Πολλές εκπλήξεις περίμεναν τον πράκτορα 777 στην τελευταία του αποστολή...
Δεν είχα τελειώσει καλά καλά το δεύτερο ποτήρι από το αγαπημένο μου bourbon, όταν ο χαρακτηριστικός ήχος της καμπάνας του ταχυδρομείου μ' έκανε να πεταχτώ από την καρέκλα. Η τραχιά και ζεστή φωνή της Amy (πιο ζεστή και απ' αυτήν την αποπνικτική νύχτα του Ιούνη) γέμιζε το άδειο από γυναικεία παρουσία γραφείο μου και καθώς διάβαζα το μήνυμα έβαλα στο πικ απ ξανά το Back to Black.
Αναμενόμενο. Καινούρια αποστολή. Η Υπηρεσία δεν καταλαβαίνει από ζέστες και καλοκαιρινές διακοπές. Πάλι καλά που αντί για καμιά αφρικανική τριτοκοσμική χώρα, αυτήν τη φορά με στέλνει στο Βορρά. Κοπεγχάγη. Εντάξει, ας πούμε ότι αυτά είναι τα καλά αυτού του βρωμοεπαγγέλματος.
Στόχος, ο εντοπισμός, η σύλληψη και η μεταφορά σε ασφαλές σημείο, Εκείνης.
Πάλι Εκείνης; Θεέ μου, πόσο με έχει ταλαιπωρήσει... και πόσες αποστολές ως τώρα... Βουδαπέστη πέρσι, Βαρκελώνη φέτος, Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο παλιότερα...
Αυτήν τη φορά οι πληροφορίες ήταν σαφείς. Θα βρίσκεται στο Roskilde Festival και μάλλον με δημοσιογραφική ταυτότητα. Πρόσχημα, η "κάλυψη" του φεστιβάλ. Όπως και για μένα άλλωστε. Μοναδική ευκαιρία. Στο κάτω κάτω, τι θα έχανα εδώ στο Σαλονίκι Σίτι; Τον καύσωνα και τις πυρκαγιές; Ή μήπως τις τρελές συναυλίες; Το πρωτάθλημα έτσι κι αλλιώς αργεί να ξεκινήσει κι όλη η μαφία που ασχολείται με τούτο πήγε διακοπές. Οπότε...
Έκανα τον τελευταίο έλεγχο στα απαραίτητα, όταν η ξανθιά και καλλίγραμμη τσέχα αεροσυνοδός μού είπε να δέσω τη ζώνη μου. Τα είχα όλα. (Όπως κι αυτή άλλωστε.) Ταυτότητα, press card, διαπίστευση, την τελευταίας τεχνολογίας φωτογραφική μηχανή, το φλασκί μου γεμάτο και τον μόνιμο συνεργάτη και "εκτελεστή" ΤΤ (αρχικά) δίπλα μου. Τα υπόλοιπα θα μου τα προμήθευε ο σύνδεσμος στην Κοπεγχάγη.
Πράγματι, ο Γιάννης μου τηλεφώνησε 3 λεπτά μετά την παραλαβή των αποσκευών. Ήρθε και μου μίλησε αυτός. Εγώ δεν τον ήξερα φυσικά. "Θα χρειαστείς αδιάβροχο και μάλιστα καλό" ήταν οι πρώτες του κουβέντες. Αυτό ήταν το σύνθημα. "A hard rain is gonna fall" του ψιθύρισα..., μόνο που εκτός από παρασύνθημα, και τραγούδι του Dylan, ήταν και η πικρή πραγματικότητα. Έξω έριχνε γάτες και σκύλους...
O Γιάννης, ή Johann καλύτερα, γνώστης της τοπικής πραγματικότητας και λάτρης της λίθινης εποχής, μας έμπασε μέσα στο χώρο του φεστιβάλ. Χρειάστηκε να διασχίσουμε χιλιόμετρα μέσα από λασπώδεις, υγρές και επικίνδυνες περιοχές εφοδιασμένοι με αδιάβροχα και γαλότσες (να θυμηθώ να τις χρεώσω στην Υπηρεσία), περάσαμε όμως απαρατήρητοι. Ευτυχώς που δεν πήρα την καμπαρτίνα μου - θα ξεχώριζα σαν την ελληνίδα μέσα στο γάλα...
Σκεφτόμουνα τον καυτό ήλιο και την ξανθιά άμμο της πατρίδας, καθώς περπατούσα μέσα στη βροχή και τη λάσπη που έφτανε πάνω από τον αστράγαλο. Ξαφνικά, μια γνώριμη μελωδία ήχησε στ' αυτιά μου ενώ μια αιθέρια φωνή "γέμισε" την υγρή και ταλαιπωρημένη από τις χιλιάδες ανθρώπινες παρουσίες ύπαιθρο. Είχε ήδη ξεκινήσει η συναυλία των Arcade Fire στην Αρένα. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το stage ήταν σκεπαστό με τέντα, δίνοντας καταφύγιο από τη συνεχή βροχή σε χιλιάδες μουλιασμένους. Γρήγορα αγόρασα την μπίρα μου και καθώς έστριβα το τσιγάρο μου με δυσκολία - το σακουλάκι με τον καπνό είχε βραχεί, η μπάντα έπαιζε το "No cars go". Μ' αρέσουν τούτοι, σκέφτηκα. Ίσως αρέσουν και σε Εκείνη, οπότε θα κάτσω λίγο εδώ. Γρήγορα η μουσική των καναδών κυριολεκτικά με παρέσυρε, σιγά σιγά προχώρησα μπροστά και η πρώτη έκπληξη ήταν γεγονός: το λάιβ ήταν υπέροχο, η μπάντα τα έδινε όλα, οι μουσικές εκπληκτικές, ολοζώντανες και η ανταμοιβή του κόσμου ανάλογη. Εκείνη όμως πουθενά...
Η βραχνή φωνή του ΤΤ μ' έκανε να επανέλθω στην πραγματικότητα. Μόλις είχε τελειώσει με τη δική του διαπίστευση (οι κανόνες επέβαλαν να συναντιόμαστε εντός του πεδίου επιχειρήσεων και όχι κατά την είσοδο σ' αυτό).
"Μπος, πρέπει να πηγαίνουμε σιγά σιγά προς τη σκηνή πορτοκάλι." Το 'χα ξεχάσει. Είχαμε ραντεβού με τους "δολοφόνους". Στο δρόμο σκέφτηκα να τσιμπούσαμε κάτι, όμως η γνωστή αλλεργία που με πιάνει όταν στέκομαι σε ουρές έκανε το στομάχι μου να περιμένει κι άλλο. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητη και εκνευριστική, όταν ανακατευτήκαμε με το πλήθος της orange stage. Χωριστήκαμε για να μοιράσουμε το ψάξιμο. Σχεδόν αμέσως έπεσαν τα πρώτα ριφ του Dave ενώ η εκφραστική και τρεμάμενη φωνή του Brandon ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα: "you sit there in your heartache, waiting on some beautiful...". Σταμάτησα. Ο καπνός είχε βραχεί ανεπανόρθωτα, ευτυχώς βρήκα στην τσέπη μου ένα ξεχασμένο πακέτο Κάμελ. Χρειαζόμουν μια γουλιά από το ιρλανδέζικο ουίσκι που είχα για τις δύσκολες ώρες ή για τις ωραίες στιγμές. Και δω είχα μια τέτοια.
Δεν είχα ξαναδεί τους Killers και ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι με τέτοιο παλιόκαιρο θα έβλεπα μια γαμάτη συναυλία. Ο κόσμος χοροπηδούσε αγνοώντας το νόμο της βαρύτητας και το νόμο του βούρκου που είχε επιβληθεί σε κάθε σπιθαμή εδάφους και ο Brandon συνέχιζε να ουρλιάζει: "destiny is calling me, open up my eager eyes, cos' I'm Mr. Brightside...".
Οι στίχοι με έκαναν να θυμηθώ τη δικιά μου μοίρα..., έπρεπε να συνεχίσω το ψάξιμο... Αποφάσισα να ακούσω και το πλέον "σκουριασμένο" "All the things that I' ve done", που είναι και το αγαπημένο μου άλλωστε, και με το οποίο αποχαιρέτησε η μπάντα το κοινό. Κρίμα που δεν είχαν και 2-3 μαύρες πάνω να τραγουδούν τα γκόσπελ. Έφυγα από τη συναυλία "γεμάτος" και με τη σκέψη ότι είχα κάτι κοινό με τον Brandon Flowers. Εκτιμάμε και οι δυο πολύ το Αφεντικό...
