Η ΣΚΟΥΡΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ: Σεπτεμβρίου 2012

Eίναι δυνατόν εν έτει 2012, σε συναυλία των Red Hot Chili Peppers ,να αναρωτιούνται όλοι « μα ποιό είναι αυτό το τραγούδι»?Και αυτό όχι μόνο μια φορά στη διάρκεια του πολυδιαφημιζόμενου show…

Σε όλη αυτήν την ιστορία που λέγεται rock’n’roll ,υπάρχουν τελικά κάθε λογής φρούτα .Έτσι ήταν πάντα. Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καλοστημένο και κερδοφόρο σκηνικό παγκοσμίως και σε όλα τα επίπεδα, που έχει σαν σκοπό την διάδοση της μουσικής σε συνδυασμό με τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη. Είναι ένας χορός που θέλουν δεν θέλουν οι καλλιτέχνες θα χορέψουν και σε τελικά ανάλυση καλά θα κάνουν γιατί εμάς τους μουσικόφιλους αυτό ακριβώς μας ενδιαφερει:το να τροφοδοτούμε τα αυτιά μας με ήχους και τα μάτια μας με ωραίες εικόνες από αυτούς που γουστάρουμε. Πόσο μεγάλη είναι η αναμονή μιας «μεγάλης συναυλίας» και πόση καύλα συσσωρεύεται σε ένα διψασμένο κοινό όταν πλησιάζει η ώρα να δεις ένα αγαπημένο γκρουπ..Και πόση αγωνία για το αν τελικά θα δικαιωθείς για τα έξοδα και την ταλαιπωρία ίσως,μετά το τέλος της συναυλίας. Και που κολλάνε σε όλα αυτά το rock’n’roll και η ολη μπίζνα που λέγαμε?

Να τολμήσω να πω σε αυτή την εισαγωγή το εξής:Υπάρχουν οι άκρως επαγγελματικές μπάντες και καλλιτέχνες,οι «αψεγάδιαστοι» ,αυτοί που δεν υπάρχει περίπτωση μέχρι τα 80 τους να σε δυσαρεστήσουν (με τις πλαστικές τους,τα γυμναστήρια,τα κομμωτήρια,τις αιμοκαθάρσεις …) και υπάρχουν και οι «άλλοι» που ενδεχομένως να σε απογοητεύσουν,εκτός και αν τελικά σε..απογειώσουν!Οι Red hot Chili Peppers δεν ανήκουν στη πρώτη κατηγορία. Ναι, αυτό ίσως να είναι ροκενρολ (η ότι απέμεινε από αυτό) ..και ας είναι και τούτη η μπάντα μέρος του όλου σκηνικού της showbiz.Θα μου πείτε βέβαια ότι το να μην ξέρεις σίγουρα τι θα δεις δεν είναι και τόσο επαγγελματικό, ναι… ή το ότι κάνεις ένα σωρό έξοδα για μια συναυλία ειδικά στην εποχή που ζούμε και μπορεί στο τέλος να το μετανιώσεις, ναι..δεκτά όλα αυτά, αλλά μην ξεχνάμε ότι το ροκενρολ δεν μπορεί και δεν πρέπει πάντα να είναι προβλέψιμο..
Σε αντίθεση λοιπόν με την μέτρια εντύπωση που είχα αποκομίσει πριν από 5 χρόνια στη Κοπεγχάγη,το βράδυ της 1ης Σεπτέμβρη στο Armec Arena της Σόφιας , οι RHCP μου χάρισαν μια δυνατή και συγκινητική συναυλιακή εμπειρία..Πήγαμε όλοι μαζί-όσοι μπορέσαμε βέβαια-παραγωγοί, ακροατές και φίλοι του Rockarolla,με μια άκρως επιτυχημένη απ όλες τις απόψεις εκδρομή ,την οποία θα θυμόμαστε για καιρό. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες,αλλά τέτοια να κάνουμε πάντα!

Ο χώρος αποδείχτηκε καλός για μια τέτοια συναυλία (μεγάλο κλειστό στάδιο-κάτι σαν το κλειστό του ΟΑΚΑ),αν και ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα γινόταν στον αρχικά προγραμματισμένο χώρο,που ήταν ένα ανοιχτό και μεγάλο στάδιο και άρα με εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Ο κόσμος από νωρίς συγκεντρωμένος και πολλοί, πάρα πολλοί Έλληνες να έχουν κατακλύσει αρχικά τις μπυραρίες και εστιατόρια της Σόφιας και στη συνέχεια τις περιοχές του σταδίου με πρώτες και καλύτερες τις ουρές που σχηματιστήκαν στα κιόσκια της Tuborg..
Όταν ξεκίνησε το εισαγωγικό κομμάτι και ένα ένα τα μέλη της μπάντας άρχισαν να καταλαμβάνουν τις θέσεις τους, επικράτησε πανζουρλισμός. Το βουλγάρικο κοινό είναι ακόμα διψασμένο(και εμείς βέβαια όταν πρόκειται για κάτι big) παρ όλου που τα τελευταία χρόνια οι γείτονες βλέπουν περισσότερες και μεγαλύτερες συναυλίες απ ότι εμείς..

