέρνοντας ,όσο ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό, το ποδόσφαιρο στην παλιά του αίγλη! Και ας είναι και ομάδες από την ίδια χώρα ή πόλη- αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Μα καθόλου.
Το ποδόσφαιρο, αυτό το υπέροχο άθλημα, δεν είναι πολιτική ούτε μπορεί να εξαρτηθεί έτσι απλά από οποιονδήποτε οικονομικοκοινωνικό σχεδιασμό. Αν ήταν έτσι θα βλέπαμε άδειες κερκίδες, δεν θα είχε την τεράστια απήχηση που έχει παγκοσμίως. Σαφώς και επηρεάζεται από την γενικότερη κατάσταση και κλίμα και με αυτήν την έννοια σήμερα οι γερμανικές ομάδες ίσως να έχουν μια ώθηση παραπάνω στη προσπάθεια τους να προσθέσουν επιτυχίες και τιτλους.Υπαρχουν όμως και οι άλλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις, οι συγκυρίες, οι παίχτες που στέλνουν η δεν στέλνουν την μπάλα στα δίχτυα, το έμφυτο ταλέντο, οι φίλαθλοι αλλά και η τύχη! Όλα αυτά παίζουν τον ρολό τους. Και βεβαια,οσο και αν προσπαθήσουμε να κάνουμε εκτιμήσεις και προβλέψεις για το αν η τάδε ποδοσφαιρική δύναμη θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια η όχι , μην ξεχνάμε πως «μπάλα είναι και γυρίζει» και ίσως ο ποδοσφαιρικός οίστρος του…Robbery (!) να παίξει πιο καθοριστικό ρόλο από το στρατηγικό σχέδιο της Μέρκελ ή της κάθε Μερκελ...
.
Κώστας Π. Πετρίδης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)