Αυτήν τη φορά διαπίστωσα μια δυσαρέσκεια στη φωνή του ΤΤ όταν μου λέγε ότι προς στιγμή είχε εντοπίσει Εκείνη μέσα στο πλήθος και ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο καθώς μάλλον έφευγε για τα λεωφορεία. Έπρεπε να βιαστούμε και το χειρότερο, έπρεπε να αφήσουμε πίσω τη συναυλία της Bjork. Πόσο ακόμα όμως θα αντέχαμε με το νερό να έχει ποτίσει σχεδόν τα πάντα μέσα μας; Η φωνή της ισλανδής θεάς μας καλούσε σα σειρήνα καθώς στην κυριολεξία έσχιζε τον αέρα...
Ο κόσμος που σθεναρά αποφάσισε να κάτσει είχε ήδη μαγευτεί. Σκέφτηκα 2 πράγματα καθώς περνούσα μέσα από λίμνες νερού και λασπωμένους "δρόμους": Τι άλλο θα χάσω κυνηγώντας Εκείνη; Πόσες και ποιες συναυλίες θα γινόντουσαν τελικά κάτω από τέτοιες συνθήκες στο Ελλαδιστάν; Αυτές ήταν και οι τελευταίες σκέψεις μου εκείνο το βράδυ.
Ξύπνησα την άλλη μέρα με πονοκέφαλο και κενό μνήμης, σίγουρα όχι από το ουίσκι. Μάλλον κάποιο αναισθητικό, αφού και ο ΤΤ είχε πάθει ακριβώς το ίδιο. Εκείνη είχε προστασία. Και με κάποιο τρόπο είχαμε γίνει αντιληπτοί. Μας ξέφυγε στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα. Η αποστολή βρισκόταν σε δύσκολο σημείο, όμως κάθε σκέψη για εγκατάλειψη ήταν απαγορευμένη.
Αυτήν τη φορά μπήκαμε μαζί στο φεστιβάλ. Απλά ο ΤΤ εξαφανίστηκε για λίγα λεπτά και επέστρεψε με μια ξανθιά περούκα και μουστάκι - το ξυρισμένο του κεφάλι αποτελούσε εύκολο στόχο. Εγώ απλά άλλαξα ρούχα και φόρεσα το αλά Red Hot Chili Peppers σκουφάκι που κρατούσα για τη συναυλία τους. Ακολουθήσαμε το πλήθος και χωριστήκαμε διακριτικά στη συναυλία των My Chemical Romance, δίνοντας ραντεβού στην κεντρική σκηνή. Θα 'θελα να τα δω τα αμερικανάκια, όμως ο αντιπερισπασμός με έβγαλε πάνω στο ξεκίνημα των Κτηνο-αγοριών. Ο κόσμος ούρλιαζε και χειροκροτούσε όταν εμφανίστηκαν πρώτοι στο stage o Adam και o Mike. Με τα πρώτα scratches λες και μπήκαν όλοι στην πρίζα. Μάλλον ήμουν τυχερός, αφού δεν έτυχε να δω τους Beastie Boys ποτέ και απ' ό,τι έμαθα στην Αθήνα διέκοψαν αναγκαστικά τη συναυλία τους για χάρη κάποιων ανεγκέφαλων - ευτυχώς που δεν πήγα- οπότε στάθηκα λίγο ν' απολαύσω. Αν και είχα συνέχεια το νου μου σ' Εκείνη, πρέπει ν' ομολογήσω πως σιγά σιγά άρχισα να κουνιέμαι ασυναίσθητα με το ρυθμό. Οι τύποι δεν παίζονται κι ας μην είναι πια εκείνα τα θρασύτατα πιτσιρίκια που τίναξαν στον αέρα τα μουσικά στεγανά των 80'ς. Φοβερό πάρτι. Έπρεπε να φύγω για το media village και ξεκίνησα με λύπη όταν με χτύπησε το Sabotage, το κράτησαν για τελευταίο. Χάθηκε η μπάλα και μαζί και ο ΤΤ που μέχρι εκείνη την ώρα τον έβλεπα. Πάλι καλά που αρνήθηκαν να παίξουν και το Fight for your right, τότε δεν ξέρω τι θα γινόταν...
Η έρευνα στο media village κατέληξε άκαρπη, ή μάλλον κατέληξε σε ένα καλό μεξικάνικο και καυτερό γεύμα on the foot. Εκείνη ήξερε ότι θα την ψάχναμε εκεί και μάλλον δύσκολα θα εμφανιζόταν. Αναγκαστικά και με το ζόρι κάναμε παρέα σε δυο σουηδέζες, που μετά τα πρώτα 10 λεπτά άρχισαν να μας καλούν σε πάρτι συγκεντρώσεις και αλλά ωραία πράγματα που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν.
Πάνω στο ωραίο, ήρθε το μήνυμα από τον Johann. "Ραντεβού στην κεντρική σκηνή, υπάρχουν νέες οδηγίες". Φύγαμε αμέσως. Είχαν ήδη ξεκινήσει οι Βασίλισσες της Λίθινης Εποχής και ξέρω ότι ο Johann τους λάτρευε. Βρήκε όμως το χρόνο να μου δώσει την πληροφορία ότι πιθανόν Εκείνη να ήθελε να παραδοθεί - σύμφωνα με κάποια υποκλοπή που έγινε το πρωί. Ήταν δύσκολο να μιλήσουμε, καθώς ο ξερός και τραχύς ήχος της κιθάρας καθώς και η φωνή του Josh Homme κάλυπταν τα πάντα. "Γιάννη, του είπα στο αφτί, θες να τελειώσει η συναυλία και να τα πούμε μετά;" Κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του και καθώς η μπάντα ξεκινούσε μανιασμένα το No one knows, έφυγε μπροστά για να δει καλύτερα. Δεν τον ξαναείδα εκείνο το βράδυ. Αυτή η επιχείρηση, σκέφτηκα, κινδυνεύει από 2 πράγματα. Το ένα μάλλον είναι το rock 'n' roll, και οι Queens of the Stone Age μάλλον καλά το κρατούν τόσο καιρό...
Η νύχτα έκλεισε με ένα πέρασμα από τους Peter Bjorn and John, συμπαθητικοί δεν λέω αλλά όχι του πολύ γούστου μου και μια συναυλία που αν γινόταν στο Ελλαδιστάν ίσως να μην τελείωνε ποτέ. The Brian Jonestown Massacre. Όχι, δεν έχω ξαναδεί frontman και ψυχή συγκροτήματος (Anton Newcombe) να ειρωνεύεται και να βρίζει μέρος του κοινού και αυτό να χειροκροτεί ζητώντας κ' άλλο! Παρά τις ιδιοτροπίες και εκκεντρικότητες σε σημείο μαλακίας, η μπάντα και ο ίδιος "έσκιζε". Αυθεντικό rock 'n' roll! - οι Stones στα νιάτα τους!
Το ραντεβού ήταν την επόμενη μέρα στη συναυλία των Who, σύμφωνα με τις κρυπτογραφημένες οδηγίες που άφησε ο Johann το πρωί στο ξενοδοχείο (ένα συμπαθητικό και σχετικά ήρεμο μοτέλ στην καρδιά της Κοπεγχάγης, δίπλα στον κεντρικό σταθμό). Εκεί θα ερχόταν σε επαφή Εκείνη, με αδιευκρίνιστο τρόπο. Εμείς απλά έπρεπε να είμαστε σε προκαθορισμένο σημείο. Πήγαμε μάλλον νωρίς και αφού περάσαμε να πούμε ένα γεια στον παλιόφιλο Mark Lanegan, χωρίς αποτέλεσμα όμως αφού είπε όλο κι όλο 2 τραγούδια με τους Soulsavers, πέσαμε πάνω σε ένα τεράστιο μπαλόνι που ερχόταν με φόρα από την πορτοκαλί σκηνή. Νόμιζα ότι κάποιο σημάδι ή κόλπο ήταν και το χέρι μου πήγε αμέσως στην μέσα τσέπη του τζάκετ. Τελικά επρόκειτο για ένα από τα πολλά balloons που εκτόξευσαν οι Flaming Lips στη συναυλία τους. Προς στιγμή παρασύρθηκα με όλο αυτό το απίστευτο show που έδιναν! Χορεύτριες, κλόουν, Άι-Βασίληδες, καπνοί, κομφετί, καρτούν, μουσικοί - όλοι ένα κουβάρι επί σκηνής. Η μουσική στροβίλιζε στον αέρα και ο κόσμος παραληρούσε! Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Μουσική και οπτική πανδαισία. Χρώματα, Ελευθερία, Πανήγυρης!