Όσο τραβούσε η εισαγωγή, τόσο περισσότερη και η αγωνία για το ποιό θα είναι το πρώτο άκουσμα,το οποίο τελικά ήταν (δικαιολογημένα νομίζω) και το πρώτο τραγούδι του τελευταίου τους δίσκου, το Monarchy of Roses.Καλή επιλογή για άνοιγμα: Και προωθούμε το νέο δίσκο και δεν ξεκινάμε αμέσως τις επιτυχίες..Όταν στο ρεφρέν του τραγουδιού άναψαν τα φώτα του σταδίου και έγινε το (καλοστημένο) μπαμ με τον κόσμο να παραληρεί, σκέφτηκα ότι όλα δείχνουν ότι θα περάσουμε καλά απόψε..Εκεί βέβαια αναρωτιέσαι αν θα ακούσεις κυρίως το νέο υλικό η τα παλιά ,«σίγουρα» ,επιτυχημένα και αγαπημένα τραγούδια. Η συνέχεια με τα τρία επόμενα ήρθε και έδωσε τις απαντήσεις: ”Around the world”,Snow”,”Other side” και φυσικά το κοινό απογειώθηκε..Ειδικά στο πρώτο από τα τρία καταλαβαίνετε τι έγινε καθώς νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο «δυνατά χαρτιά» της μπάντας..
Ο ήχος αρκετά ικανοποιητικός, αρκεί να μην καθόσουν πολύ ψηλά και στις άκρες του σταδίου(ένα πραγματικά μεγαλοπρεπές κλειστό,με όλες τις προδιαγραφές για μια τέτοια συναυλία και ακουστική σχετικά καλή για τις διαστάσεις και κυρίως το ύψος του).Φώτα ,οπτικά εφέ και βίντεο προβαλλόμενα στο τεράστιο wall πίσω από τη μπάντα, όλα καλοζυγισμένα, καθόλου υπερβολικά και σε μερικές περιπτώσεις (Californication,Under the Bridge) άκρως επιτυχήμενα. Μα καλά,σκέφτηκα, είναι δυνατόν αυτή τη φορά να πάνε όλα καλα? Είναι…

Τελικά ,όσο προετοιμασμένο και να είναι ένα show και όσο σε καλή μέρα να είναι τα μέλη της μπάντας, αν δεν έχει κέφια ο front man η συναυλία θα πάει αλλού..Και ο ..Αντώνης ,είχε αυτή τη φορά πολλά από δαύτα..Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα της βραδιάς. Το δεύτερο είναι ότι (επανέρχομαι σε αυτό που λέω πιο πάνω εισαγωγικά),ότι οι RHCP είναι μια ιδιαίτερη και μερικές φορές απρόβλεπτη μπάντα, κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα πολύ μεγάλα ονόματα του χώρου. Θα δεις στο live τους 2 πράγματα που εμπεριέχουν το στοιχείο της «έκπληξης» και της διαφορετικότητας από τα καθιερωμένα, από το να πας δηλαδή σε μια συναυλία και να ακούσεις τις εκτελέσεις των δίσκων και μάλιστα μόνο τις επιτυχίες (η σίγουρη συνταγή δηλαδή) και να φύγεις χαρούμενος και «ευτυχισμένος»...