Στηθήκαμε εκεί που έπρεπε και περιμέναμε. Τα πράματα ήταν καλύτερα την τρίτη μέρα στο φεστιβάλ. Ο καιρός καλυτέρευσε αισθητά και η διάθεση του κόσμου αντίστοιχα. Όπως όταν έρχεται η άνοιξη, έτσι ακριβώς έβλεπες την αναγέννηση στο πρόσωπο του ταλαιπωρημένου κοινού που παρεμπιπτόντως εδώ και ώρα ήταν κάθε ηλικίας. Οι παλιοί ήξεραν ίσως, ενώ τα πιτσιρίκια ήρθαν μάλλον από περιέργεια.
Όταν
βγήκαν οι Who στη σκηνή, ένιωσα περίεργα. Από τη μια είχα μπροστά μου
μια από τις αγαπημένες μου μπάντες -όταν ήμουν στην ηλικία που
βρισκόταν το κατάξανθο πιπίνι μπροστά μου- από την άλλη δεν ήθελα τέτοια
δύσκολη μέρα να βρεθώ σε άλλη μια κηδεία ροκ μπάντας (απ' αυτές που
πολύ συχνά και πετυχημένα γίνονται στο Ελλαδιστάν τα τελευταία χρόνια,
σε σημείο πλέον όλοι οι συνταξιούχοι σταρ να θέλουν σ' αυτήν την
πονεμένη χώρα ν' αφήσουν τα κόκαλά τους).
Χα! Πώς είπατε; Με το που άρχισε να παίζει στην κιθάρα ο Townsend το I can't explain διαλύθηκαν όλα τα σύννεφα (τη θέση τους πήραν άλλα, μυρωδάτα νέφη καπνού). "Κύριοι, εδώ βρίσκεται η ιστορία του rock'n'roll, ή καθίστε εδώ και χορέψτε μ' αυτά που θα σας κάνουμε, ή να πάτε στο καλό". Σε μεγάλα κέφια ο Pete, αλλά και o Roger - οι μόνοι εν ζωή από την αρχική σύνθεση, με τον Κeith και τον John να κοιτούν από ψηλά. Δεν μ' ένοιαζε κι ας τους έβριζα πέρσι για την επανίδρυση. Ανακατεύτηκα με τον κόσμο που δεν είχε καταλάβει ακόμα τι τον χτύπησε και τραγουδούσα όπως τότε που πηγαίναμε μαζί σχολείο... The seeker, Baba o' riley, Won't get fooled again, You better you bet, Magic bus, Behind blue eyes, The kids are all right...Tι να πω; Για τη φοβερή διασκευή τους στο Μy generation, όπου ο Townsend τραγουδούσε αυτοσαρκαζόμενος, "I hope I' ll die before I get... older than you, and you and you!!, δείχνοντας κάποιους μέσα στο πλήθος...;
Φαντάσου τι έκανε αυτή η μπάντα επί σκηνής στα 70'ς... (και τι κάνει βέβαια εδώ μπροστά μας 40 χρόνια απ' το καλοκαίρι της αγάπης..., OK, το ροκ είναι μουσική από νέους για νέους, δεν αντιλέγω. Τι στο διάολο είναι όμως αυτό που δίνει τόση δύναμη και ενέργεια σε ένα λάιβ 65ρηδων; Τα αξεπέραστα τραγούδια; (Πόσα γκρουπ σήμερα θα 'θελαν να έχουν ένα See me, feel me στον κατάλογο τους;). Η μεγάλη αξία των μουσικών; Δεν ξέρω. Οι Who ήταν ένα τεράστιο κεφαλαίο στο ροκ. Τραγουδούσα μαζί με τον Roger το Who are you όταν βρήκα το σημείωμα στην τσέπη, την ώρα που έψαχνα το φλασκί με το ουίσκι. Ούτε που είχα καταλάβει μέσα στον εκστασιασμό την κίνησή Tης. "Θα έχεις την ευκαιρία να με τσακώσεις αύριο στις 7μμ στη συναυλία των Muse..."
Έχασα
το φως μου. Εγώ χτυπιόμουνα σα μικρό παιδί με τους γερο-αγέραστους και
Εκείνη μόνο που δεν μου πήρε το πορτοφόλι από την τσέπη. Άναψα ένα
τσιγάρο και καθώς άκουγα την εκπληκτική εκτέλεση μέρους του Tommy (το
κρατούσαν για το τέλος), σκέφτηκα ότι αυτή η επιχείρηση τελικά, από ένα
και μόνο πράγμα κινδύνευε, το rock'n'roll...
Ο TT επέμενε να δούμε και τους καλιφορνέζους σούπερ σταρ. Έτσι κι αλλιώς η Αποστολή είχε ξεφύγει απ' τα χέρια μας, μια συναυλία ακόμα τι θα πείραζε; Ήθελα να 'ξερα πώς θα δικαιολογήσω κάποια πράγματα στην αναφορά μου... Τότε πρόσεξα το μήνυμα στη συσκευή μου: "Συνεχίστε κανονικά. Η αποστολή πρέπει να ολοκληρωθεί πάση θυσία και με κάθε κόστος." Αυτό κάναμε. Γεμίσαμε εφόδια, ήπιαμε κάνα 2 μπίρες και γυρίσαμε στην orange stage. Το πλήθος τεράστιο και στριμωγμένο. Και ανυπόμονο. Ίσως και έτοιμο να εκραγεί. Η αλήθεια είναι ότι ένα τέτοιο γκρουπ, με τέτοιες συνθήκες, θα μπορούσε να "τινάξει στον αέρα" το φεστιβάλ. Δεν το 'κανε όμως. Οι Red Hot Chili Peppers βγήκαν στην ώρα τους, "βασανίζοντας" για κάνα δεκάλεπτο το κοινό με την instrumental εισαγωγή - και τέλειωσαν στην ώρα τους. Μια τέτοια συναυλία δεν θα μπορούσε να μην είναι καλή. Εγγύηση τα τοπ-τεν τραγούδια που είπαν (και τα αλλά τόσα που δεν είπαν) συν το ότι αυτό το γκρουπ έχει τον τρόπο του. Βέβαια να πω την αμαρτία μου, λίγο κουρασμένοι μου φάνηκαν -ειδικά ο Anthony- άσε που όλο το "κουπί" το τράβηξαν ο Flea και o Frusciante... Ήπια μια γουλιά ουίσκι και ευχήθηκα να ακούσω το Under the bridge. Μάταια όμως. Το Other side; Ούτε... Πάλι καλά που ξύπνησα με το Give it away και τις αναφορές στους Clash και τους Ramones... Ωραίες στιγμές και γλυκές αναμνήσεις.
Μάλλον περίμενα περισσότερα απ' αυτό το λάιβ, όπως επίσης περίμενα η αποστολή μας να είχε αποτέλεσμα, κάτι που τώρα πια ήταν αμφίβολο. Φύγαμε αμέσως για να ξεκουραστούμε, παρ' όλο που ήταν Σαββατόβραδο και ο κόσμος εδώ το γλεντάει μέχρι το ξημέρωμα (το οποίο πληροφοριακά ξεκινάει απ' τις 4 και κάτι...). Η επόμενη θα ήταν κρίσιμη μέρα και το ξέραμε.
Τέταρτη
και τελευταία μέρα εδώ στο Roskilde. Και ηλιόλουστη, επιτέλους. Είχα
αρχίσει να συνηθίζω την υγρασία και τη λάσπη από την Πέμπτη και μου
φάνηκε περίεργο που σήμερα απουσίαζε. Γλυκειές κατάξανθες φατσούλες
ξεπρόβαλαν από παντού, γεμάτες κέφι, όρεξη και πλατιά χαμόγελα! Πού ήταν
τόσες μέρες; Στον αέρα πάντως κυριαρχούσε μια βαριά και ενοχλητική
μυρωδιά - δημιούργημα προφανώς της πολυπληθούς ανθρώπινης παρουσίας,
αλλά και της "ανακύκλωσης" μπίρας (μιλάμε για χιλιάδες λίτρα
κατανάλωσης) η οποία από κάπου έπρεπε να "βγει". Σκεφτόμουνα τι θα
έλεγαν στην πατρίδα αν έβλεπαν κοριτσάκια να κατεβάζουν τα βρακάκια τους
δημοσίως και να αποθέτουν την μπίρα ...όπου έβρισκαν. Εδώ ήταν μάλλον
φυσιολογικό... (Τώρα κατάλαβα ποιες εννοούσες όταν είπες πως μερικές φωτογραφίες δε θα τις μοιραστείς μαζί μας - εκδ)
Βρεθήκαμε ακριβώς στο σημείο που υπέδειξε Εκείνη στο σημείωμα. Ήμουν νευρικός και αγχωμένος. Ήρθε η ώρα επιτέλους; Τέλος αυτή η τρελή καταδίωξη εδώ και χρόνια που κόστισε υλικά και συναισθηματικά; Και τι θα ζητούσε για να παραδοθεί; Ή μήπως ήταν μια ακόμα παγίδα;
Ρύθμισα την φωτογ. μηχανή στο ειδικό πρόγραμμα και περίμενα. Όταν ξεκίνησε ν' ακούγεται η μουσική απ' τα ηχεία και βγήκαν οι Muse επί σκηνής, έγινε πανζουρλισμός. Θα πρέπει να 'ναι πολύ δημοφιλείς εδώ, σκέφτηκα. Μόνο που σιγά σιγά άρχισαν να αποδεικνύουν κιόλας το γιατί. Ο ήχος εξαιρετικός και ο Mathew όλα τα λεφτά. Θες δε θες, η μουσική θα σε παρασύρει ή μπορεί να σ' απογειώσει κιόλας (αναλόγως τα κέφια και πόσο έχεις πιει). Μελωδική και δυνατή. Σκληρή και ευαίσθητη συνάμα. Με εξάρσεις και δραματικό τόνο κάθε τόσο. Ο κόσμος γνώριζε τους περισσότερους στίχους και τραγουδούσε μαζί με τον Mathew. "far away, this ship is taking me far away...". Ναι, πλησίαζε η ώρα να φύγω και μακριά, σκέφτηκα, καθώς άκουγα την παθιασμένη εκτέλεση του Starlight.
Η
λάμψη με χτύπησε ξαφνικά στα μάτια και παραλίγο να χάσω την ισορροπία
μου. Μόνο που δεν προέρχονταν από κάποιο προβολέα αλλά από ένα
αστραφτερό πρόσωπο και ένα χαμόγελο που νομίζω ότι το 'χα ξαναδεί.
Εστίασα με τη μηχανή. Πάτησα το κουμπί και μέσω του ειδικά
ενσωματωμένου επεξεργαστή σε λίγο είχα την αναγνώριση στην οθόνη μου.
Ήταν Εκείνη, μπροστά μου στα 5-6 μέτρα! Μόνο που μας χώριζαν τα 2
διαχωριστικά κάγκελα που δημιουργούσαν μια κενή ζώνη μεταξύ της πρώτης
σειράς και της επόμενης που ήμουνα εγώ. Μου την έφερε, σκέφτηκα. Μπορώ
να την δω, δεν μπορώ να την πλησιάσω όμως πριν τελειώσει η συναυλία!
Κάθε απόπειρα θα σκόνταφτε στους ευγενικούς μεν σεκιουριτάδες, που
όμως με μιας μπορούσαν να γίνουν πολλοί και αποτελεσματικοί. Δεν ξέρω
γιατί, όμως μ' έπιασε ταχυπαλμία. Εκείνη στεκόταν ήσυχη και είχε ένα
εντελώς ήρεμο και ικανοποιημένο χαμόγελο. Ήταν πολύ όμορφη, κούκλα
βγαλμένη από όνειρο. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα και αποκάλυπτε έτσι
το υπέροχο πρόσωπό της. Είχα να την δω από πέρσι όταν μου ξέφυγε
τελευταία στιγμή στο μετρό της Βουδαπέστης, αφήνοντας με, με τις
αναμνήσεις μιας αξέχαστης νύχτας. Γύρισε και με κοίταξε, ήταν σα να μου
μιλούσε. Δεν ήταν δύσκολο ν' ανοίξουμε την κουβέντα από απόσταση κ' ας
είχε τόση φασαρία - ήμασταν και οι δυο καλά εκπαιδευμένοι σ' αυτό.
Έτσι σταμάτησα να κοιτάω τα εξωτικά και πανέξυπνα μάτια της και
συγκεντρώθηκα στα ζουμερά και φιλήδονα χείλη της.
- Πάει καιρός... της είπα.
- "Our time is running out", απάντησε δείχνοντας μου τον τραγουδιστή που εκείνη την ώρα κορύφωνε το live με το γνωστό χιτ.
- "You' re something beautiful, a contradiction - I wanna play the game, I want the friction" της είπα μέσα από το ίδιο το τραγούδι.
- Δεν μπορείς να με πλησιάσεις ή δεν θες; Μ' αιφνιδίασε.
- Αν θέλω..., θέλω όχι μόνο να σε πλησιάσω αλλά να φύγω μαζί σου μακριά..., μακριά απ' αυτό το ανώφελο κυνηγητό. Θέλω να μείνουμε οι δυο μας, μόνοι με τη μουσική. Θέλω..., θέλω...
- Και τι περίμενες τόσο καιρό; Φοβάσαι μάλλον τις επιπτώσεις; Θα μας κυνηγήσουν, το ξέρεις...
- Δεν με νοιάζει, αρκεί που θα σ' έχω μαζί μου...
Δεν απάντησε. Έμεινε ακίνητη και με κοιτούσε πιο βαθιά και από το πιο βαθιά...
Ο Mathew ούρλιαζε εν μέσω "New born": "destroy the spineless, show me its real/ wasting our last chance to come away - just break the silence, cause I drifting away..."
Ο ΤΤ είχε ήδη κάνει κίνηση από αριστερά για να την πλησιάσει. Του έκανα νόημα να σταματήσει.
Γύρισε με κοίταξε για τελευταία φορά. Η έκφρασή της μιλούσε από μόνη της.
- Δεν γίνεται... Ή θα με πιάσεις τώρα να με παραδώσεις ή θα φύγουμε μαζί την επόμενη φορά...
Περίμενε περίπου 5 λεπτά όσο έκανε δηλαδή η μπάντα για να ξαναβγεί και ν' αποθεωθεί από το κοινό. Αν και ήμουνα σ' άλλον πλανήτη εδώ και ώρα, οι Muse ήταν καταπληκτικοί. Χωρίς να με κοιτάξει, ανακατεύτηκε με το πλήθος και εξαφανίστηκε την ώρα που εγώ λες και είχα καρφωμένα τα πόδια μου στο έδαφος. Δεν έκανα τίποτα. Κοιτούσα το ξανθό της κεφάλι να χάνεται σιγά σιγά και δεν έκανα απολύτως τίποτα.
Ο ΤΤ με κοιτούσε έκπληκτος και προσπαθούσε να καταλάβει.
- Μπος, όλα καλά;
Απάντησα μετά από 2 λεπτά.
- Νομίζω, ναι. Η αποστολή μας τελείωσε θαρρώ. Κερνάω ουίσκι, του είπα, και ξεκόλλησα επιτέλους από το βρεγμένο έδαφος.
Και αν δεν στέφθηκε από επιτυχία, ίσως να βρήκα τον Έρωτα της ζωής μου, είπα από μέσα μου. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον κάτι θα γράψω σε καμιά στήλη όταν γυρίσω πίσω...
Κι Εκείνη; Τι θα γίνει μ' Εκείνη; Χμ..., ποιος ξέρει τώρα πού θα γίνει το επόμενο σκηνικό ...Νέα Υόρκη πήγαμε; Μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Αφεντικού: "Someday girl we' re gonna get to that place - we really want to go. But 'till then, tramps like us baby we were born to run..." Πράγματι, έτσι είναι..., ως πότε όμως; Μουρμούρισα καθώς φτάναμε στο μπαρ.
- Τι είπες μπος; Ρώτησε ο ΤΤ
- Στην υγειά μας, φίλε. Άσπρο πάτο...