Το πρώτο είναι οι «πειραγμένες» εισαγωγές (εκτενείς ορισμένες φορές) στα τραγούδια που σίγουρα δεν ξεκινούν έτσι στον δίσκο, εισαγωγές με αρκετή δόση αυτοσχεδιασμού, πράγμα που είναι πολύ, μα πολύ ενδιαφέρον..Φυσικά όλα αυτά από μουσικούς που μόνο τυχαίοι δεν είναι….Το δεύτερο είναι κάποια από τα τραγούδια που απαρτίζουν το σετ λιστ και που σε καμιά περίπτωση δεν θα περίμενα να ακούσω, όχι μόνο εγώ φαντάζομαι .Ο συνδυασμός των παραπάνω με οδηγεί στο απλό συμπέρασμα ότι οι καλιφορνέζοι, θέλουν να περνούν και αυτοί καλά στη σκηνή και ταυτόχρονα να αναγκάζουν κάτι τύπους σαν εμένα να γράφουν 3 η ώρα τα ξημερώματα, ότι ναι ,μπορούν και δίνουν κάτι διαφορετικό και επαναλαμβάνω ενδιαφέρον ακόμα και σε ένα εμπορικότατο και καλοστημένο show..
Ενδιαφέρον λοιπόν το «μπλέξιμο» του Stone Gold Bush που οδήγησε τελικά στο Look Around-πέμπτου τραγουδιού της συναυλίας, ενδιαφέρον το ότι μετά τα Blood Sugar Sex & Magic/Cant Stop που όπως ήταν αναμενόμενο «κράτησαν τη φλόγα» αναμμένη ,μας πέταξαν την πρώτη μεγάλη έκπληξη της βραδιάς το Throw away your Television, (από το By the way LP,τραγούδι που όταν βγήκε το άλμπουμ σημασία δεν του έδιναν στις συναυλίες) και αμέσως μετά την δεύτερη:Την διασκευή του Orange Claw Hammer του Captain Beaefheart (!) τραγούδι που ερμήνευσε (απαγγέλλοντας μόνος του ουσιαστικά) ο Flea και που ανακάλυψα ψάχνοντας ,ότι δεν έχουν ξανασυμπεριλάβει ποτέ σε κάποιο live! Μάλιστα..
Ο κόσμος ψαχνόταν ακόμα να καταλάβει τι έγινε εδώ,όταν μπήκε η εισαγωγή του The Adventures of Rain Dance Maggie (πειραγμένο και αυτό) και κάπως έτσι ξαναμπήκε στο …ρουν της συναυλίας, χορεύοντας φυσικά. Όμως και εδώ πάλι η συνέχεια ήταν κόντρα στον υποτιθέμενο ρυθμό και στην πεποίθηση και σιγουριά μεγάλης μερίδας το κοινού ότι όλο το λαιβ θα είναι ένα ασταμάτητο χτύπημα και ξεφάντωμα..

-Right on time (έκπληξη και αυτή),Wet sand (μια από τις καλύτερες στιγμές καθώς είναι τραγουδάρα και ας με ρωτούσαν πολλοί ποιο είναι αυτό), και τέλος το Gong Li (παλιό b-side που είχαν να το παίξουν και αυτό από το 1999-2000).Και πάλι όλοι ρωτούσαν ποιο είναι αυτό και η αλήθεια είναι ότι και εγώ το είχα ξεχάσει. Μάλιστα…

Μακράν η καλύτερη στιγμή φυσικά ήταν το Under the Bridge,με τον κόσμο να τραγουδά από την αρχή ως το τέλος και τα πρώτα ρίγη να διαπερνούν το σώμα μου,feeling που νιώθει κανείς όταν ακούει ζωντανά ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι ή όταν το κοινό δημιουργεί μια τέτοια ατμόσφαιρα σαν αυτή που ζήσαμε μέχρι να σβήσει ο ύμνος της καλιφορνέζικης μπάντας (και ένας από τους ύμνους των 90’ς).Πως να αφήσεις στη συνέχεια ανικανοποίητο ένα ενθουσιασμένο και μαγεμένο κοινό? Οχι,δεν το αφήνεις..Του ρίχνεις πρώτα μια σπηνταριστή εκτέλεση του Higher Ground του Stevie Wonder (και άλλη έκπληξη από το 1989…) και «σβήνεις» με Californication και By the Way!Η αδρεναλίνη στα ύψη και η μπάντα φεύγει από τη σκηνή για να προετοιμαστεί για το encore μέσα σε αποθέωση..

Τυπική διαδικασία το encore?Διαφωνώ, γιατί ίσως εδώ στηρίζεται και η τελευταία εντύπωση και ολοκληρώνεται το όλο σκηνικό-άσε που πολλές φορές στο τέλος..ξυρίζουν το γαμπρό. Με μια εισαγωγή διαρκείας στηριζόμενη στη δεξιοτεχνία των Flea (ο οποίος «έσκασε» στη σκηνή με ζογκλερικό τρόπο και περπάτημα με τα χέρια)και του εκπληκτικού και απόψε ντράμερ Chad Smith, το φινάλε της βραδιάς ξεκινά με το καινούργιο Factory of Faith ( 4 συνολικά λοιπόν από το νέο άλμπουμ) ,συνεχίζει με το Soul to Squeeze που ξεθάφτηκε και αυτό πρόσφατα και στο τέλος μπαίνει ο δυναμίτης που λέγεται Give it Away και που κατά τη γνώμη μου η επιτυχία του τότε , αλλά και ο ευφυέστατος συνδυασμός rock/funk/hip hop άλλαξε την πορεία της μπάντας και επηρέασε κόσμο και κοσμάκη..Πειραγμένο και αυτό,μεγάλο σε διάρκεια,με τα μέλη της μπάντας να χορεύουν,να πηδάνε και να κάνουν διάφορα μεταξύ τους..Ωραίες οι στιγμές όπου όλοι ερχόντουσαν κόντα στον κιθαρίστα ή στον ντράμερ κάνοντας κύκλο και φυσικά χτυπιόντουσαν ασταμάτητα (σχεδόν)!
Γύρισα πάλι και κοίταξα πίσω προς τις κερκίδες(είχα καταφέρει να πάω αρκετά κοντά) και έβλεπα μόνο όρθιο κόσμο να χορεύει.. το Final Jam έκλεισε το show με τους συνήθεις ύποπτους να αποχαιρετούν τον τραγουδιστή που ως κάλος φροντμαν (….),έφυγε πρώτος από τη σκηνή..
Ανεξάρτητα με την διάχυτη και άπλετη ικανοποίηση που έβλεπες παντού και σε όλους, ακόμα και σε κάτι άσχετους με την ροκ βούλγαρους ψιλο-μεσήλικες-δημόσιους υπάλληλους( σορυ guys) ήμουν δυο φορές χαρούμενος καθώς όπως έγραψα και στην αρχή ,πριν από 5 χρόνια είχα δει κάτι άλλο, κάτι άνοστο και σε μερικά σημεία ίσως και βαρετό(στα ελαφρυντικά τότε ήταν η κούραση των μελών της μπάντας καθώς μια μέρα πριν εμφανιζόταν στην άλλη άκρη της Ευρώπης, αλλά και ο κακός καιρός με βροχές λάσπες κλπ).

Εκτός από τα 3 γνωστά και ιδρυτικά μέλη ,ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στο «πιτσιρικά» και αντικαταστάτη του Frussiante στην κιθάρα (ο ίδιος ο Frussiante τον έφερε στο γκρουπ),Josh Klinghoffer, ο οποίος στάθηκε επάξια στο δύσκολο κομμάτι του(στάθηκε μεταφορικά μόνο διότι κάποιο πρόβλημα είχε με το πόδι του και αναγκάστηκε να βγάλει τη βραδιά παίζοντας καθιστός με μοναδική εξαίρεση το Give it Away όπου δεν άντεξε ο άνθρωπος και σηκώθηκε και αυτός).
Την παράσταση βέβαια έκλεψε ο Flea τόσο για το εκρηκτικό και powerful παίξιμο στο μπάσο του ,όσο και για την κινητικότητα του επι σκηνής, πράγμα που άφηνε πολλές φορές το κοινό άναυδο(θύμιζε νομίζω λίγο Αngus Young!!).Ο Anthony Kiedis –αν και όχι ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό, ήταν απολαυστικός, είχε κέφια και η φωνή του ανταπεξήλθε σχεδόν μέχρι τέλους. Ο frontman που ξέραμε από αυτά που ακούγαμε και βλέπαμε παλιά, συν μερικά χρονάκια παραπάνω που φυσικά δεν κρύβονται στη σκηνή…

Παραπάνω προσπάθησα να σας περιγράψω και να σας μεταφέρω το στίγμα και την «μυρωδιά» που αφήνει μια δημοφιλέστατη και μακροβιέστατη μπάντα, πρόσφατα ενταγμένη μάλιστα και στο RocknRoll Ηall of Fame, η οποία παίζει μεν καλά το παιχνίδι της showbiz, όμως επί σκηνής τουλάχιστον θέλει να το κάνει με τους δικούς της όρους. Σκεφτείτε μόνο το εάν αντί για τις 4-5 εκπλήξεις της βραδιάς ,έπαιζαν τραγούδια σαν το Danni California,Aeroplane,Hump de Pump,On Mercury,Scar tissue,Tell me baby και παει λέγοντας..Μα και χωρίς αυτά,ο κόσμος «γέμισε» και στα 7 δεκαπεντάλεπτα που κράτησε η εμφάνιση των Peppers στη Σόφια, πέρασε καλά. Αξιζε τελικά η δεύτερη προσπάθεια να τους δω και ας «με φάγαν» πάλι τα χιλιόμετρα..
Κώστας Πετρίδης

** Απ ότι μάθαμε στη συναυλία της Αθήνας τα πράγματα ήταν διαφορετικά με βασικό υπαίτιο τον κακό ήχο (ως πότε…) εκτός και αν η μπάντα έπαιξε διαφορετικά ή ίσως να συνέβησαν και τα 2..Ειναι και θέμα τύχης?
**ευχαριστώ θερμά τους τοπικούς διοργανωτές για την απόλυτη εξυπηρέτηση που μου επιφύλαξαν, όταν έξω από το στάδιο,την τελευταία στιγμή, έμαθα ότι τελικά δεν θα μπορέσω να φωτογραφήσω την συναυλία με τη σχετική άδεια που είχαν υποσχεθεί, πράγμα που με οδήγησε στο να θυμηθώ αυτό που έκανα πάντα τον παλιό καλό καιρό…