Δεν είχα τελειώσει καλά καλά το δεύτερο ποτήρι από το αγαπημένο μου bourbon, όταν ο χαρακτηριστικός ήχος της καμπάνας του ταχυδρομείου μ' έκανε να πεταχτώ από την καρέκλα. Η τραχιά και ζεστή φωνή της Amy (πιο ζεστή και απ' αυτήν την αποπνικτική νύχτα του Ιούνη) γέμιζε το άδειο από γυναικεία παρουσία γραφείο μου και καθώς διάβαζα το μήνυμα έβαλα στο πικ απ ξανά το Back to Black.
Αναμενόμενο. Καινούρια αποστολή. Η Υπηρεσία δεν καταλαβαίνει από ζέστες και καλοκαιρινές διακοπές. Πάλι καλά που αντί για καμιά αφρικανική τριτοκοσμική χώρα, αυτήν τη φορά με στέλνει στο Βορρά. Κοπεγχάγη. Εντάξει, ας πούμε ότι αυτά είναι τα καλά αυτού του βρωμοεπαγγέλματος.
Στόχος, ο εντοπισμός, η σύλληψη και η μεταφορά σε ασφαλές σημείο, Εκείνης.
Πάλι Εκείνης; Θεέ μου, πόσο με έχει ταλαιπωρήσει... και πόσες αποστολές ως τώρα... Βουδαπέστη πέρσι, Βαρκελώνη φέτος, Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο παλιότερα...
Αυτήν τη φορά οι πληροφορίες ήταν σαφείς. Θα βρίσκεται στο Roskilde Festival και μάλλον με δημοσιογραφική ταυτότητα. Πρόσχημα, η "κάλυψη" του φεστιβάλ. Όπως και για μένα άλλωστε. Μοναδική ευκαιρία. Στο κάτω κάτω, τι θα έχανα εδώ στο Σαλονίκι Σίτι; Τον καύσωνα και τις πυρκαγιές; Ή μήπως τις τρελές συναυλίες; Το πρωτάθλημα έτσι κι αλλιώς αργεί να ξεκινήσει κι όλη η μαφία που ασχολείται με τούτο πήγε διακοπές. Οπότε...
Έκανα τον τελευταίο έλεγχο στα απαραίτητα, όταν η ξανθιά και καλλίγραμμη τσέχα αεροσυνοδός μού είπε να δέσω τη ζώνη μου. Τα είχα όλα. (Όπως κι αυτή άλλωστε.) Ταυτότητα, press card, διαπίστευση, την τελευταίας τεχνολογίας φωτογραφική μηχανή, το φλασκί μου γεμάτο και τον μόνιμο συνεργάτη και "εκτελεστή" ΤΤ (αρχικά) δίπλα μου. Τα υπόλοιπα θα μου τα προμήθευε ο σύνδεσμος στην Κοπεγχάγη.
Πράγματι, ο Γιάννης μου τηλεφώνησε 3 λεπτά μετά την παραλαβή των αποσκευών. Ήρθε και μου μίλησε αυτός. Εγώ δεν τον ήξερα φυσικά. "Θα χρειαστείς αδιάβροχο και μάλιστα καλό" ήταν οι πρώτες του κουβέντες. Αυτό ήταν το σύνθημα. "A hard rain is gonna fall" του ψιθύρισα..., μόνο που εκτός από παρασύνθημα, και τραγούδι του Dylan, ήταν και η πικρή πραγματικότητα. Έξω έριχνε γάτες και σκύλους...
O Γιάννης, ή Johann καλύτερα, γνώστης της τοπικής πραγματικότητας και λάτρης της λίθινης εποχής, μας έμπασε μέσα στο χώρο του φεστιβάλ. Χρειάστηκε να διασχίσουμε χιλιόμετρα μέσα από λασπώδεις, υγρές και επικίνδυνες περιοχές εφοδιασμένοι με αδιάβροχα και γαλότσες (να θυμηθώ να τις χρεώσω στην Υπηρεσία), περάσαμε όμως απαρατήρητοι. Ευτυχώς που δεν πήρα την καμπαρτίνα μου - θα ξεχώριζα σαν την ελληνίδα μέσα στο γάλα...
Σκεφτόμουνα τον καυτό ήλιο και την ξανθιά άμμο της πατρίδας, καθώς περπατούσα μέσα στη βροχή και τη λάσπη που έφτανε πάνω από τον αστράγαλο. Ξαφνικά, μια γνώριμη μελωδία ήχησε στ' αυτιά μου ενώ μια αιθέρια φωνή "γέμισε" την υγρή και ταλαιπωρημένη από τις χιλιάδες ανθρώπινες παρουσίες ύπαιθρο. Είχε ήδη ξεκινήσει η συναυλία των Arcade Fire στην Αρένα. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το stage ήταν σκεπαστό με τέντα, δίνοντας καταφύγιο από τη συνεχή βροχή σε χιλιάδες μουλιασμένους. Γρήγορα αγόρασα την μπίρα μου και καθώς έστριβα το τσιγάρο μου με δυσκολία - το σακουλάκι με τον καπνό είχε βραχεί, η μπάντα έπαιζε το "No cars go". Μ' αρέσουν τούτοι, σκέφτηκα. Ίσως αρέσουν και σε Εκείνη, οπότε θα κάτσω λίγο εδώ. Γρήγορα η μουσική των καναδών κυριολεκτικά με παρέσυρε, σιγά σιγά προχώρησα μπροστά και η πρώτη έκπληξη ήταν γεγονός: το λάιβ ήταν υπέροχο, η μπάντα τα έδινε όλα, οι μουσικές εκπληκτικές, ολοζώντανες και η ανταμοιβή του κόσμου ανάλογη. Εκείνη όμως πουθενά...
Η βραχνή φωνή του ΤΤ μ' έκανε να επανέλθω στην πραγματικότητα. Μόλις είχε τελειώσει με τη δική του διαπίστευση (οι κανόνες επέβαλαν να συναντιόμαστε εντός του πεδίου επιχειρήσεων και όχι κατά την είσοδο σ' αυτό).
"Μπος, πρέπει να πηγαίνουμε σιγά σιγά προς τη σκηνή πορτοκάλι." Το 'χα ξεχάσει. Είχαμε ραντεβού με τους "δολοφόνους". Στο δρόμο σκέφτηκα να τσιμπούσαμε κάτι, όμως η γνωστή αλλεργία που με πιάνει όταν στέκομαι σε ουρές έκανε το στομάχι μου να περιμένει κι άλλο. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητη και εκνευριστική, όταν ανακατευτήκαμε με το πλήθος της orange stage. Χωριστήκαμε για να μοιράσουμε το ψάξιμο. Σχεδόν αμέσως έπεσαν τα πρώτα ριφ του Dave ενώ η εκφραστική και τρεμάμενη φωνή του Brandon ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα: "you sit there in your heartache, waiting on some beautiful...". Σταμάτησα. Ο καπνός είχε βραχεί ανεπανόρθωτα, ευτυχώς βρήκα στην τσέπη μου ένα ξεχασμένο πακέτο Κάμελ. Χρειαζόμουν μια γουλιά από το ιρλανδέζικο ουίσκι που είχα για τις δύσκολες ώρες ή για τις ωραίες στιγμές. Και δω είχα μια τέτοια.
Δεν είχα ξαναδεί τους Killers και ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι με τέτοιο παλιόκαιρο θα έβλεπα μια γαμάτη συναυλία. Ο κόσμος χοροπηδούσε αγνοώντας το νόμο της βαρύτητας και το νόμο του βούρκου που είχε επιβληθεί σε κάθε σπιθαμή εδάφους και ο Brandon συνέχιζε να ουρλιάζει: "destiny is calling me, open up my eager eyes, cos' I'm Mr. Brightside...".
Οι στίχοι με έκαναν να θυμηθώ τη δικιά μου μοίρα..., έπρεπε να συνεχίσω το ψάξιμο... Αποφάσισα να ακούσω και το πλέον "σκουριασμένο" "All the things that I' ve done", που είναι και το αγαπημένο μου άλλωστε, και με το οποίο αποχαιρέτησε η μπάντα το κοινό. Κρίμα που δεν είχαν και 2-3 μαύρες πάνω να τραγουδούν τα γκόσπελ. Έφυγα από τη συναυλία "γεμάτος" και με τη σκέψη ότι είχα κάτι κοινό με τον Brandon Flowers. Εκτιμάμε και οι δυο πολύ το Αφεντικό...
Αυτήν τη φορά διαπίστωσα μια δυσαρέσκεια στη φωνή του ΤΤ όταν μου λέγε ότι προς στιγμή είχε εντοπίσει Εκείνη μέσα στο πλήθος και ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο καθώς μάλλον έφευγε για τα λεωφορεία. Έπρεπε να βιαστούμε και το χειρότερο, έπρεπε να αφήσουμε πίσω τη συναυλία της Bjork. Πόσο ακόμα όμως θα αντέχαμε με το νερό να έχει ποτίσει σχεδόν τα πάντα μέσα μας; Η φωνή της ισλανδής θεάς μας καλούσε σα σειρήνα καθώς στην κυριολεξία έσχιζε τον αέρα...
Ο κόσμος που σθεναρά αποφάσισε να κάτσει είχε ήδη μαγευτεί. Σκέφτηκα 2 πράγματα καθώς περνούσα μέσα από λίμνες νερού και λασπωμένους "δρόμους": Τι άλλο θα χάσω κυνηγώντας Εκείνη; Πόσες και ποιες συναυλίες θα γινόντουσαν τελικά κάτω από τέτοιες συνθήκες στο Ελλαδιστάν; Αυτές ήταν και οι τελευταίες σκέψεις μου εκείνο το βράδυ.
Ξύπνησα την άλλη μέρα με πονοκέφαλο και κενό μνήμης, σίγουρα όχι από το ουίσκι. Μάλλον κάποιο αναισθητικό, αφού και ο ΤΤ είχε πάθει ακριβώς το ίδιο. Εκείνη είχε προστασία. Και με κάποιο τρόπο είχαμε γίνει αντιληπτοί. Μας ξέφυγε στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα. Η αποστολή βρισκόταν σε δύσκολο σημείο, όμως κάθε σκέψη για εγκατάλειψη ήταν απαγορευμένη.
Αυτήν τη φορά μπήκαμε μαζί στο φεστιβάλ. Απλά ο ΤΤ εξαφανίστηκε για λίγα λεπτά και επέστρεψε με μια ξανθιά περούκα και μουστάκι - το ξυρισμένο του κεφάλι αποτελούσε εύκολο στόχο. Εγώ απλά άλλαξα ρούχα και φόρεσα το αλά Red Hot Chili Peppers σκουφάκι που κρατούσα για τη συναυλία τους. Ακολουθήσαμε το πλήθος και χωριστήκαμε διακριτικά στη συναυλία των My Chemical Romance, δίνοντας ραντεβού στην κεντρική σκηνή. Θα 'θελα να τα δω τα αμερικανάκια, όμως ο αντιπερισπασμός με έβγαλε πάνω στο ξεκίνημα των Κτηνο-αγοριών. Ο κόσμος ούρλιαζε και χειροκροτούσε όταν εμφανίστηκαν πρώτοι στο stage o Adam και o Mike. Με τα πρώτα scratches λες και μπήκαν όλοι στην πρίζα. Μάλλον ήμουν τυχερός, αφού δεν έτυχε να δω τους Beastie Boys ποτέ και απ' ό,τι έμαθα στην Αθήνα διέκοψαν αναγκαστικά τη συναυλία τους για χάρη κάποιων ανεγκέφαλων - ευτυχώς που δεν πήγα- οπότε στάθηκα λίγο ν' απολαύσω. Αν και είχα συνέχεια το νου μου σ' Εκείνη, πρέπει ν' ομολογήσω πως σιγά σιγά άρχισα να κουνιέμαι ασυναίσθητα με το ρυθμό. Οι τύποι δεν παίζονται κι ας μην είναι πια εκείνα τα θρασύτατα πιτσιρίκια που τίναξαν στον αέρα τα μουσικά στεγανά των 80'ς. Φοβερό πάρτι. Έπρεπε να φύγω για το media village και ξεκίνησα με λύπη όταν με χτύπησε το Sabotage, το κράτησαν για τελευταίο. Χάθηκε η μπάλα και μαζί και ο ΤΤ που μέχρι εκείνη την ώρα τον έβλεπα. Πάλι καλά που αρνήθηκαν να παίξουν και το Fight for your right, τότε δεν ξέρω τι θα γινόταν...
Η έρευνα στο media village κατέληξε άκαρπη, ή μάλλον κατέληξε σε ένα καλό μεξικάνικο και καυτερό γεύμα on the foot. Εκείνη ήξερε ότι θα την ψάχναμε εκεί και μάλλον δύσκολα θα εμφανιζόταν. Αναγκαστικά και με το ζόρι κάναμε παρέα σε δυο σουηδέζες, που μετά τα πρώτα 10 λεπτά άρχισαν να μας καλούν σε πάρτι συγκεντρώσεις και αλλά ωραία πράγματα που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν.
Πάνω στο ωραίο, ήρθε το μήνυμα από τον Johann. "Ραντεβού στην κεντρική σκηνή, υπάρχουν νέες οδηγίες". Φύγαμε αμέσως. Είχαν ήδη ξεκινήσει οι Βασίλισσες της Λίθινης Εποχής και ξέρω ότι ο Johann τους λάτρευε. Βρήκε όμως το χρόνο να μου δώσει την πληροφορία ότι πιθανόν Εκείνη να ήθελε να παραδοθεί - σύμφωνα με κάποια υποκλοπή που έγινε το πρωί. Ήταν δύσκολο να μιλήσουμε, καθώς ο ξερός και τραχύς ήχος της κιθάρας καθώς και η φωνή του Josh Homme κάλυπταν τα πάντα. "Γιάννη, του είπα στο αφτί, θες να τελειώσει η συναυλία και να τα πούμε μετά;" Κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του και καθώς η μπάντα ξεκινούσε μανιασμένα το No one knows, έφυγε μπροστά για να δει καλύτερα. Δεν τον ξαναείδα εκείνο το βράδυ. Αυτή η επιχείρηση, σκέφτηκα, κινδυνεύει από 2 πράγματα. Το ένα μάλλον είναι το rock 'n' roll, και οι Queens of the Stone Age μάλλον καλά το κρατούν τόσο καιρό...
Η νύχτα έκλεισε με ένα πέρασμα από τους Peter Bjorn and John, συμπαθητικοί δεν λέω αλλά όχι του πολύ γούστου μου και μια συναυλία που αν γινόταν στο Ελλαδιστάν ίσως να μην τελείωνε ποτέ. The Brian Jonestown Massacre. Όχι, δεν έχω ξαναδεί frontman και ψυχή συγκροτήματος (Anton Newcombe) να ειρωνεύεται και να βρίζει μέρος του κοινού και αυτό να χειροκροτεί ζητώντας κ' άλλο! Παρά τις ιδιοτροπίες και εκκεντρικότητες σε σημείο μαλακίας, η μπάντα και ο ίδιος "έσκιζε". Αυθεντικό rock 'n' roll! - οι Stones στα νιάτα τους!
Το ραντεβού ήταν την επόμενη μέρα στη συναυλία των Who, σύμφωνα με τις κρυπτογραφημένες οδηγίες που άφησε ο Johann το πρωί στο ξενοδοχείο (ένα συμπαθητικό και σχετικά ήρεμο μοτέλ στην καρδιά της Κοπεγχάγης, δίπλα στον κεντρικό σταθμό). Εκεί θα ερχόταν σε επαφή Εκείνη, με αδιευκρίνιστο τρόπο. Εμείς απλά έπρεπε να είμαστε σε προκαθορισμένο σημείο. Πήγαμε μάλλον νωρίς και αφού περάσαμε να πούμε ένα γεια στον παλιόφιλο Mark Lanegan, χωρίς αποτέλεσμα όμως αφού είπε όλο κι όλο 2 τραγούδια με τους Soulsavers, πέσαμε πάνω σε ένα τεράστιο μπαλόνι που ερχόταν με φόρα από την πορτοκαλί σκηνή. Νόμιζα ότι κάποιο σημάδι ή κόλπο ήταν και το χέρι μου πήγε αμέσως στην μέσα τσέπη του τζάκετ. Τελικά επρόκειτο για ένα από τα πολλά balloons που εκτόξευσαν οι Flaming Lips στη συναυλία τους. Προς στιγμή παρασύρθηκα με όλο αυτό το απίστευτο show που έδιναν! Χορεύτριες, κλόουν, Άι-Βασίληδες, καπνοί, κομφετί, καρτούν, μουσικοί - όλοι ένα κουβάρι επί σκηνής. Η μουσική στροβίλιζε στον αέρα και ο κόσμος παραληρούσε! Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Μουσική και οπτική πανδαισία. Χρώματα, Ελευθερία, Πανήγυρης!
Στηθήκαμε εκεί που έπρεπε και περιμέναμε. Τα πράματα ήταν καλύτερα την τρίτη μέρα στο φεστιβάλ. Ο καιρός καλυτέρευσε αισθητά και η διάθεση του κόσμου αντίστοιχα. Όπως όταν έρχεται η άνοιξη, έτσι ακριβώς έβλεπες την αναγέννηση στο πρόσωπο του ταλαιπωρημένου κοινού που παρεμπιπτόντως εδώ και ώρα ήταν κάθε ηλικίας. Οι παλιοί ήξεραν ίσως, ενώ τα πιτσιρίκια ήρθαν μάλλον από περιέργεια.
Όταν
βγήκαν οι Who στη σκηνή, ένιωσα περίεργα. Από τη μια είχα μπροστά μου
μια από τις αγαπημένες μου μπάντες -όταν ήμουν στην ηλικία που
βρισκόταν το κατάξανθο πιπίνι μπροστά μου- από την άλλη δεν ήθελα τέτοια
δύσκολη μέρα να βρεθώ σε άλλη μια κηδεία ροκ μπάντας (απ' αυτές που
πολύ συχνά και πετυχημένα γίνονται στο Ελλαδιστάν τα τελευταία χρόνια,
σε σημείο πλέον όλοι οι συνταξιούχοι σταρ να θέλουν σ' αυτήν την
πονεμένη χώρα ν' αφήσουν τα κόκαλά τους). Χα! Πώς είπατε; Με το που άρχισε να παίζει στην κιθάρα ο Townsend το I can't explain διαλύθηκαν όλα τα σύννεφα (τη θέση τους πήραν άλλα, μυρωδάτα νέφη καπνού). "Κύριοι, εδώ βρίσκεται η ιστορία του rock'n'roll, ή καθίστε εδώ και χορέψτε μ' αυτά που θα σας κάνουμε, ή να πάτε στο καλό". Σε μεγάλα κέφια ο Pete, αλλά και o Roger - οι μόνοι εν ζωή από την αρχική σύνθεση, με τον Κeith και τον John να κοιτούν από ψηλά. Δεν μ' ένοιαζε κι ας τους έβριζα πέρσι για την επανίδρυση. Ανακατεύτηκα με τον κόσμο που δεν είχε καταλάβει ακόμα τι τον χτύπησε και τραγουδούσα όπως τότε που πηγαίναμε μαζί σχολείο... The seeker, Baba o' riley, Won't get fooled again, You better you bet, Magic bus, Behind blue eyes, The kids are all right...Tι να πω; Για τη φοβερή διασκευή τους στο Μy generation, όπου ο Townsend τραγουδούσε αυτοσαρκαζόμενος, "I hope I' ll die before I get... older than you, and you and you!!, δείχνοντας κάποιους μέσα στο πλήθος...;
Φαντάσου τι έκανε αυτή η μπάντα επί σκηνής στα 70'ς... (και τι κάνει βέβαια εδώ μπροστά μας 40 χρόνια απ' το καλοκαίρι της αγάπης..., OK, το ροκ είναι μουσική από νέους για νέους, δεν αντιλέγω. Τι στο διάολο είναι όμως αυτό που δίνει τόση δύναμη και ενέργεια σε ένα λάιβ 65ρηδων; Τα αξεπέραστα τραγούδια; (Πόσα γκρουπ σήμερα θα 'θελαν να έχουν ένα See me, feel me στον κατάλογο τους;). Η μεγάλη αξία των μουσικών; Δεν ξέρω. Οι Who ήταν ένα τεράστιο κεφαλαίο στο ροκ. Τραγουδούσα μαζί με τον Roger το Who are you όταν βρήκα το σημείωμα στην τσέπη, την ώρα που έψαχνα το φλασκί με το ουίσκι. Ούτε που είχα καταλάβει μέσα στον εκστασιασμό την κίνησή Tης. "Θα έχεις την ευκαιρία να με τσακώσεις αύριο στις 7μμ στη συναυλία των Muse..."
Έχασα
το φως μου. Εγώ χτυπιόμουνα σα μικρό παιδί με τους γερο-αγέραστους και
Εκείνη μόνο που δεν μου πήρε το πορτοφόλι από την τσέπη. Άναψα ένα
τσιγάρο και καθώς άκουγα την εκπληκτική εκτέλεση μέρους του Tommy (το
κρατούσαν για το τέλος), σκέφτηκα ότι αυτή η επιχείρηση τελικά, από ένα
και μόνο πράγμα κινδύνευε, το rock'n'roll... Ο TT επέμενε να δούμε και τους καλιφορνέζους σούπερ σταρ. Έτσι κι αλλιώς η Αποστολή είχε ξεφύγει απ' τα χέρια μας, μια συναυλία ακόμα τι θα πείραζε; Ήθελα να 'ξερα πώς θα δικαιολογήσω κάποια πράγματα στην αναφορά μου... Τότε πρόσεξα το μήνυμα στη συσκευή μου: "Συνεχίστε κανονικά. Η αποστολή πρέπει να ολοκληρωθεί πάση θυσία και με κάθε κόστος." Αυτό κάναμε. Γεμίσαμε εφόδια, ήπιαμε κάνα 2 μπίρες και γυρίσαμε στην orange stage. Το πλήθος τεράστιο και στριμωγμένο. Και ανυπόμονο. Ίσως και έτοιμο να εκραγεί. Η αλήθεια είναι ότι ένα τέτοιο γκρουπ, με τέτοιες συνθήκες, θα μπορούσε να "τινάξει στον αέρα" το φεστιβάλ. Δεν το 'κανε όμως. Οι Red Hot Chili Peppers βγήκαν στην ώρα τους, "βασανίζοντας" για κάνα δεκάλεπτο το κοινό με την instrumental εισαγωγή - και τέλειωσαν στην ώρα τους. Μια τέτοια συναυλία δεν θα μπορούσε να μην είναι καλή. Εγγύηση τα τοπ-τεν τραγούδια που είπαν (και τα αλλά τόσα που δεν είπαν) συν το ότι αυτό το γκρουπ έχει τον τρόπο του. Βέβαια να πω την αμαρτία μου, λίγο κουρασμένοι μου φάνηκαν -ειδικά ο Anthony- άσε που όλο το "κουπί" το τράβηξαν ο Flea και o Frusciante... Ήπια μια γουλιά ουίσκι και ευχήθηκα να ακούσω το Under the bridge. Μάταια όμως. Το Other side; Ούτε... Πάλι καλά που ξύπνησα με το Give it away και τις αναφορές στους Clash και τους Ramones... Ωραίες στιγμές και γλυκές αναμνήσεις.
Μάλλον περίμενα περισσότερα απ' αυτό το λάιβ, όπως επίσης περίμενα η αποστολή μας να είχε αποτέλεσμα, κάτι που τώρα πια ήταν αμφίβολο. Φύγαμε αμέσως για να ξεκουραστούμε, παρ' όλο που ήταν Σαββατόβραδο και ο κόσμος εδώ το γλεντάει μέχρι το ξημέρωμα (το οποίο πληροφοριακά ξεκινάει απ' τις 4 και κάτι...). Η επόμενη θα ήταν κρίσιμη μέρα και το ξέραμε.
Τέταρτη
και τελευταία μέρα εδώ στο Roskilde. Και ηλιόλουστη, επιτέλους. Είχα
αρχίσει να συνηθίζω την υγρασία και τη λάσπη από την Πέμπτη και μου
φάνηκε περίεργο που σήμερα απουσίαζε. Γλυκειές κατάξανθες φατσούλες
ξεπρόβαλαν από παντού, γεμάτες κέφι, όρεξη και πλατιά χαμόγελα! Πού ήταν
τόσες μέρες; Στον αέρα πάντως κυριαρχούσε μια βαριά και ενοχλητική
μυρωδιά - δημιούργημα προφανώς της πολυπληθούς ανθρώπινης παρουσίας,
αλλά και της "ανακύκλωσης" μπίρας (μιλάμε για χιλιάδες λίτρα
κατανάλωσης) η οποία από κάπου έπρεπε να "βγει". Σκεφτόμουνα τι θα
έλεγαν στην πατρίδα αν έβλεπαν κοριτσάκια να κατεβάζουν τα βρακάκια τους
δημοσίως και να αποθέτουν την μπίρα ...όπου έβρισκαν. Εδώ ήταν μάλλον
φυσιολογικό... (Τώρα κατάλαβα ποιες εννοούσες όταν είπες πως μερικές φωτογραφίες δε θα τις μοιραστείς μαζί μας - εκδ)Βρεθήκαμε ακριβώς στο σημείο που υπέδειξε Εκείνη στο σημείωμα. Ήμουν νευρικός και αγχωμένος. Ήρθε η ώρα επιτέλους; Τέλος αυτή η τρελή καταδίωξη εδώ και χρόνια που κόστισε υλικά και συναισθηματικά; Και τι θα ζητούσε για να παραδοθεί; Ή μήπως ήταν μια ακόμα παγίδα;
Ρύθμισα την φωτογ. μηχανή στο ειδικό πρόγραμμα και περίμενα. Όταν ξεκίνησε ν' ακούγεται η μουσική απ' τα ηχεία και βγήκαν οι Muse επί σκηνής, έγινε πανζουρλισμός. Θα πρέπει να 'ναι πολύ δημοφιλείς εδώ, σκέφτηκα. Μόνο που σιγά σιγά άρχισαν να αποδεικνύουν κιόλας το γιατί. Ο ήχος εξαιρετικός και ο Mathew όλα τα λεφτά. Θες δε θες, η μουσική θα σε παρασύρει ή μπορεί να σ' απογειώσει κιόλας (αναλόγως τα κέφια και πόσο έχεις πιει). Μελωδική και δυνατή. Σκληρή και ευαίσθητη συνάμα. Με εξάρσεις και δραματικό τόνο κάθε τόσο. Ο κόσμος γνώριζε τους περισσότερους στίχους και τραγουδούσε μαζί με τον Mathew. "far away, this ship is taking me far away...". Ναι, πλησίαζε η ώρα να φύγω και μακριά, σκέφτηκα, καθώς άκουγα την παθιασμένη εκτέλεση του Starlight.
Η
λάμψη με χτύπησε ξαφνικά στα μάτια και παραλίγο να χάσω την ισορροπία
μου. Μόνο που δεν προέρχονταν από κάποιο προβολέα αλλά από ένα
αστραφτερό πρόσωπο και ένα χαμόγελο που νομίζω ότι το 'χα ξαναδεί.
Εστίασα με τη μηχανή. Πάτησα το κουμπί και μέσω του ειδικά
ενσωματωμένου επεξεργαστή σε λίγο είχα την αναγνώριση στην οθόνη μου.
Ήταν Εκείνη, μπροστά μου στα 5-6 μέτρα! Μόνο που μας χώριζαν τα 2
διαχωριστικά κάγκελα που δημιουργούσαν μια κενή ζώνη μεταξύ της πρώτης
σειράς και της επόμενης που ήμουνα εγώ. Μου την έφερε, σκέφτηκα. Μπορώ
να την δω, δεν μπορώ να την πλησιάσω όμως πριν τελειώσει η συναυλία!
Κάθε απόπειρα θα σκόνταφτε στους ευγενικούς μεν σεκιουριτάδες, που
όμως με μιας μπορούσαν να γίνουν πολλοί και αποτελεσματικοί. Δεν ξέρω
γιατί, όμως μ' έπιασε ταχυπαλμία. Εκείνη στεκόταν ήσυχη και είχε ένα
εντελώς ήρεμο και ικανοποιημένο χαμόγελο. Ήταν πολύ όμορφη, κούκλα
βγαλμένη από όνειρο. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα και αποκάλυπτε έτσι
το υπέροχο πρόσωπό της. Είχα να την δω από πέρσι όταν μου ξέφυγε
τελευταία στιγμή στο μετρό της Βουδαπέστης, αφήνοντας με, με τις
αναμνήσεις μιας αξέχαστης νύχτας. Γύρισε και με κοίταξε, ήταν σα να μου
μιλούσε. Δεν ήταν δύσκολο ν' ανοίξουμε την κουβέντα από απόσταση κ' ας
είχε τόση φασαρία - ήμασταν και οι δυο καλά εκπαιδευμένοι σ' αυτό.
Έτσι σταμάτησα να κοιτάω τα εξωτικά και πανέξυπνα μάτια της και
συγκεντρώθηκα στα ζουμερά και φιλήδονα χείλη της. - Πάει καιρός... της είπα.
- "Our time is running out", απάντησε δείχνοντας μου τον τραγουδιστή που εκείνη την ώρα κορύφωνε το live με το γνωστό χιτ.
- "You' re something beautiful, a contradiction - I wanna play the game, I want the friction" της είπα μέσα από το ίδιο το τραγούδι.
- Δεν μπορείς να με πλησιάσεις ή δεν θες; Μ' αιφνιδίασε.
- Αν θέλω..., θέλω όχι μόνο να σε πλησιάσω αλλά να φύγω μαζί σου μακριά..., μακριά απ' αυτό το ανώφελο κυνηγητό. Θέλω να μείνουμε οι δυο μας, μόνοι με τη μουσική. Θέλω..., θέλω...
- Και τι περίμενες τόσο καιρό; Φοβάσαι μάλλον τις επιπτώσεις; Θα μας κυνηγήσουν, το ξέρεις...
- Δεν με νοιάζει, αρκεί που θα σ' έχω μαζί μου...
Δεν απάντησε. Έμεινε ακίνητη και με κοιτούσε πιο βαθιά και από το πιο βαθιά... Ο Mathew ούρλιαζε εν μέσω "New born": "destroy the spineless, show me its real/ wasting our last chance to come away - just break the silence, cause I drifting away..."
Ο ΤΤ είχε ήδη κάνει κίνηση από αριστερά για να την πλησιάσει. Του έκανα νόημα να σταματήσει.
Γύρισε με κοίταξε για τελευταία φορά. Η έκφρασή της μιλούσε από μόνη της.
- Δεν γίνεται... Ή θα με πιάσεις τώρα να με παραδώσεις ή θα φύγουμε μαζί την επόμενη φορά...
Περίμενε περίπου 5 λεπτά όσο έκανε δηλαδή η μπάντα για να ξαναβγεί και ν' αποθεωθεί από το κοινό. Αν και ήμουνα σ' άλλον πλανήτη εδώ και ώρα, οι Muse ήταν καταπληκτικοί. Χωρίς να με κοιτάξει, ανακατεύτηκε με το πλήθος και εξαφανίστηκε την ώρα που εγώ λες και είχα καρφωμένα τα πόδια μου στο έδαφος. Δεν έκανα τίποτα. Κοιτούσα το ξανθό της κεφάλι να χάνεται σιγά σιγά και δεν έκανα απολύτως τίποτα.
Ο ΤΤ με κοιτούσε έκπληκτος και προσπαθούσε να καταλάβει.
- Μπος, όλα καλά;
Απάντησα μετά από 2 λεπτά.
- Νομίζω, ναι. Η αποστολή μας τελείωσε θαρρώ. Κερνάω ουίσκι, του είπα, και ξεκόλλησα επιτέλους από το βρεγμένο έδαφος.
Και αν δεν στέφθηκε από επιτυχία, ίσως να βρήκα τον Έρωτα της ζωής μου, είπα από μέσα μου. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον κάτι θα γράψω σε καμιά στήλη όταν γυρίσω πίσω...
Κι Εκείνη; Τι θα γίνει μ' Εκείνη; Χμ..., ποιος ξέρει τώρα πού θα γίνει το επόμενο σκηνικό ...Νέα Υόρκη πήγαμε; Μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Αφεντικού: "Someday girl we' re gonna get to that place - we really want to go. But 'till then, tramps like us baby we were born to run..." Πράγματι, έτσι είναι..., ως πότε όμως; Μουρμούρισα καθώς φτάναμε στο μπαρ.
- Τι είπες μπος; Ρώτησε ο ΤΤ
- Στην υγειά μας, φίλε. Άσπρο πάτο...
